Μπορεί να έχετε καλούς διαχειριστές της πολιτικής της ΕΕ στην Περιφέρεια μπορεί να έχετε κατακτήσει ένα καλό επίπεδο συναίνεσης των αστικών δυνάμεων, των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου και σε επίπεδο περιφέρειας και στη χώρα, όμως η λαϊκή αγανάκτηση και οργή δυναμώνει, ιδιαίτερα σήμερα που ο πόλεμος στα δικαιώματα και στη ζωή του λαού είναι ανηλεής, διαρκής, κλιμακούμενος και σ’αυτό τον πόλεμο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο η ΕΕ, καθώς δεν υπάρχει αντιλαϊκό μέτρο ή αντιλαϊκή εξέλιξη, που να μην έχει και τη δική της σφραγίδα.
Ο λαός μας γνωρίζει ότι, 30 χρόνια τώρα συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ – ΕΕ, τα οφέλη που αποκόμισε η πλουτοκρατία ήταν πολλαπλά και μεγάλα κι αυτό αφορά και χώρες όπως η Ελλάδα, που βρίσκεται σε κατώτερη βαθμίδα της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας.
Αντίθετα οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι μικροί επαγγελματίες και αγρότες, έχουν πολύπλευρες και αρνητικές συνέπειες. Οξύνθηκε η ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδας όσο και μεταξύ εγχώριας βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, σε σχέση με την εισαγωγή ανάλογων εμπορευμάτων.
Τώρα ο λαός έχει πείρα, για τους λεγόμενους εθνικούς στόχους, όπως αυτόν της ένταξης της Ελλάδας στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, στην ΟΝΕ και το ευρώ, που δήθεν θα εξασφάλιζε την ισχυρή Ελλάδα, της μόνιμης και σταθερής ανάπτυξης και τη σύγκλιση με τις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Ο λαός έζησε και ζει μια ολομέτωπη επίθεση γκρεμίσματος εργατικών λαϊκών κατακτήσεων που σημειώθηκαν στις προηγούμενες δεκαετίες και τώρα έχει πάρει μορφή τσουνάμι, με την καθοδήγηση και στήριξη της ΕΕ.
Στρατηγικός κεντρικός στόχος και σε περίοδο ανάπτυξης και σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, ήταν και είναι η ενίσχυση και η ισχυροποίηση των καπιταλιστικών μονοπωλίων, γι’αυτό στο στόχαστρο της πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ήταν και είναι η απαξίωση της εργατικής δύναμης, ώστε ως εμπόρευμα η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο να είναι ανταγωνιστικό σε σχέση με την πολλή χαμηλής αξίας εργατική δύναμη που προερχόταν από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, από την Κίνα, την Ινδία και αλλού.
Αυτή ήταν και είναι η ουσία της βελτίωσης, της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στη διεθνή αγορά.
Υλοποίηση αυτού του στόχου ήταν και είναι η επίθεση στις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις, στην υπονόμευση και εξάλειψη του 8ωρου, των συλλογικών συμβάσεων, προκειμένου να γενικευτεί η ελαστική εργασία, η διευθέτηση των ωραρίου στη εβδομάδα, στο μήνα, στο χρόνο, ανάλογα με τη θέληση του καπιταλιστή.
Προσεγγίζουμε έτσι τα πράγματα, γιατί πίσω από τις γενικές λέξεις και ορολογίες για ανάπτυξη, για εκσυγχρονισμό, για διαχειριστική ικανότητα, για περιφερειακή πολιτική, για επενδύσεις, για δημιουργία θέσεων εργασίας κλπ, υπάρχουν πολύ διαφορετικές πολιτικές.
Γιατί ποιοι μένουν ή δραστηριοποιούνται στις Περιφέρειες; Τι είναι οι τοπικές κοινωνίες; Είναι εργάτες, είναι μικρομεσαίοι, είναι κάποιοι λίγοι καπιταλιστές. Υπάρχει κοινωνική διαστρωμάτωση, λοιπόν. Και η περιφερειακή πολιτική εξειδικεύει την κεντρική αντιλαϊκή κρατική και ευρωενωσιακή πολιτική πάρα πολύ συγκεκριμένα. Και κάποιοι ωφελούνται, οι λίγοι, η πλουτοκρατία και κάποιοι συνθλίβονται, τα πλατειά λαϊκά στρώματα.
Ανάπτυξη για εμάς π.χ. είναι να έχει ο εργάτης δουλειά με δικαιώματα, να έχει δημόσια δωρεάν και αναβαθμισμένη υγεία, παιδεία, πρόνοια, να μπορεί ο αγρότης να καλλιεργεί τη γη και να έχει ένα εισόδημα να ζει σαν άνθρωπος. Την ανάπτυξη για εμάς την καθορίζουν οι συνθήκες δουλειάς και κατοικίας, το περιβάλλον στο οποίο ζουν και δουλεύουν τα πλατειά λαϊκά στρώματα.
Ολ’αυτά δε θα τα εξασφαλίζουν ούτε τα δίκτυα ενέργειας ή μεταφοράς, ούτε τα μεγάλα ξενοδοχεία, θα τα εξασφαλίσουν σ’ένα βαθμό σήμερα οι συσχετισμοί δύναμης, το επίπεδο της ταξικής πάλης, ολοκληρωμένα όμως η λαϊκή εξουσία και οικονομία αύριο.
