"Τελικά, στο πέρασμα των χρόνων απεδείχθη ότι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης κάποιων φωτισμένων Ευρωπαίων, όπως του Σουμάν και του Μονέ, ήταν μια χίμαιρα, αφού το όραμά τους εξελίχθηκε σε μια βάρβαρη, στυγνή και βάναυση ηγεμονία των τραπεζών και της πλουτοκρατίας.
Παρ’ όλο που μεγάλες ευρωπαϊκές μορφές με διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων (ας μην ξεχνάμε ότι ο Ζαν Μονέ ήταν μέλος της γαλλικής εξόριστης κυβέρνησης στο Αλγέρι, ενώ ο Σουμάν ήταν προσκείμενος στο Βισί) βρήκαν κοινές συνισταμένες, παρά τα παραμύθια και ιδεολογήματα περί κατάργησης των συνόρων, ελεύθερου εμπορίου και κατάργησης των κρατών-εθνών, τα ευρωπαϊκά έθνη, κατά πως δείχνουν τα πράγματα, προτιμούν να παλέψουν για την σωτηρία των πατρίδων τους και των κατακτήσεων των πολιτισμών τους.
Πέρα από τα δημόσια χρέη, η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ουσιαστικά και θεσμικά ελλείμματα. Σήμερα η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια από τις πιο σοβαρές κρίσεις της ιστορίας της, για την οποία κρίση φέρει η ίδια μεγάλες ευθύνες.
Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μελέτησαν σχεδόν καθόλου τις πολιτικές και οικονομικές διαφορές ανάμεσα σε Βορρά-Νότο και έδειξαν να έχουν ελάχιστη γνώση για τις ιδιαιτερότητες των πρώην κομμουνιστικών ανατολικών χωρών. Είναι κάπως αργά να επιχειρεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να έρθει σε διάλογο με τις κοινωνίες των πολιτών, οι οποίες είναι σε διαρκή ζάλη μετά τα απανωτά χτυπήματα που δέχονται στην καθημερινότητά τους.
Ο δρόμος προς το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης δείχνει να μην έχει γυρισμό γιατί το ίδιο το χτίσιμο του οικοδομήματός της είναι στρεβλό.
Οταν η Ευρωπαϊκή Ενωση προβαίνει σε Νομισματική Ενωση χωρίς να έχει προηγηθεί η απαραίτητη πολιτική, κοινωνική και κατ' επέκταση οικονομική ένωση, υπάρχει δομική αστοχία και έτσι συρρικνώνονται θεμελιώδεις λειτουργίες της Δημοκρατίας.
Απ’ ό,τι φαίνεται, η Ευρωπαϊκή Ενωση -μάλλον μη ηθελημένα, με βάση τα αποτελέσματα και τις συνέπειες των επιλογών της- δίνει πρόσφορο έδαφος σε αυτούς που μιλούν για την Ευρώπη των Εθνών. Ευτυχώς οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι ούτε ασιατικοί ούτε αφρικανικοί και λογικά οι κοινωνίες τους δεν αποκοιμίζονται ούτε μένουν αμέτοχες στην φτωχοποίησή τους και την ρήξη με τις πολιτιστικές τους κατακτήσεις. Το λέω αυτό γιατί σ’ αυτήν εδώ την ήπειρο δεν υπάρχει ούτε Κισμέτ ούτε Κάρμα. Πόσω μάλλον σ’ αυτήν εδώ τη χώρα.
Οσο, λοιπόν, πιστεύουν κάποιοι ότι θα σβήσουν την ταυτότητα μιας χριστιανικής Ευρώπης, θα βρεθούν πίσω από τις εξελίξεις της ιστορίας. Προφανώς, η παράμετρος του χριστιανισμού εντέχνως αποκρύπτεται για να μην πικράνετε τις ορδές των μουσουλμάνων, πολιτών πλέον, της γηραιάς ηπείρου που κατακλύζουν τους τόπους μας.
Ολα αυτά τα αιματηρά γεγονότα με πρωταγωνιστές μουσουλμάνους φονταμενταλιστές είναι απλώς προειδοποιήσεις γι’ αυτό που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια. Εμείς, ως Ελληνες πολίτες, έχουμε βιώσει τα λάθη της Ε.Ε. την εποχή του βομβαρδισμού της Σερβίας, την στάση της στο Κυπριακό, τις θέσεις της στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, στο ζήτημα του «Μακεδονικού» και σε άλλα πολλά.
Οταν, λοιπόν, κάποιος έχει νιώσει ότι μια Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει ανικανότητα να επιλύσει τέτοια προβλήματα, πώς θα πιστέψει ότι θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας;
Οι αστοχίες εκ μέρους της Ενωσης συνδέονται άμεσα με την επιπόλαιη προσέγγιση σπουδαίων ζητημάτων και, πολλές φορές, από την απουσία της εκεί που θα έπρεπε να ήταν αποφασιστικά παρούσα. Μια τέτοια Ευρώπη ισοπεδωτική απέναντι σε έθνη, σε πολιτισμούς, δικαιώματα, ήθη και έθιμα δεν έχει μέλλον. Το τέλος θα το δώσουν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι πολίτες που έχουν πίσω τους εκατοντάδες χρόνια πολιτικών, πολιτιστικών και εθνικών αγώνων.
Παρά ταύτα και παρά τις τεράστιες δυσκολίες, η Ευρώπη παραμένει το πιο βιώσιμο τμήμα του κόσμου. Τα ευρωπαϊκά έθνη με διαφορετικές γλώσσες, με διαφορετική ιστορία, με κοινές όμως πολιτισμικές αξίες, μέχρι πρότινος, κατήργησαν -υποτίθεται- τα οικονομικά και πολιτικά τους σύνορα.
Νόμισαν κάποιοι ότι η ομογενοποίηση και το κοινό νόμισμα έφταναν για να δημιουργηθεί μια κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση. Οταν όμως άρχισε να κουτσουρεύεται και να λογοκρίνεται η ιστορία των εθνικών κρατών, άρχισε και η κατάρρευση, γιατί η Ευρώπη είναι μια ένωση που χτίζεται επάνω στον πολιτισμό και την ιστορία της.
Η Ευρώπη πράγματι περνάει κρίση και δείχνει να μην μπορεί να την ξεπεράσει. Το μέγα ερώτημα είναι: ποιο είναι πιο ισχυρό, η γλώσσα και ο πολιτισμός ή η ανικανότητα των γραφειοκρατών και ο καιροσκοπισμός τους; Ευτυχώς ή δυστυχώς, το κενό που ανοίγουν προς το χάος οι αριθμοί των στατιστικών το καλύπτει μόνο η επιλογή του τρίτου δρόμου που οδηγεί στην Ευρώπη των Εθνών".
