Συνολικά για τη δράση εργάστηκαν γυναίκες, οι οποίες είχαν στο σπίτι τους ραπτομηχανές και ήξεραν πώς να τις χρησιμοποιούν. Αξιοποίησαν τα υφάσματα που είχαν σπίτι τους και όταν αυτά τελείωναν, αντάλλασαν τα υλικά μεταξύ τους. Υλικά έδωσαν και άλλοι εθελοντές από όλο το χωριό. Οι κυρίες έδωσαν απλόχερα πολύ από το χρόνο τους, ενώ υπήρχε και εθελόντρια πάνω από τα 80, η οποία έφτιαξε μάλιστα τις περισσότερες, 57 από τις 173 συνολικά. Η κατασκευή της κάθε μάσκας απαιτούσε πολύ κόπο και χρόνο, ήταν μια δύσκολη διαδικασία με πολλές φάσεις.

Οσον αφορά τα λάστιχα, αυτά είτε δόθηκαν ως δωρεές είτε αγοράστηκαν από τους εθελοντές της κοινότητας. Ολες οι μάσκες δόθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Καλαμάτας, για να χρησιμοποιηθούν από το προσωπικό. Η αποδοχή της δωρεάς, έγινε ομόφωνα δεκτή από το διοικητικό συμβούλιο.

(Φωτογραφία αρχείου)