Αυτά τα στοιχεία και μόνο δείχνουν δύο σημαντικές διαφοροποιήσεις που έχουμε με το πέρασμα του χρόνου στην ελαιοσυγκομιδή. Από την μια οι ξύλινες δέμπλες σταδιακά αντικαταστάθηκαν από τα αλουμινένια ραβδιά και ειδικά τα τελευταία χρόνια από τα ηλεκτροκίνητα ραβδιστικά που χρόνο με το χρόνο εξελίσσονται και γίνονται πιο εύχρηστα και αποδοτικά. Ετσι πλέον πολύ σπάνια θα δεις κάποιον να ραβδίζει τις ελιές του με ξύλα. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι και κάποιοι που ασχολούνταν με την πώληση και εξεύρεση των ξύλινων ραβδιών δεν υπάρχουν αφού δεν έχουν αντικείμενο να ασχοληθούν. 

Από την άλλη χαρακτηριστικό κάθε εποχής ελαιοσυγκομιδής ήταν ο μεγάλος αριθμός εργατών από την περιοχή του Νομού Τρικάλων, η αμοιβή των οποίων πολλές φορές για την εργασία που προσέφεραν δεν ήταν σε χρήμα αλλά σε ελαιόλαδο. Κι έρχονταν ολόκληρες οικογένειες και εργάζονταν επί μέρες προκειμένου να εξασφαλίσουν το λάδι της χρονιάς τους. 

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην, καθώς από την μια τα μηχανικά μέσα έχουν τον πρώτο λόγο στην ελαιοσυγκομιδή και από την άλλη τα απαραίτητα εργατικά χέρια έρχονται πια από τις βαλκανικές χώρες και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από ό,τι παλιότερα.

Κ.Μπ.

(Φωτογραφία αρχείου)