Παρασκευή απόγευμα και να 'μαι ξανά πίσω από το τιμόνι πηγαίνοντας για Αντίρριο. Τα άρβυλα δεν έχουν στεγνώσει και τα κουρασμένα πόδια δεν έχουν συνέλθει ακόμη από την προηγούμενη εξόρμηση στα βουνά και τα χιόνια. Η πρόσκληση όμως από τους αγαπημένους φίλους και συνορειβάτες από τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας για ανάβαση στα επίσης αγαπημένα κι άγρια Βαρδούσια μου ασκεί μια ακατανίκητη έλξη!
Συνάντηση, επιβίβαση στο γνωστό βανάκι του συλλόγου και φύγαμε για το χωριό Αθανάσιος Διάκος στους πρόποδες του βουνού. Ανασύνταξη δυνάμεων σε ταβερνάκι του γραφικού χωριού και ύπνος σε σκηνές και υπνόσακους με θέα τα μυριάδες άστρα!
Ο καιρός πολύ καλός την επόμενη μέρα. Προωθούμαστε με το βανάκι μέχρι τη θέση Προφήτης Ηλίας από όπου και παίρνουμε το δρόμο για το καταφύγιο περπατώντας κατευθείαν στο χιόνι! Το τοπίο άγριο με μεγάλες ορθοπλαγιές γύρω μας!
Λίγο πιο πάνω διακρίνουμε στην απέναντι ορθοπλαγιά τους δυο φίλους μας που έφυγαν νωρίτερα το πρωί, να ανεβαίνουν με ορειβατικά σκι προς ένα τεράστιο κι απότομο λούκι. Δυο πραγματικά μικροσκοπικές φιγούρες μες στην απεραντοσύνη του βουνού! Μάθαμε αργότερα, στο καταφύγιο, από τον έναν τους ότι ανέβηκαν και κατέβηκαν αυτό το λούκι με τα σκι! Μπράβο!! 
Παραπάνω η παρέα μας χωρίζεται καθώς μια μικρή ομάδα θα ακολουθήσει μια διαφορετική διαδρομή για την κορυφή του βουνού. 
Οι υπόλοιποι φτάνουμε γρήγορα στο καταφύγιο το οποίο βρίσκεται στα ριζά μιας από τις διασημότερες ορθοπλαγιές των ελληνικών βουνών,τα Σκόρδα Πιτιμάλικου που φιλοξενεί πολλές χειμερινές αναρριχητικές διαδρομές. Την ορθοπλαγιά αυτή την επισκέπτονται πάρα πολλοί ορεβάτες κάθε χρόνο γεγονός που επιβεβαιώνεται και σήμερα μιας και διακρίνουμε τις μικροσκοπικές φιγούρες απέναντί μας γαντζωμένες στην εξαιρετικά απότομη πλαγιά. Ένα από τα απότομα λούκια που θαυμάζουμε απέναντί μας θα μας οδηγήσει κι εμάς λίγο αργότερα προς την κορυφή. Κοπιαστική η ανάβαση αλλά η καλή ποιότητα χιονιού μας βοηθά να προωθηθούμε. Βγαίνουμε στο Μέγα Κάμπο, ένα μεγάλο οροπέδιο στα 2.400 μ., το διασχίζουμε και σκαρφαλώνουμε τα τελευταία δύσκολα μέτρα για τη βραχώδη κορυφή χρησιμοποιώντας κι ένα σχοινί για ασφάλεια.
Κορυφή “Κόρακας”, στα 2.495 μ. και η θέα απίθανη προς όλα τα σημεία του ορίζοντα!! Η κούραση εξαφανίζεται και τη θέση της παίρνει ο ενθουσιασμός!! Μένουμε αρκετή ώρα εδώ πάνω χαζεύοντας τα γύρω βουνά, Γκιώνα και Οίτη τα πιο κοντινά και το μάτι φτάνει μέχρι την Πελοπόννησο, στο Παναχαϊκό, τον Χελμό και τη Ζήρεια!
Με δυσκολία αποχωριζόμαστε αυτή τη θέα για να επιστρέψουμε στο καταφύγιο. Η βοήθεια του σχοινιού απαραίτητη πια μιας και η κατάβαση είναι πάντα πιο δύσκολη.
Κουρασμένοι φτάνουμε στο φιλόξενο καταφύγιο, ένα από τα καλύτερα της χώρας μας!
Άλλοι πιάνουν κρεβάτι, άλλοι στήνουν τις σκηνές τους κι άλλοι... σκάβουν τρύπες στο χιόνι για να κοιμηθούν με τους υπνόσακούς τους το βράδυ!!
Το αναμμένο τζάκι ακατανίκητος πόλος έλξης το βράδυ και μαζεμένοι γύρω του όλοι, γνωστοί κι άγνωστοι, γινόμαστε μια παρέα!! Το φαγητό του καταφυγίου μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας μιας και είναι ισάξιο αν όχι καλύτερο πολλών καλών εστιατορίων αν και οι συνθήκες λειτουργίας του στα 2.000 μ. δεν είναι και οι ευνοϊκότερες!
Πάμε για ύπνο νωρίς με την ελπίδα να μη βγει αληθινή η πρόγνωση του δελτίου καιρού που μιλάει για επιδείνωση με βροχές αύριο.
Ευτυχώς ξημερώνει μια ακόμη λαμπρή μέρα και νωρίς νωρίς με το φίλο Κ. αφήνουμε τους υπόλοιπους για να πάμε να σκαρφαλώσουμε μια κορυφή απέναντι με το προκλητικό όνομα “Σούφλα”!! Ιδιαίτερα απαιτητική ανάβαση πάνω σε μια κόψη τόσο στενή που θυμίζει ξυράφι!! Αεροπλανική θέα κι από τις δυο πλευρές!! Σκαρφαλώνουμε χρησιμοποιώντας και τα χέρια μας πλέον και κάποια στιγμή στεκόμαστε στην στενή κορυφή διακρίνοντας μακρυά απέναντι και τους υπόλοιπους της παρέας που ανέβηκαν σε μια άλλη κορυφή, τη Χωμήριανη! 
Σύννεφα αρχίζουν να μαζεύονται και κατεβαίνουμε γρήγορα αρχικά από απότομα βράχια και στην συνέχεια από χιονισμένες πλαγιές.
Σε λίγες ώρες είμαστε πίσω στον Προφήτη Ηλία όπου συναντάμε και τους υπόλοιπους για να “στριμωχτούμε” στο άνετο βανάκι του συλλόγου και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με την συνοδεία των σταγόνων της βροχής! Τυχεροί φανήκαμε τελικά!!
Συναισθήματα; “Γεμάτοι”!! Νομίζω οτι περιγράφει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο αυτό που νιώθουμε όλοι μας!!

Βασίλης Ζολώτας
Άρτα