Συγκεκριμένα, ο κ. Ταμπάκης δώρισε στα Δημοτικά Σχολεία Ασπροχώματος, Πλατέος και στο 2ο και 5ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμάτας τις συσκευές αυτές, οι οποίες είναι μεταξύ λάπτοπ και τάμπλετ και οι οποίες έχουν πολλές εφαρμογές. Η οικονομική τους αξία είναι πλέον των 100.000 ευρώ.
Ο Απόστολος Ταμπάκης γεννήθηκε στο Ασπρόχωμα από γονείς αγρότες. Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην Καλαμάτα και στη συνέχεια εισήχθη στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Το 1953 υπηρέτησε ως γιατρός στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα Κορέας. Στη συνέχεια μετέβη στις Η.Π.Α., όπου και πήρε την ειδικότητα του χειρουργού ορθοπαιδικού. Από τη δεκαετία του ’70 είναι ενεργό μέλος της Ομογενειακής Οργάνωσης Ελλήνων Γιατρών της Νέας Υόρκης (Μedical Society), της οποίας χρημάτισε πρόεδρος τη διετία 1978-80. Διαπνεόμενος από αισθήματα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης και θεωρώντας ότι η ποιότητα στη ζωή του ανθρώπου εξαρτάται από την παιδεία, δώρισε στα σχολεία της πόλης 2ο, 5ο, Ασπροχώματος και Πλατέος 300 μαθητικούς φορητούς υπολογιστές.
Την εκδήλωση άνοιξε ο διευθυντής του 2ου Δημοτικού Σπύρος Καμαρινόπουλος, ενώ η διευθύντρια του Δημοτικού Ασπροχώματος Ιωάννα Σινάπη διάβασε το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση για την βράβευση του κ. Ταμπάκη.
Το εντυπωσιακό βιογραφικό του ανέγνωσε η δασκάλα Ευαγγελία Νασιοπούλου. Εκτός από την κίνηση με τα λάπτοπ, αναφέρθηκε πως ο ίδιος δώρισε στην κοινότητα του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια ένα κτήριο με 10 γραφεία, αξίας 700.000 δολαρίων. Σε αυτό είναι και το Ελληνικό Γυμνάσιο της Αστόρια.
"Δεν ήθελα να αγοράσω τσιμέντα, να φτιάξω δρόμους, καμπαναριά. Ηθελα να βοηθήσω τα παιδιά. Ολα θα βοηθηθούν, σε αυτό το σχολείο που πήγα κι εγώ και κάποια ίσως ξεχωρίσουν" εξήγησε ο ίδιος. Χαιρετισμούς απηύθυναν ακόμη η αντιπεριφερειάρχης Ελένη Αλειφέρη (η οποία του έδωσε τιμητική πλακέτα και ένα λεύκωμα της Μεσσηνίας), ο περιφερειακός διευθυντής Πάνος Πετρόπουλος, ο διευθυντής Πρωτοβάθμιας Μεσσηνίας Νίκος Κλάδης, η σύμβουλος Μαρία Καράμπελα, ο πρόεδρος σχολικής επιτροπής Δευτεροβάθμιας Ηλίας Γυφτέας και ο Γιάννης Μπουρής εκ μέρος του Ιατρικού Συλλόγου Μεσσηνίας.
Για τα δύσκολα χρόνια της παιδικής του ηλικίας μίλησε στη συνέχεια ο Απόστολος Ταμπάκης. Είπε πως σε ηλικία 5 ετών υιοθετήθηκε από τις αδερφές του και ότι δεν ήθελε να μείνει στο χωριό. Ετσι ήρθε στην Καλαμάτα γιατί αγαπούσε το σχολείο. Θυμήθηκε που ως παιδί μπροστά στο σχολείο ξέχασε το ποίημά του και έβαλε τα κλάματα… Αλλη μια φορά που περνώντας από το "Rex" είδε να βάζουν ασανσέρ και εντυπωσιάστηκε. "Οταν μεγαλώσω και γίνω πλούσιος θέλω να έρθω να μείνω μια βραδιά εδώ" ονειρεύτηκε. Θυμήθηκε τη δασκάλα του στο δημοτικό την Ολυμπία Χιουρέα, που ήταν η πρώτη του αγάπη. Το γυμνάσιο το έβγαλε εν μέσω πολέμου. Δούλεψε 2 χρόνια στα παιδικά συσσίτια, παρότι και ο ίδιος ήταν παιδί ακόμα. Πήγε εθελοντικά στην Κορέα. Στην Ελλάδα είδε μεγαλώνοντας πως για να πας μπροστά ήθελες μέσο, γνωριμίες. Στην Αμερική σπούδαζε και δούλευε σε μπακάλικο. Το σώμα του ήταν γεμάτο μελανιές γιατί συνέχεια κουβαλούσε πράγματα με ένα καροτσάκι. Εκεί τον φώναζαν "γιατρό". Πέτυχε, έγινε πρόεδρος του Ελληνικού Ιατρικού Συλλόγου της Αμερικής και μετά τη σύνταξη, δώρισε το γραφείο του στο Σύλλογο των γιατρών, που ως τότε δεν είχε δικό του… Μία ακόμη ανάμνηση, δύσκολη, επώδυνη, την οποία μοιράστηκε με το κοινό, ήταν ότι όταν ήταν παιδί, δεν είχε καλή μεταχείριση από το σχολείο γιατί ήταν παιδί αγράμματων αγροτών.
Κλείνοντας, είπε μόνο αυτό που ένιωθε για την υποδοχή που του επιφύλαξαν στην πατρίδα του: "Thank you very much, thank you".
