Συγκεντρωθήκαμε κατά τις 7 το πρωί στα γραφεία του Συλλόγου και μετά τις σχετικές οδηγίες της αρχηγού επιβιβαστήκαμε στα βαν με προορισμό το χωριό Λαύκα. Μία διαδρομή μέσα από ορεινά, παραδοσιακά χωριά: το Κεφαλόβρυσο, η Φροσιούνα, η Αλέα. Δεν έχω ξαναδεί τόσες πολλές ανθισμένες αμυγδαλιές, σημάδι πως η άνοιξη έφτασε και η φύση προσφέρει τα άνθη της και τα αρώματά της. Περνάμε τη λίμνη Στυμφαλία που δυστυχώς φέτος δεν είχε πολύ νερό λόγω ανομβρίας, εδώ που σύμφωνα με το μύθο ο Ηρακλής παρέσυρε τις Στυμφαλίδες Ορνιθες, αυτά τα παράξενα πουλιά με τα χάλκινα ράμφη και τα εξολόθρευσε με τα βέλη του…

Σε λίγη ώρα φτάσαμε στο χωριό Λαύκα, ένα ημιορεινό χωριό όπου στη μέση χωριζόταν στα δύο από ένα ρέμα, στο κέντρο του μία μικρή πλατεία με πηγές και ένα επιβλητικό μνημείο «των υπέρ πατρίδος πεσόντων». Από το ξωκκλήσι της Αγίας Σωτήρος ξεκινήσαμε την πορεία μας και κατευθυνθήκαμε στο μονοπάτι. Η οδηγός πάντα μπροστά να μας δείχνει το δρόμο βρίσκοντας τα σημάδια.

Αφού διασχίσαμε το δάσος ανάμεσα στα έλατα ο Ολίγυρτος ξεπρόβαλε, ένα άγονο, αλπικό βουνό όλο ανηφόρα και κόντρα μπροστά μας. Στην πρώτη μας ολιγόλεπτη στάση συναντήσαμε μία άλλη ομάδα, μέλη ενός συλλόγου της Κορινθίας. Οση ευγένεια έχει εκλείψει από τους ανθρώπους της πόλης, τόση ευγένεια θα συναντήσεις στα βουνά…

Συνεχίσαμε την πορεία μας και η ανηφόρα γινόταν όλο και πιο δύσκολη, πιο απότομη, η θέα όμως σε αποζημίωνε για όλη την κούραση και όλη την προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλεις. Ωσπου εκεί ανάμεσα στα σύννεφα που χάνονταν τόσα γρήγορα φτάσαμε επιτέλους στην κορυφή. Με είχε συνεπάρει η θέα, αυτή η μαγεία. Δεν περιγράφεται με λέξεις η αίσθηση να βρίσκεσαι εκεί ψηλά, αυτά που βλέπει το μάτι και αυτά που νιώθει ψυχή, η συγκίνηση και το δέος που προκαλεί το ορεινό τοπίο και ο ουρανός. 

Η κατάβαση ήταν σαφώς πιο εύκολη και ξεκούραστη. Σε πολύ σύντομο χρόνο φτάσαμε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Οι μισοί ξαπλώσαμε στο χορτάρι σαν παιδιά να λιαστούμε, άλλοι συνέχισαν με τα πόδια στο χωριό και οι πιο πρακτικοί της παρέας μάζευαν χόρτα και μυρωδικά. Κάνοντας μία στάση στην πλατεία του χωριού πήραμε το δρόμο της επιστροφής. 

Πέρα όμως από την ομορφιά του Ολίγυρτου, που θα είναι πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου, θα σταθώ και στους ανθρώπους, σε αυτούς που έχουν την ευγένεια να σου δανείσουν ό,τι χρειάζεσαι για να σε διευκολύνουν, σε αυτούς που θα μοιραστούν το φαγητό τους μαζί σου ψωμί και τυρί (και λίγη σοκολάτα για ενέργεια!), σε αυτούς που σε παρακολουθούν αθόρυβα και ελέγχουν αν όλα βαίνουν καλώς, σε αυτούς που περπατούν δίπλα σου για να σε ενθαρρύνουν και να σε στηρίξουν, σε αυτούς που θα σε συμβουλεύσουν και οι συμβουλές τους δεν αφορούν μόνο το βουνό και τη φυσική κατάσταση που πρέπει να έχεις αλλά μια φιλοσοφία ζωής. Ενα "ευχαριστώ" λοιπόν στο Βαλάντη, στον Παναγιώτη και στον κυρ-Αντρέ, που μου έμαθαν πως το βουνό θα το ανέβεις με τη θέληση, με τηνσ ψυχή…

Δέσποινα Κότση