Η καπιταλιστική κρίση που χτυπά συντονισμένα, που βαθαίνει, που έπληξε πρώτα τις ισχυρές δυνάμεις και επεκτάθηκε και στις πιο αδύναμες οικονομίες, απέδειξε ότι και η περιφερειακή καπιταλιστική ενοποίηση δε μπορεί να απαλλαγεί από τις μεγάλες αντιφάσεις που έχει ο σύγχρονος καπιταλισμός, από την αναρχία και την ανισομετρία που βασιλεύει σε όλους τους κλάδους και τους τομείς της οικονομίας και έχει στόχο το υψηλό κέρδος.
Η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς τα καπιταλιστικά μεγαθήρια συνεχώς γιγαντώνονται και ανταγωνίζονται παγκόσμια.
Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης είναι πιο βαθειά και πιο σύνθετη από κάθε άλλη φορά.
Η αστική τάξη δυσκολεύεται να τη διαχειριστεί. Δυναμώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια και στα καπιταλιστικά κράτη, καθώς και η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Δε λέμε κάτι καινούριο. Είναι αυτά που πριν από εκατόν πενήντα έγραψε ο Μαρξ στο κεφάλαιο για τις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού, που επιβεβαιώνονται πανηγυρικά.
Η γήρανση του καπιταλιστικού συστήματος, η προχωρημένη σήψη και ο παρασιτισμός, καθιστούν μονόδρομο για τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, να επιτίθενται στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών, είτε είναι σε φάση ανάκαμψης, είτε είναι σε φάση κρίσης. Να καταφεύγουν όλο και πιο συχνά σε πολέμους. Να καταστρέφουν το περιβάλλον.
Η καπιταλιστική κρίση που ζούμε, κάνει πιο φανερό στα μάτια των λαών, ότι η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Τα καπιταλιστικά κράτη, όσο ταυτίζονταν στην αντιδραστική τους πολιτική κατά των λαών, μέσα και έξω από την ΕΕ, άλλο τόσο συγκρούονται μεταξύ τους για τον κυρίαρχο ρόλο εντός και εκτός της ΕΕ, προς όφελος των μονοπωλίων, για το ποιος θα έχει τα μεγαλύτερα οφέλη σε συνθήκες ανόδου, αλλά και τις λιγότερες απώλειες σε συνθήκες κρίσης.
Η ΕΕ δεν έχει φάρμακο να γιατρέψει ούτε την κρίση και την ανισομετρία, ούτε τις οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις της. Κάθε βήμα που επιχειρεί στην κατεύθυνση βαθέματος της καπιταλιστικής ενοποίησης, οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλίων κάθε χώρας.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι
Η ΕΕ, όπως και ο καπιταλισμός δε μπορούν να γίνουν ανθρώπινοι.
Εμείς δε μπορούμε να δούμε παθητικά τα ζητήματα και να πούμε ότι πρέπει να λυθεί το ζήτημα της κοινωνικής ιδιοκτησίας για ν’αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα. Αυτό θα ήταν στρουθοκαμηλισμός.
Διεκδικούμε υποδομές στην παιδεία, στην υγεία, στην αντισεισμική θωράκιση. Διεκδικούμε έργα αντιπλημμυρικά, πολιτικές που δεν κλείνουν τα μικρομάγαζα. Διεκδικούμε προστασία της μικρομεσαίας αγροτιάς, μέτρα ανακούφισης των ανέργων και των απολυμένων.
Παλεύουμε να παρεμποδίσουμε τα χειρότερα, να υπάρχουν έστω και κάποιες μικρές κατακτήσεις, να αμβλύνονται τα προβλήματα, προσωρινά, βέβαια.
Όμως, η λαϊκή πάλη μπορεί να γίνει αποτελεσματική και νικηφόρα μόνο όταν έχει στόχο τη λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Εμείς αυτή η στρατηγική παλεύουμε να κυριαρχήσει στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ιδιαίτερα σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Η χώρα μας έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες ν’αναπτυχθεί και να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει αυτό, απαιτείται να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων. Να υπάρχει πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο.
Αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορεί να τον ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που ξεκινά από τους τόπους δουλειάς και απλώνεται παντού, που δίνει ταυτόχρονα καθημερινές μάχες για την υπεράσπιση των ανέργων της λαϊκής οικογένειας των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, της νεολαίας, των γυναικών χωρίς να χάνει το στόχο της ριζικής ανατροπής.
Είναι επίκαιρα τα λόγια του Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο, οτι: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού». Γι’αυτό οι ιθύνοντες της ΕΕ τρέμουν και συκοφαντούν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού, κλιμακώνουν την αντικομμουνιστική εκστρατεία, παραχαράσσουν την Ιστορία, με στόχο να δηλητηριάσουν τις λαϊκές και ιδιαίτερα τις νεανικές συνειδήσεις.
Είμαστε αισιόδοξοι.
Οι λαοί θα πουν την τελευταία λέξη