Η έννοια ταξίδι για κάποιους βέβαια, είναι συνυφασμένη με κάτι πιο περιπετειώδες και μακροχρόνιο. Στην τελευταία κατηγορία ανήκει ο Καλαματιανός επιχειρηματίας Δημήτρης Τζανετάκος όπου διαχρονικά ταξιδεύει ανά τον κόσμο με την παρέα του, γνωρίζοντας την “αθέατη” πλευρά προορισμών της υφηλίου η οποία δεν μπορεί να “κλειστεί” εξ’ ολοκλήρου ούτε σε λήψεις, ούτε σε βίντεο, παρά μόνο στη μνήμη η οποία σε ρόλο “διηγητή” μπορεί να μεταφέρει ξεχωριστές αναμνήσεις.
Στην πιο πρόσφατη εξόρμηση του, ο Δημήτρης Τζανετάκος μαζί με τον Νίκο Κούρτη από τον Πύργο, τον Γιάννη Μπατζιογιάννη και τον Θεοδόση Δάλλα από την Κατερίνη, τον Λάμπη Πίπα από την Αριδαία και τον Γιώργο Σταθάκη από τη Θεσσαλονίκη, όντας όλοι μέλη της ομάδας “Greek Adventure Riders”, ταξίδεψαν στις βουνοκορφές των Ιμαλαΐων, βιώνοντας καταστάσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σενάριο ταινίας. Κύρια βάση της “απόδρασης” τους ήταν στην αρχή το Δελχί, καταλήγοντας οι τέσσερις από τους έξι στο Νεπάλ (οι υπόλοιποι επέστρεψαν στην Ελλάδα), στην πατρίδα του Βούδα και διακαή πόθο των απανταχού ορειβατών και πεζοπόρων, αποτελώντας τον καλύτερο προορισµό του κόσµου για τους λάτρεις των βουνών και ταξιδιωτών από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, μιας και το δέλεαρ για την επίτευξη ενός ονείρου ζωής, την κατάκτηση της υψηλότερης κορυφής του κόσμου είναι διαχρονικό.
«ΟΙ ΜΟΥΣΩΝΕΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»
Μιλώντας στην “Ε” για το μοναδικό και περιπετειώδες αυτό ταξίδι, ο Δημήτρης Τζανετάκος αναφέρθηκε αρχικά στη διαδρομή, η οποία περιελάμβανε πτήση από την Αθήνα στο Δελχί και όχι στο Νέο Δελχί όπως τόνισε, καθώς η διαφορά μεταξύ τους από πλευράς ποιότητας ζωής είναι χαοτική. «Εμείς μείναμε στο Δελχί όπου η πείνα και η φτώχεια κυριαρχούν. Πήγαμε συνειδητά σε σημεία για να δούμε την άλλη όψη της ζωής, θέλοντας να καταλάβουμε πως σκέφτεται και πως λειτουργεί η εκάστοτε κοινωνία» διευκρίνισε, προσθέτοντας πως στη συνέχεια περιηγήθηκαν στο Τατζ Μαχάλ, για να πάρουν στη συνέχεια ταξί με στόχο να μεταβούν στο Μανάλι. «Στη μέση της διαδρομής αλλάξαμε μέσο και πήραμε ένα φορτηγάκι, μιας και δύσκολα μπορεί να συνεχίσει κανείς στο υψόμετρο αυτό, ωστόσο, “πέσαμε” σε μέρες με μουσώνες, με αποτέλεσμα να σημειωθούν πολλές κατολισθήσεις και να κλείσουν και οι τρεις διαθέσιμοι δρόμοι καθώς και αυτός απ’ όπου ήρθαμε, μένοντας για 2,5 μέρες στο βουνό εφτά άτομα σε ένα οκταθέσιο φορτηγάκι. Εν τέλει άνοιξε ο δρόμος για να πάμε πίσω, ανασχεδιάζοντας τη διαδρομή μας. Διανύσαμε έτσι 700 χιλιόμετρα, αλλάξαμε δύο αεροπλάνα για να πάρουμε τις μηχανές και να συνεχιστεί το ταξίδι μας από το Λεχ για το Νεπάλ» περιέγραψε, γνωστοποιώντας πως δρόμοι στην περιοχή δεν υφίστανται στην πράξη, έχοντας γίνει απλά μια χάραξη από το κράτος της Ινδίας πάνω στα βουνά, τα οποία έπρεπε να διασχίσουν εν μέσω φουσκωμένων ποταμιών, διαβρώσεων και αχαρτογράφητων διαδρομών. «Στα υψόμετρα, η μεγαλύτερη δυσκολία δεν ήταν τόσο οι διαδρομές αλλά το χαμηλό οξυγόνο, φτάνοντας να έχω 65 στο αίμα για τρεις μέρες, νιώθοντας την ανάλογη αδυναμία. Παρ’ όλα αυτά πιστέψαμε στον στόχο μας, φέρνοντας την αποστολή μας εις πέρας» σημείωσε.
