Τρίτη, 10 Φεβρουαρίου 2015 21:31

Όρος Καλάθι το δικό μας βουνό... (φωτογραφίες)

Γράφτηκε από την
Όρος Καλάθι το δικό μας βουνό... (φωτογραφίες)

...με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας

 

Το αποκαλούν μπαλκόνι του Ταϋγέτου και είναι σίγουρο ότι αξίζει κανείς να το επισκεφτεί. (Ο λόγος για το όρος Καλάθι παρυφή του Ταϋγέτου με υψόμετρο  1.316μ.). Να πω ότι το  καλάθι είναι ο ορεινός όγκος που όλοι οι Καλαματιανοί αντικρίζουμε  στην καθημερινότητα μας. Απέχει λίγα χιλιόμετρα από την Καλαμάτα και δίνει την ευκαιρία στους λάτρεις των εναλλακτικών δραστηριοτήτων, (όπως πεζοπορία τρέξιμο ποδήλατο, παραπέντε κ.α.) για μια γρήγορη βόλτα στο βουνό, ώστε να απολαύσουν τη δύναμη και τη γοητεία της ορεινής φύσης, που είναι σχεδόν δίπλα μας.

Για πολλοστή φορά ο ορειβατικός Καλαμάτας που πάντα μας προσφέρει, τόπους και τρόπους διαφυγής, πραγματοποίησε την προγραμματισμένη του ανάβαση στο Καλάθι, και μου ανέθεσε να οδηγήσω την ομάδα, φυσικά δέχτηκα χωρίς καν να το σκεφτώ. Ίσως γιατί κάθε φορά που κάνω αυτή τη διαδρομή ξυπνάνε μέσα μου παιδικές αναμνήσεις. Η πορεία μας ξεκίνησε στις 8.30 το πρωί της περασμένης Κυριακής, από τον παραθαλάσσιο οικισμό της Βέργας. Είμαστε 16 άτομα (ανάμεσα μας κι ένα δεκάχρονο κοριτσάκι, η γλυκιά μας Ερικαίτη, που έκανε ολόκληρη τη διαδρομή). Η βροχή μόλις είχε σταματήσει κι έτσι μας επέτρεψε να ξεκινήσουμε. Ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι (καλντερίμι) σε μισή ώρα περίπου φτάσαμε στην Κάτω Βέργα. Το χωριό είναι κτισμένο σε κατάφυτη αμφιθεατρική πλαγιά, και προσφέρει στον επισκέπτη μια ξεχωριστή θέα. Το βλέπουμε όλοι από την Καλαμάτα, αφού απέχει μόνο λίγα χιλιόμετρα. Είναι προικισμένο με απαράμιλλες φυσικές ομορφιές, και διατηρεί αναλλοίωτο το παραδοσιακό του χρώμα. Ένας περίπατος στα γραφικά λιθόστρωτα καλντερίμια θα σας χαρίσει όμορφες εικόνες.

Συνεχίζουμε την ήπια ανηφορική μας πορεία για Άνω Βέργα, απ το πλούσιο σε βλάστηση παλιό καλντερίμι, που ήταν και το μοναδικό που συνέδεε τους δυο οικισμούς. Η μυρουδιά της υγρασίας της γης, το κελάηδημα των πουλιών, οι αμυγδαλιές που αρχίζουν δειλά-δειλά να βγάζουν τα πρώτα τους άνθη, και η μαγευτική θέα, σε όλη τη διαδρομή, συνθέτουν ένα όμορφο και ήσυχο χειμωνιάτικο τοπίο, που με κάνει να σκέφτομαι πως ζούμε σ έναν πανέμορφο τόπο, αν και καμιά φορά δείχνουμε να μην τον σεβόμαστε. Σε δυο ώρες περίπου φτάσαμε στην Άνω Βέργα. Άρχισε να βρέχει, αλλά ευτυχώς κράτησε μόνο για λίγο. Το χωριό είναι κτισμένο σε υψόμετρο 700μ. Tα πέτρινα σπίτια, οι βρύσες που κυλούν γάργαρα κρυστάλλινα νερά, η κεντρική πλατεία, οι αιωνόβιοι πλάτανοι με τα γυμνά πανύψηλα κλαριά που επισκιάζουν την Εκκλησία των Εσοδειών της Θεοτόκου, τα πεσμένα φύλλα απ’ τις καρυδιές, τις μουριές και τα άλλα φυλλοβόλα δέντρα, αυτή την εποχή αποτελούν μια σπάνια εικόνα, και δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στον γραφικό οικισμό που σώζεται απ την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Συνεχίσαμε την ανηφορική μας πορεία ακολουθώντας το σηματοδοτημένο μονοπάτι, που διασχίζει τις ακαλλιέργητες πεζούλες, και σε περίπου μια ώρα φτάσαμε στη θέση Σταυρός. Αισθανόμαστε πως απογειωνόμαστε με αεροπλάνο καθώς αγναντεύουμε την ανεμπόδιστη θέα, προς τον Μεσσηνιακό κόλπο, την ηλιόλουστη Καλαμάτα, και στο βάθος όλο τον Μεσσηνιακό κάμπο. Όπως κοιτάμε από ψηλά, το βουνό και η θάλασσα συνταιριάζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και εναλλάσσονται  με τον ανοιχτό ορίζοντα. Η θέα που απλώνετε μπροστά μας είναι πραγματικά μοναδική, και είναι ικανή από μόνη της να σε ακινητοποιήσει. 

