Και σημειώνει, μεταξύ άλλων, πως “δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που ονομαζόταν παλιότερα “τραστ”. Οι έμποροι διαμορφώνουν την τιμή του προϊόντος σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, ανεξαρτήτως του κόστους καλλιέργειας ή της βιωσιμότητας του παραγωγού ή και της ίδιας ακόμη της βιωσιμότητας της καλλιέργειας. Οι μεγαλέμποροι δεν ενδιαφέρονται ακόμα και για την ίδια τη βιωσιμότητα της καλλιέργειας της ελιάς στον Ελλαδικό χώρο, διότι έχουν ανοίξει νέες αγορές (Τουρκία, Μαρόκο, Τυνησία), όπου βρίσκουν φθηνότερο το προϊόν. Δεν χρειάζεται να είναι κανένας ιδιαίτερα ευφυής για να καταλάβει που οδηγούμαστε. Στον υπέρμετρο πλουτισμό των εμπόρων και μεσαζόντων και στην απομύζηση μέχρι αφανισμού των μικρών και μεσαίων παραγωγών ελαιόλαδου!

Ταυτόχρονα, το βασικό αγροτικό προϊόν της Πελοποννήσου τείνει ν’ αποτελέσει είδος πολυτελείας για τα νοικοκυριά, αντικαθιστώντας το με υποκατάστατα πολύ χαμηλότερης ποιότητας”.
Για τη φετινή παραγωγή αναφέρει πως “παρότι οι συγκυρίες της περσινής χρονιάς ευνοήσαν την απορρόφηση του προϊόντος σε υψηλότατες τιμές για τον παραγωγό, φέτος που δεν υπάρχει μεγάλη παραγωγή ο καπιταλιστικός νόμος ‘προσφοράς - ζήτησης’, δεν λειτουργεί. Τι συμβαίνει άραγε;

Οι βροχοπτώσεις ήρθαν έστω και καθυστερημένα οπότε στο τέλος κάτι μπορεί να περισωθεί όσον αφορά ποιότητα κι αποδόσεις. Εκείνο που δεν φαίνεται να ‘γυρίζει’ είναι η τιμή του προϊόντος. Τιμή που ξεκίνησε με το ικανοποιητικό ποσό των 7 ευρώ το κιλό για τον παραγωγό και κατρακυλά πλέον στα 5 ευρώ κι ακόμα παρακάτω. Δηλαδή κάτω του κόστους καλλιέργειας! Παράλληλα η τιμή του προϊόντος στο ράφι για τον καταναλωτή παραμένει υψηλή, είναι πάνω από τα 10 ευρώ το λίτρο (0,90 του κιλού), ανάλογα με την ποιότητα”.

Και καταλήγοντας, η “Ανταρσία στο Μωριά” παρατηρεί: “Από το μετερίζι της επιστήμης και των αγώνων για μια κοινωνία ισότητας, για έναν λαό με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, παροτρύνουμε τους ελαιοπαραγωγούς να μη δειλιάσουν άλλο! Είτε κατά κύριο ή μη επάγγελμα αγρότες, να πάρουν την τύχη του ελαιολάδου στα χέρια τους! Να οργανωθούν να συνεταιριστούν, να συγκεντρώσουν αυτοί το προϊόν και να ελέγξουν τη διάθεσή του. Αυτή είναι η μόνη λύση απέναντι στο αδηφάγο αυτό σύστημα της οικονομίας της υποτιθέμενης ελεύθερης αγοράς και του χρηματιστηρίου του ελαιολάδου. Είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν αυτοί ένα ικανοποιητικό εισόδημα για να επιβιώσουν αλλά και η κοινωνική πλειοψηφία να μπορεί να καταναλώσει σε προσιτές τιμές ένα κατά κοινή ομολογία από τα πιο υγιεινά τρόφιμα στον πλανήτη”.