Η Ελλάδα έχει ανάγκη παραγωγικών μηχανισμών που θα μπορούσαν να καταστήσουν βιώσιμο το σημερινό χρέος, διότι ακόμη και μια πλήρη διαγραφή του χρέους, έστω και με παράλληλη επιστροφή στην δραχμή δεν θα έλυνε κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας.
Η διαρθρωτική κατάρρευση είχε αρχίσει από το παρελθόν, διαλύοντας και τις εναπομείνασες υγιείς αρθρώσεις της μικροοικονομίας, αυτές δηλαδή που θα μπορούσαν να βγάλουν την χώρα από την κρίση, και εκεί εντοπίζεται η πραγματική ανεπάρκεια των οικονομικών μηχανισμών της χώρας.
Διαχρονικά, οι κυβερνήσεις έπληξαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και στήριζαν την κατανάλωση με υπέρμετρο δανεισμό, με αποτέλεσμα να υπάρξει ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και η ζήτησης να ευνοεί τις εισαγωγές. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 είχε ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εξωτερικά χρέη στο κόσμο, με αρνητική βιομηχανική παραγωγή και το εξωτερικό έλλειμμα να παίρνει προς τα πάνω.
Η επανεκκίνηση και η αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας στις σημερινές συνθήκες είναι αδύνατη, διότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Πρέπει οι πολιτικοί φορείς να πιστέψουν ότι μία οικονομία που καλείται να λειτουργήσει κάτω από συγκεκριμένους όρους και υπό συνθήκες ανταγωνισμού και υψηλής εσωστρέφειας, δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθεί.
Οπως γνωρίζετε το εθνικό μας νόμισμα, δηλαδή η δραχμή, από το 1981 έως το 2002 υποτιμήθηκε επισήμως 100%, όμως οι εξαγωγές αυξήθηκαν μόνο 10%. Τι σημαίνει αυτό; Οτι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα εξωστρέφειας-παραγωγικότητας ανθρώπινου κεφαλαίου, ανταγωνιστικότητας.
Η διαδικασία της ανάπτυξης που υιοθετήσαμε μεταπολεμικά είχε βαθιές εξαρτήσεις από το πολιτικό σύστημα μέσω του κρατικοποιημένου τραπεζικού συστήματος. Ετσι, η ελληνική επιχειρηματικότητα στηρίχτηκε στην εσωτερική αγορά και τις διαπλοκές με το πολιτικό σύστημα, που είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα σήμερα να υφίσταται μια δραματική διαρθρωτική οικονομική κατάρρευση.
Ο δανεισμός στη χώρα μας δημιούργησε μια μεγάλη κεφαλαιακή φούσκα χωρίς εισόδημα με σταδιακή καταστροφή αυτού του κεφαλαίου η οποία είχε ως αποτέλεσμα την βίαιη συρρίκνωση όλων των κλάδων της οικονομίας.
Το ελληνικό πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα που μας διαφοροποιεί καθοριστικά από την ανεπτυγμένη Ευρώπη διότι όπως φαίνεται μετά από 34 χρόνια συμμετοχής μας, ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα της προσαρμογής είναι και το πραγματικό πρόβλημα της κοινωνίας, που παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα.
Είναι παραπλανητικό και έχει δοθεί η εντύπωση στον κόσμο, ακόμη και από οικονομολόγους, ότι το πιο σοβαρό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι το ύψος του χρέους. Σας πληροφορώ ότι τα κρατικά χρέη είναι αορίστου διάρκειας, και εκείνο που ενδιαφέρει είναι να μπορούν να εξυπηρετούνται ακόμα και με νέο δανεισμό.
Το θέμα που προκύπτει στην περίπτωση της Ελλάδος δεν είναι τόσο η επαναδιαπραγμάτευση, όσο με ποια παραγωγικά εισοδήματα, δηλαδή με τι εθνικό πλούτο, θα εξυπηρετούνται. Για το συγκεκριμένο θέμα, δεν έχουν δοθεί απαντήσεις από τους πολιτικούς αρχηγούς που διεκδικούν την εξουσία. Αντιθέτως αποφεύγουν να τοποθετηθούν στο συγκεκριμένο ερώτημα και τονίζουν ότι η ελληνική οικονομία χρειάζεται επανεκκίνηση και αναδιάρθρωση, φέροντας την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ως προϋπόθεση ζητώντας από τον ελληνικό λαό αυτοδυναμία.
Συνεπώς, όσα μνημόνια και να υπογράψει η Ελλάδα, θα αποδειχθούν μάταια αν τα μυαλά και οι αντιλήψεις δεν αλλάξουν, αποδεχόμενα την πραγματικότητα. Δηλαδή, η Ελλάδα με ποια παραγωγή και ποια εισοδήματα θα μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της;
Πρότασή μου είναι ότι πρέπει να συνταχτεί εάν εθνικό σχέδιο από τις παραγωγικές τάξεις και τους κοινωνικούς εταίρους, που δεν θα σημαίνει νέα κοινοτικά κονδύλια τα οποία θα μοιραστούν από τον επόμενο νικητή των εκλογών σε γνωστούς και φίλους, αλλά κανόνες στο επιχειρηματικό παιχνίδι, δικαιοσύνη και συμμετοχή των κοινωνικών φορέων σε όλες τις διαδικασίες.
Το εθνικό σχέδιο είναι το κλειδί για μια νέα εποχή - και απαιτούνται γενναίοι άνθρωποι που θα συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο με στόχο την σωτηρία του έθνους.
