Αν κάποιος ανταποκριθεί στην προκήρυξη, λύνονται σε έναν μεγάλο βαθμό οι διαγνωστικές ανάγκες και το κενό που υπάρχει στο νομό στην παρακολούθηση παιδιών και εφήβων από μια δημόσια δομή, καθώς θα βοηθήσει πολλές οικογένειες οι οποίες τώρα χρειάζεται να μετακινούνται σε κρατικές δομές εκτός Μεσσηνίας, για να παρακολουθείται το παιδί τους από τη συγκεκριμένη ειδικότητα. Επίσης, θα λύσει θέματα που αφορούν τη διάγνωση, την υποστήριξη, αλλά και τη σταθερή παρακολούθηση παιδιών και εφήβων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Βέβαια, η θέση προκηρύχθηκε μια φορά και μετά επαναπροκηρύχθηκε το Μάιο, ενώ ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι δεν περιμένουν να διοριστεί ο παιδοψυχίατρος σε λιγότερο από ένα εξάμηνο.

Ρεπορτάζ: Νικολέττα Κολυβάρη

Εν τω μεταξύ ήδη οι ανάγκες είναι μεγάλες και ο όγκος αιτημάτων που έτσι κι αλλιώς δέχεται το Κέντρο Ψυχικής Υγείας είναι ήδη τεράστιος -οπότε αν ένας και μόνο παιδοψυχίατρος θα μπορεί να παρακολουθεί τακτικά το κάθε περιστατικό ξεχωριστά μάλλον φαντάζει το ελάχιστο όταν δεν έχουμε κανέναν παιδοψυχίατρο.

Η “Ε” μίλησε με τον ψυχίατρο, διευθυντή του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Μεσσηνίας Ανδρέα Υφαντή, ο οποίος επεσήμανε αυτό που και εμείς τονίσαμε εξαρχής ως σημαντικό, δηλαδή το αν ο γιατρός αυτός θα πλαισιωθεί από μια ομάδα ειδικών, τέτοια που να προσφέρει μια συνολικότερη παρακολούθηση στα παιδιά και τους εφήβους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, για να ξεπεραστεί έτσι η όποια μεγάλη αναμονή μεταξύ των συναντήσεων με τον παιδοψυχίατρο.

ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗΣ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Ο κ. Υφαντής μίλησε για τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας ειδικότητας και εξέφρασε την ελπίδα οι διαδικασίες διορισμού παιδοψυχιάτρου στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας να προχωρήσουν γρήγορα γιατί “εδώ και πολλά χρόνια το έχει ανάγκη ο νομός, όπως και γενικότερα έχει ανάγκη μιας καλύτερης στελέχωσης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας”. Οι οργανικές θέσεις πάντως παιδοψυχιάτρων για το ΚΨΥ είναι τέσσερις, αλλά όπως λέει ο ίδιος “εμείς θα είμαστε πολύ ευτυχείς και χαρούμενοι αν ένας συνάδελφος καλύψει τη θέση”, γιατί “θα προσφέρει πολύ σημαντικές υπηρεσίες στο νομό και θα εξυπηρετήσει πολλά παιδιά και πολλούς γονείς”.

Πώς όμως θα καταφέρει να αποδώσει υπηρεσίες ένας παιδοψυχίατρος ως... μονάδα, χωρίς να μετατραπεί αναγκαστικά σε έναν... απλό συνταγογράφο; Ο Α. Υφαντής απαντά ότι “η σωστή λειτουργία των ιατροπαιδαγωγικών κέντρων βασίζεται πολύ στην ομαδική δουλειά”. Επομένως “εάν θέλουμε να ξεφύγουμε από ένα κομμάτι απλής διεκπεραίωσης, ή ενός γιατρού ο οποίος θα δίνει γνωμοδοτήσεις ή θα δίνει συνταγές και βεβαιώσεις, αλλά να πάμε και σε ουσιαστικά θεραπευτικά ζητήματα, το απαραίτητο εργαλείο είναι να υπάρχει και μια ιατροπαιδαγωγική ομάδα η οποία να ασχολείται με παιδιά και εφήβους”. Μια ομάδα που “θα συγκροτείται από κοινωνικό λειτουργό, εργοθεραπευτή, λογοθεραπευτή, παιδαγωγό”.

ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΔΑ

Μιλώντας μέσα από την εμπειρία του ο διευθυντής του ΚΨΥ λέει ότι “μια τέτοια ιατροπαιδαγωγική υπηρεσία θα ανακούφιζε σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό τις οικογένειες”. Και το ένα κομμάτι αυτού έχει να κάνει με διαδικαστικά θέματα -δηλαδή τις γνωματεύσεις και γνωμοδοτήσεις για τις παροχές από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα επιδόματα, τις συντάξεις, καθώς και τις συνταγές φαρμάκων. Γιατί τώρα “οι άνθρωποι για μια γνωμάτευση ή μια βεβαίωση ή για να έχουν κάποιες παροχές από το ταμείο, κλείνουν ραντεβού μήνες πριν στο Νοσοκομείο Παίδων ή σε μια άλλη δημόσια υπηρεσία σε άλλους νομούς και ταξιδεύουν με παιδιά που μπορεί να έχουν εκτός από ψυχολογικές και κινητικές δυσκολίες -κι αυτό είναι ταλαιπωρία και έξοδα”.

Πέρα όμως από το κομμάτι αυτό είναι και το σημαντικό κομμάτι της ουσιαστικής θεραπείας.

ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Ο κ. Υφαντής τονίζει πόσο σημαντικό στη φιλοσοφία της μοντέρνας και κοινοτικής Ψυχιατρικής είναι οι ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις να γίνονται κοντά στον τόπο κατοικίας. Με απλά λόγια, “ένας συνάδελφος ο οποίος θα συντονίζει ή θα αναλάβει μια περίπτωση έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να επικοινωνήσει με το οικογενειακό περιβάλλον, με το σχολικό περιβάλλον, με άλλες υποστηρικτικές δομές, να κατανοήσει τι μπορεί να χρειάζεται η οικογένεια, να παραπέμψει σε κοινωνικές υπηρεσίες, σε υπηρεσίες του δήμου”. Και όταν “η θεραπεία και ο συντονισμός γίνεται σε ένα τριτοβάθμιο πανεπιστημιακό νοσοκομείο στην Αθήνα, οι άνθρωποι δεν έχουν καμία δυνατότητα να παρέμβουν στον τόπο κατοικίας -για παράδειγμα, να παρέμβουν για να γίνει μια ράμπα στο σπίτι για αμαξίδιο ή να πάνε στο σχολείο να δουν τι ανάγκες μπορεί να έχει εκεί το παιδί, ή πώς μπορεί μέσα στην τάξη να ενταχθεί καλύτερα ένα παιδί με κάποιες ιδιαιτερότητες”. 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ

Οσο για το κατά πόσο θα μπορούσαν οι ήδη υπάρχουσες ειδικότητες να πλαισιώσουν έναν παιδοψυχίατρο, δρώντας υποστηρικτικά στη δουλειά του, δυστυχώς η απάντηση απογοητεύει. Το Κέντρο Ψυχικής Υγείας διαθέτει μια λογοθεραπεύτρια η οποία θα μπορούσε να ενταχθεί σε αυτό το τμήμα, αλλά πέρα από τη λογοθεραπεύτρια “θα χρειαστεί εργοθεραπευτής, θα χρειαστεί ειδικός ψυχολόγος και η κοινωνική υπηρεσία ως ένα μίνιμουμ για να υποστηρίξει αυτή την δομή”, σημειώνει ο διευθυντής του κέντρου -στο οποίο, εκτός από τον ίδιο και την λογοθεραπεύτρια υπηρετούν δύο κοινωνικοί λειτουργοί, δύο ψυχολόγοι, δύο νοσηλεύτριες και μια επισκέπτρια υγείας, χωρίς όμως κανένας τους με ειδίκευση σε παιδιά.