Η περιουσία, τα προϊόντα, τα σήματα περνούν στον ιδιώτη μέσα από μακρόχρονη μίσθωση και ο συνεταιρισμός ουσιαστικά παίζει το ρόλο του μεσάζοντα με προμήθεια ενός ελάχιστου ποσού. Δεν συμβαίνει προφανώς το ίδιο με τα χρέη που κατά την επίσημη ανακοίνωση υπερβαίνουν τα 11 εκ. ευρώ. Η ίδια η ιστορία γεννάει ερωτηματικά που δεν έχουν να κάνουν με την απόφαση αλλά με εκείνα τα οποία έχουν μεσολαβήσει. Το απίστευτο της ιστορίας είναι ότι περιουσία που δημιουργήθηκε με τη συμβολή δεκάδων χιλιάδων παραγωγών για πολλά χρόνια, βρέθηκε να είναι ιδιοκτησία 400 παραγωγών, εκ των οποίων αποφάσισαν για τη συμφωνία μόλις 54. Αυτό λέγεται "εκσυγχρονισμός" του συνεταιριστικού κινήματος και αποτελεί ένα ακόμη κατόρθωμα της τελευταίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει όμως και το κατόρθωμα των διοικήσεων της Ενωσης (ουσιαστικά της τοπικής Νέας Δημοκρατίας) που πέτυχαν να χρεοκοπήσουν μια οργάνωση η οποία θα μπορούσε να παίζει σπουδαίο ρόλο στην τοπική οικονομία. Την χρησιμοποίησαν σε πολιτικά παιχνίδια, τακτοποίησαν στρατό ημετέρων, την μεταχειρίστηκαν ως εφαλτήριο για την ανέλιξη παραγόντων. Πλην όμως… ούτε γάτα, ούτε ζημιά και κανένας δεν έχει ευθύνη για τα όσα συνέβησαν. Ολοι αναθεματίζουν βεβαίως σήμερα αλλά ταυτοχρόνως ξεχνούν ότι αυτοί ήταν που επέλεγαν με την ψήφο τους αντιπροσώπους ή κάλυπταν τις μαϊμουδιές των εκλογών σε ανύπαρκτους συνεταιρισμούς. Τώρα λοιπόν οι 54 σε λίγες ώρες αποφάσισαν να ιδιωτικοποιήσουν το συνεταιρισμό. Μια κίνηση με πολλαπλές συνέπειες στο σύνολο του τυποποιητικού (συνεταιριστικού και ιδιωτικού) τομέα και με πολλά ρίσκα στη διαχείρισή της. Τις έχουν μετρήσει όλες;

Ηλίας Μπιτσάνης