ΔΙΠΛΑΣΙΟ ΥΨΟΜΕΤΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΤΑΥΓΕΤΟΥ
Οπως περιέγραψε, η πρώτη διανυκτέρευση έγινε στα 3.500 μέτρα, τη στιγμή που η κορυφή του Ταϋγέτου είναι 2.407. Αυτή, όπως είπε, συνδυάστηκε με πονοκεφάλους και αϋπνία λόγω υψομέτρου, σε καταλύματα που πρόσφεραν ουσιαστικά έναν ύπνο στο πάτωμα, δίχως τις στοιχειώσεις ανέσεις. Τη δεύτερη μέρα έκαναν ανάβαση μέσα σε 1.5 ώρα στα 5.000 μέτρα εν μέσω επικίνδυνων περασμάτων. «Κάναμε ένα τουρ από την κοιλάδα Zanskar Valley μέχρι το Kandung La, έναν από τους δρόμους με το μεγαλύτερο υψόμετρο στον κόσμο (5.360), στην περιοχή Nubra Valley. Επίσης, κινηθήκαμε προς την Κίνα, ώστε να θαυμάσουμε την Pangong Lake, την πιο ψηλή αλμυρή λίμνη στον κόσμο» συμπλήρωσε, λέγοντας πως τα καταλύματα στο μέρος αυτό κόστιζαν μόλις 2 ευρώ το βράδυ. «Στο Νεπάλ πήγαμε με το αεροπλάνο, εστιάζοντας γύρω από τους πρόποδες του Annapurna, εκεί που ο κορυφαίος Έλληνας ορειβάτης Αντώνης Συκάρης είχε χάσει τη ζωή του κατά την κατάβαση από την κορυφή στο Νεπάλ. Στόχος μας ήταν να φτάσουμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε, εν μέσω πάντα έλλειψης δρόμων και φουσκωμένων ποταμιών από το λιώσιμο των πάγων. Εν συνεχεία, περάσαμε με τις μηχανές μας από τις κρεμαστές γέφυρες της περιοχής, μεταξύ αυτών την “Golden Gate” με 530 μέτρα μάκρος και κάναμε σαφάρι στο Chitwan National Park. Τελευταία μας στάση ήταν το Κατμαντού, μια πόλη όπου οι αποστολές ξεκινάνε για να ανέβουν στα βουνά» συμπλήρωσε, λέγοντας σε ό,τι έχει να κάνει με τα συναισθήματα της ομάδας όταν έφτασαν στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής της, πως τους κυρίευσε η συγκίνηση, σκεπτόμενοι ταυτόχρονα ποια θα είναι η επόμενη ταξιδιωτική τους περιπέτεια στο μέλλον.
«ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ Η ΕΛΛΑΔΑ»
Σχετικά με τους ανθρώπους της περιοχής, ο Δημήτρης Τζανετάκος έκανε λόγο για φτωχούς κατοίκους αλλά πάντα χαμογελαστούς, υποδεχόμενοι τους τουρίστες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. «Μιλώντας μαζί τους, μας μετέφεραν πως έχουν εξοικειωθεί με αυτόν τον τρόπο ζωής, θεωρώντας πως τη ζωή που παρέλαβαν από τους γονείς τους έχουν χρέος να τη συνεχίσουν» πληροφόρησε, παρατηρώντας αντίθεση ως προς τα κοινωνικά στρώματα και του τρόπου ανάπτυξης, δεδομένου πως τις μέρες που βρίσκονταν στην Ινδία, ένα ινδικό διαστημικό σκάφος προσεληνώθηκε στον τραχύ και ανεξερεύνητο Νότιο Πόλο της Σελήνης. Ένα ακόμα γεγονός που έκανε αίσθηση στην ομάδα, ήταν η “άγνωστη” για τους ντόπιους Ελλάδα, όταν τους εξήγησαν από που ταξίδεψαν για να φτάσουν στα μέρη τους. «Λέγοντας τους πως είμαστε από την Ελλάδα δεν είχαν εικόνα της γεωγραφικής της θέσης, ενημερώνοντας τους μέσω διαδικτυακών χαρτών για την ακριβή τοποθεσία» πρόσθεσε, περιγράφοντας την Ινδία ως έναν άλλο, άγνωστο κόσμο για τον μέσο Ελληνα.
H ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΑΙ Η ΚΑΥΣΗ ΝΕΚΡΩΝ
Σε ερώτηση της “Ε” για το αν υπήρξαν κάποιες εμπειρίες που τον σημάδεψαν, ο ίδιος εστίασε αρχικά στο Δελχί και στη φτώχεια του κόσμου, βλέποντας ανθρώπους να κοιμούνται μαζί με σκυλιά σε άθλιες συνθήκες, κάνοντας λόγο για σκληρές εικόνες. «Μια ακόμα έντονη εμπειρία ήταν η οδήγηση μας μια μέρα επί 15 ώρες δίχως να βρούμε κάποιο κατάλυμα, κάνοντας 270 χιλιόμετρα εκτός δρόμου. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μείναμε από λάστιχα τα οποία αλλάζαμε μόνοι μας, σε μια πολύ επικίνδυνη διαδρομή, ενώ όταν είδαμε επιτέλους στις 11 το βράδυ τα φώτα από μακριά της πόλης Τσιτουάν βάλαμε στην κυριολεξία τα κλάματα, συνειδητοποιώντας πως καταφέραμε να επιβιώσουμε» είπε χαρακτηριστικά. Παράλληλα, ένα ακόμα δυσάρεστο συμβάν ήταν όταν αναγκάστηκαν κατόπιν υπόδειξης να σπάσουν τα δορυφορικά τους τηλέφωνα, τα οποία απαγορεύονται στα αεροδρόμια της Ινδίας. «Μια επίσης αρνητική εικόνα για μένα, η οποία όμως αποτέλεσε μάθημα ζωής, ήταν το σημείο που καίνε τους νεκρούς στο Νεπάλ, ρίχνοντας στη συνέχεια οι συγγενείς τους τη στάχτη στο ποτάμι» ενημέρωσε, αποσαφηνίζοντας πως επισκέφτηκαν βουδιστικούς, ταντρικούς και ινδουιστικούς ναούς, ώστε να γνωρίσουν πρόσωπα και καταστάσεις.
1.500 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΕΚΤΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Αναφορικά με τα χιλιόμετρα που διένυσαν συνολικά τις 23 μέρες που διήρκησε το ταξίδι, ο Δημήτρης Τζανετάκος ανέφερε πως έκαναν 2.000, απ’ τα οποία τα 1.500 ήταν εκτός κεντρικού δρόμου, διασχίζοντας χωματόδρομους, μονοπάτια και απόκρημνα σημεία. «Την εξόρμηση αυτή την είχαμε προετοιμάσει όλοι μαζί, αλλά τα δύο παιδιά από την Κατερίνη σχεδίασαν όλες τις λεπτομέρειες, έτσι ώστε να γίνει ακόμα πιο συναρπαστική» επισήμανε. Από πλευράς καυσίμων υπογράμμισε πως ήταν πολύ πιο οικονομικά σε σχέση με την Ελλάδα, έχοντας ωστόσο στην κατοχή τους ασκούς καυσίμων, ώστε να μην προκύψει κάποιο επιπλέον απρόοπτο στη διαδρομή τους. «Η περιοχή ήταν ακόμα πιο φτηνή απ’ όσο υπολογίζαμε, καταφέρνοντας να ανταπεξέλθουμε οικονομικά. Ένα ίδιο ταξίδι με τουριστικό γραφείο θα ήθελε προφανώς πολλά περισσότερα χρήματα εν’ αντιθέσει με το δικό μας που βασίστηκε στις δικές μας δυνάμεις. Γενικότερα, με το δίμηνο Αυγούστου – Σεπτεμβρίου να αποτελεί ιδανική εποχή λόγω καιρού, παρατηρήσαμε αρκετούς ταξιδιώτες, κυρίως Αυστραλούς που είναι πιο κοντά, ενώ μπορώ να πω, πως από Ελληνες, τη διαδρομή έτσι όπως την κάναμε δεν την έχει κάνει κανείς στο παρελθόν» συμπλήρωσε, γνωστοποιώντας τα σχέδια της ομάδας για το επόμενο ταξίδι της, το οποίο όπως είπε θα αφορά διαφορετική Ηπειρο αυτή τη φορά. «Σε όλα τα ταξίδια έχω ένα ρητό. Πάντα μια εμπειρία είναι απίστευτη και μοναδική, μέχρι την επόμενη» κατέληξε.
