Μετά από πολύ σκέψη και έντονη συναισθηματική φόρτιση αποφασίζω να διαχωρίσω τη θέση μου από τη σημερινή εικόνα που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Απο τον νέο Πρόεδρο, (που δείχνει έλλειμμα πολιτικής σκέψης κ επάρκειας) για αυτή τη θέση και την ηγετική του ομάδα.
Με τα νέα ήθη και τον διαφορετικό αντιφατικό, προσβλητικό και συκοφαντικό λόγο που εισάγουν, με τις χαμηλής πολιτικής και αναιρετικής βαρύτητας προσεγγίσεις π.χ. καλό το κεφάλαιο, κατά το είναι φίλοι μας οι Γερμανοί,.....
Με αμερικανικής κοπής κινήσεις και βηματισμούς που υποβαθμίζουν σε επίπεδο “ριάλιτι” την πολιτική και προσωπική ζωή, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, κατεδαφίζοντας την όποια σοβαρότητα υπάρχει και επιβάλλουν οι στιγμές.
Αυτό αντιβαίνει στην ορθολογική πολιτική σκέψη και που εγώ στα πλαίσια αυτά προσπαθούσα πάντα να κινούμαι, Ως ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, απ' τη δημιουργία του, έως σήμερα και στον οποίο υπηρέτησα από διάφορα πόστα, αυτή η αίσθηση είναι οδυνηρή, αλλά ταυτόχρονα και απελευθερωτική η απομάκρυνση αυτή.
Γιατί η ζωή διδάσκει πως όταν ένας οργανισμός αισθάνεσαι ότι αρχίζει και ξεστρατίζει και να εκπέμπει κάτι άλλο από αυτό που για χρόνια σηματοδοτούσε, εξελισσόμενος ταχύτατα σε αυτό το άλλο, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις θέση πια ...Και η δική μου παρουσία θα προσέδιδε σε αυτό το άλλο, μόνο άλλοθι και νομιμοποίηση το ίδιο έκανα και κατά την αποχώρησή μου από το ΚΚΕ το 1990 και τότε αισθάνθηκα ότι εξελισσόταν σε κάτι άλλο και η ζωή έδειξε ότι δικαιώθηκα.
Το ίδιο έκανα και με το ίδιο σκεπτικό και στο Δημο Δυτικής Μανης το 2001. Επίσης η ζωή έδειξε ότι δικαιώθηκα.
Και πάλι η ίδια αίσθηση με διακατέχει και νομίζω ότι και πάλι η ζωή γρήγορα θα με δικαιώσει.
Επειδή η αισθητική μου έχει προσβληθεί και τραυματιστεί και έχω θιγεί από πληθώρα παραδειγμάτων που αντιβαίνουν στον τρόπο που μέχρι τώρα η Αριστερά, έκανε πολιτική.
Δύο γενικά μόνο;
Με τέτοιες πρακτικές δεν προωθείται και δεν ανταμείβεται η αξιοκρατία, Ίσα ίσα τώρα βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο, με τον τρόπο που, οργανώνονται, τα πράγματα…
Το δεύτερο είναι η επικράτηση της εύκολης απαξίωσης για πρόσωπα που ίσως έχουν κάνει και λάθη σε κρίσιμες στιγμές, για πολιτικές αποφάσεις που πήραν (ποιος είναι άραγε αλάνθαστος), αλλά έχουν και πολύ μεγάλη θεωρητική και αξιακή επάρκεια, συνέβαλαν τα μέγιστα και κράτησαν ζωντανή την παρουσία του Συνασπισμού στα δύσκολα χρόνια και του ΣΥΡΙΖΑ αργότερα (Όταν πολλοί, και απ' όσους ήρθαν μετέπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς λειτουργούσαν).
Που όταν το επέτρεψαν οι συγκυρίες σε αυτές τις επεξεργασίες, σε αυτές τις αξίες, και σε αυτούς τους ανθρώπους πάτησε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση με πρώτον τον πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσιπρα και μιλούν για καρέκλες;
Για ποιους;
Για αυτούς, που πολλά χρόνια δεν ζητήσαν κ δεν ζητήσαμε ποτέ καρέκλες απ' το σύστημα και περιμέναμε υπομονετικά πιστοί στις ιδέες μας μικρή μειοψηφία κ αντισταθήκαμε σθεναρά, σε σημαντικές στιγμές;
Οταν όλοι, μα όλοι, πανηγύριζαν ξέφρενα στο μύθο της ισχυρής Ελλάδας π.χ.Ολυμπιακοι;
Αυτοί όλοι, μα όλοι, άφησαν το στίγμα τους σαν πραγματικοί πατριώτες όταν χρειάστηκε να κυβερνήσουν, κ αυτό συμπυκνώνεται σε ένα σπουδαίο κατόρθωμα που απ' τη δημιουργία του ελληνικού κράτους συνέβη για πρώτη φορά
Ποιο;
Το ότι κυβερνήσαν 4,5 χρόνια κ δεν κλάπηκε ούτε ένα ευρώ από κανέναν τους, αλλά ούτε και απ' τις ακρίδες (όχι όλες) που λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα π.χ. ΜΜΕ (που για πρώτη φορά πλήρωσαν). Ανεξαρτήτως Ομπρελας, Σαμπρελας, ξαπλώστρας η όπως αλλιώς κ να ονομάζονταν.
Αυτό το προσπερνάνε τόσο απλά;
Οι άλλοι ναι. αλλά και μεις;
Εκεί συμπυκνώθηκαν και διαφάνηκαν, αυτό που λέμε οι αξίες, της Αριστεράς στην πράξη.
Και αυτό για τις περιόδους που ζούμε ήταν και είναι επαναστατικό. Και αυτό θα’ πρεπε να διδάσκεται σαν κορυφαίο γεγονός έντιμης διακυβέρνησης και ανιδιοτελούς προσφοράς.
Και αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ, ότι τολμούν, ελαφρά τη καρδία, να το βάζουν και αυτό στην αρένα του ροκανίσματος και της συκοφάντησης (αυτό το έκανε καλύτερα ο Μητσοτάκης) δεν χρειάζεται και μας.
Για τους λόγους αυτούς, αλλά και για πολύ περισσότερους που ο χώρος δεν επιτρέπει δεν επιθυμώ να συνεχίσω και αποχωρώ απ' τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, γιατί δεν με εκφράζει πια.
Δεν έχω προσωπική αντιπαράθεση και πικρία με κανένα, ο καθένας μας πράττει ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνεται, με τις αξίες του, τη συνείδηση του και την αλήθεια του.