Μπήκαμε στο πυκνό κατάφυτο δάσος. Εδώ επικρατεί απόλυτη γαλήνη, ακουγόταν μόνο το μελωδικό θρόισμα των φύλλων. Ακολουθήσαμε τα κόκκινα σημάδια, στο αρκετά ανηφορικό μονοπάτι ανάμεσα σε έλατα και κέδρους, και σε καμιά ώρα βγήκαμε στις λάκκες. Εδώ και λίγη ώρα έχει αρχίσει να χιονίζει, το τοπίο τυλίχτηκε στην ομίχλη, συνθέτοντας ένα παραμυθένιο σκηνικό, η χαμηλή νέφωση έχει καλύψει τα γύρω βουνά χωρίς όμως να μειώνει τη γοητεία της περιοχής, οι νιφάδες του χιονιού όλο και δυναμώνουν άλλα ευτυχώς φτάσαμε στην κορυφή. Μπήκαμε στο Εξωκλήσι του Αι Λιά για να προστατευτούμε απ’ τον καιρό, μείναμε εκεί για αρκετή ώρα. Όταν βγήκαμε να φύγουμε το είχε στρώσει για τα καλά, όλα είναι τόσο όμορφα! Όλη η διαδρομή ως την κορυφή, αποτελεί μια μοναδική εμπειρία, που κάθε λάτρης της φύσης αξίζει να ζήσει. Κατηφορίζοντας απ το ίδιο μονοπάτι βγήκαμε απ το βουνό, τώρα το χιόνι το διαδέχτηκε η βροχή και το χαλάζι, που όμως δεν κράτησε για πολύ. Κάναμε μια μικρή παράκαμψη κι επιστεφτήκαμε το μεταβυζαντινό Εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Ο μικρός Ναός είναι κτισμένος σ ένα μικρό πλάτωμα, μπροστά από ένα μεγάλο βράχο, εσωτερικά έχει υποστεί πολλές αλλοιώσεις απ το πέρασμα των χρόνων. Μόλις επιστρέψαμε στο χωριό άρχισε πάλι να βρέχει. Μπήκαμε στο μοναδικό μαγαζί που βρήκαμε ανοιχτό, καθίσαμε δίπλα στο τζάκι να στεγνώσουμε, και ήπιαμε ζεστό καφέ τσάι και τσίπουρα.

Η φύση, το φως, οι μυρουδιές της γης, των βοτάνων, η βροχή, η ομίχλη, το χιόνι, μας χάρισαν μια ξεχωριστή μέρα. Θαρρείς πως εκεί δεν υπάρχει η κρίση και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ίσως γιατί η φύση δεν έχασε τίποτα από αυτά που έχασαν οι άνθρωποι. Ίσως γιατί φύση ήταν και θα είναι πάντα η ίδια, ίσως γιατί δεν απόκτησε την πολυτέλεια των αστικών κέντρων. Γιατί η φύση είχε και θα έχει πάντα τη δική της πολυτέλεια.

Λίτσα Πλαγιανού


NEWSLETTER