Εικόνες ρύπανσης και οικολογικής καταστροφής που είναι γνωστές και γίνονται ανεκτές από τις αρμόδιες υπηρεσίες τα τελευταία χρόνια.

Το πρόβλημα ξεκινάει από τα ποτάμια και τους χειμάρρους του Δήμου Οιχαλίας. Και αυτό γιατί αποτελούν τους αποδέκτες των λιόζουμων από τα τριφασικά ελαιοτριβεία της περιοχής, νόμιμα, σύμφωνα με τις άδειες που τους έχουν δοθεί. Νομιμότητα, όμως, που σύμφωνα με την ενημέρωσή μας, ελέγχεται, αμφισβητείται, και στην πραγματικότητα δεν ισχύει. Με βάση τις άδειες, η απόρριψη των λιόζουμων στους αποδέκτες αυτούς επιτρέπεται για απόβλητα με συγκεκριμένα όρια, σε καθορισμένα επίπεδα, τα οποία στην πράξη δεν τηρούνται.

Οι λύσεις σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι έλεγχοι και τα πρόστιμα, και κατ’ επέκταση το κλείσιμο των ελαιοτριβείων, που θα προκαλέσουν πρόβλημα στην επεξεργασία του ελαιόκαρπου και την ελαιοπαραγωγή. Γι’ αυτό ακριβώς οι έλεγχοι έχουν ατονήσει και οι υπηρεσίες κάνουν τα στραβά μάτια.

Για τα τριφασικά ελαιοτριβεία οι λύσεις είναι η εξατμισοδεξαμενή (η διαχείριση με ασβέστη σε λάκκο), που γίνεται πλημμελώς, και η υδρολίπανση (λιόζουμα για λίπανση σε ελαιώνες), που αμφισβητείται και δεν είναι εφαρμόσιμη σ’ έναν τόσο μεγάλο ελαιοπαραγωγικό νομό όπως η Μεσσηνία.

Οσο πάντως οι τοπικές και κεντρικές υπηρεσίες, Περιφέρεια Πελοποννήσου και υπουργείο Περιβάλλοντος, αδιαφορούν, κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα, η μαυρίλα, η οικολογική καταστροφή στη Μαυροζούμενα και στα ποτάμια της Μεσσηνίας θα συνεχίζεται. Και τα λιόζουμα, μέσω του Παμίσου, θα φτάνουν στη θάλασσα.

Γ.Σ.