Η πολιτική της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας υπήρξε ανόητη και εγκληματική. Ισοδυναμεί με κοινωνική σφαγή και κοινωνική βαρβαρότητα χωρίς κανένα οικονομικό αποτέλεσμα, διότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι ελληνική αλλά ευρωπαϊκή. Είναι μια κρίση του μοντέλου ανάπτυξης, διότι η συρρίκνωση του ΑΕΠ στην Ελλάδα από το 2007 έως το 2012 ήταν 25%, ποσοστό που είναι τεράστιο και τρομακτικό.
Η Ευρώπη έχει εξελιχθεί σε κοινή μοίρα όσων μετέχουμε σε αυτήν. Επειδή η Ευρώπη δεν έχει μοντέλο ένα πρότυπο πάνω στο οποίο κινείται, πρόκειται επομένως για κρίση ταυτότητας. Η ευρωπαϊκή κρίση έχει 3 όψεις:
1. Την κρίση του δημόσιου χρέους.
2. Την κρίση ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου.
3. Την τραπεζική κρίση.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι πίσω από τις 3 μορφές κρύβεται το γεγονός ότι δεν μεταμορφώθηκε ποτέ όπως ελπίζαμε το 1999 σε μια βέλτιστη νομισματική περιοχή. Συνεπώς, η ευρωζώνη σήμερα χρειάζεται μια βαθύτερη ενοποίηση, κυρίως τραπεζική και δημοσιονομική, διαφορετικά δεν θα έχουμε θετικά αποτελέσματα. Είναι λάθος να αντιμετωπίζεις την ύφεση με ύφεση και ότι για να σταθεροποιηθεί το ελληνικό χρέος σε βιώσιμα επίπεδα απαιτείται διαγραφή μέρους των δανείων που έχουν χορηγήσει στην Ελλάδα η Ευρωζώνη και η ΕΚΤ. Η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται σε κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση, κυρίως διότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν κακές επιλογές. Το ευρωπαϊκό μοντέλο έχει χαλάσει, διότι η δημογραφική πίεση και η μείωση του πληθυσμού της ΕΕ σε συνδυασμό με την υποχώρηση της παραγωγής οδηγούν στη σταδιακή αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Για την όξυνση της ευρωπαϊκής κρίσης ευθύνονται οι πολιτικές αποφάσεις, λόγω ανυπαρξίας ευρωπαϊκής ηγεσίας. Η εφαρμογή των σκληρών μέτρων στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται ως πολιτικές βαρβαρότητας που πλήττουν τον κοινωνικό ιστό και οδηγούν στην εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, διότι και σήμερα η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι όρος χωρίς περιεχόμενο. Η Ελλάδα δεν πρέπει να υποτιμά τον ρόλο της στην ευρωπαϊκή συζήτηση αλλά να αναδεικνύει τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα. Η δημοσιονομική πολιτική θα πρέπει να έχει μακροπρόθεσμη στόχευση, διότι κάθε εξάμηνο οι προβλέψεις πέφτουν έξω. Τα ελληνικά προβλήματα αποτελούν υποσύνολο των προβλημάτων της ευρωζώνης και εάν η ζώνη του ευρώ δεν ενοποιηθεί περαιτέρω τελικά θα διαλυθεί.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αρχίσει να μιλούν για ανάπτυξη, για τραπεζική ενοποίηση, αλλά δεν προχωρούν με γρήγορα βήματα. Σας υπενθυμίζω την φράση του Τσόρτσιλ, σύμφωνα με την οποία οι Ευρωπαίοι πάντα καταλήγουν και παίρνουν αποφάσεις, όταν έχουν εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια. Για την έξοδο από την κρίση απαιτείται πολιτική σταθερότητα, αύξηση ρευστότητας, βελτίωση του οικονομικού κλίματος, αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και κυρίως της φορολογικής διοίκησης. Το μείζον πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η ανεργία της νεολαίας και πιλοτικό πρόγραμμα με μια επενδυτική στρατηγική για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την απασχόληση. Μεγάλη σημασία πρέπει να δοθεί στον χωροταξικό σχεδιασμό και τον καθορισμό χρήσεως γης, προκειμένου να ασκηθεί οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική, όπως επίσης και στην ολοκλήρωση του εθνικού κτηματολογίου. Επίσης, στη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων από την πρωτοβάθμια μέχρι τα πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά ιδρύματα.
Σύμφωνα με μελέτες χρειάζονται παράλληλα μέτρα άμεσης απόδοσης όπως: η ενεργοποίηση των μηχανισμών απορρόφησης και αξιοποίησης των πόρων του ΕΣΠΑ, η άμεση αύξηση της ρευστότητας με δάνεια και χαμηλότερα επιτόκια προς τις επιχειρήσεις, επίσπευση ιδιωτικοποιήσεων και της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, επανεκκίνηση μεγάλων έργων και αναμόρφωση του συστήματος κρατικών ρυθμίσεων που αφορούν κυρίως τις επιχειρήσεις (δανειοδότηση - έλεγχος - παρακολούθηση κ.λπ.) και πολιτική σταθερότητα. Τέλος, τομείς όπως ο τουρισμός σε όλες τις μορφές του, η ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές (ήλιος - αέρας) και από υδρογονάνθρακες, ναυτιλία, η αγροδιατροφική παραγωγή υψηλής ποιότητας και οι νέες τεχνολογίες, πρέπει να έχουν προτεραιότητες με ισχυρά κίνητρα.
Πρέπει να μελετήσουν στην ΕΕ άλλο τρόπο χρηματοδότησης των οικονομιών της ευρωζώνης με νέο χρήμα, είτε υπό τη μορφή νέου χαρτονομίσματος, είτε υπό τη μορφή ευρωομολόγου, διότι τα ελληνικά προβλήματα αποτελούν υποσύνολο των προβλημάτων της ευρωζώνης και εάν η ζώνη του ευρώ δεν ενοποιηθεί τελικά θα διαλυθεί.
