Με μιαν ανεπαίσθητη συσκότιση κάποιας δικής τους αλήθειας, που φέρνανε κι αυτοί απ' τα μικράτα τους, να θέλουν να μας νανουρίσουν με την προσωπική μας παιδιάστικη αφέλεια σε όλα να πιστεύουμε μεμιάς. Αργά το καταλάβαμε αυτό. Ηταν κι εκείνοι κάποτε παιδιά, που κάποιοι άλλοι τα άφηναν να κοιμηθούν με λίγο φόβο στην ψυχή πίσω από το όνειρό τους. Τότε ακόμα δεν ξέραμε πως οι δράκοι δεν ζούνε σε σπηλιές, μα ούτε και τρέφονται από τα φοβισμένα μάτια των παιδιών. Φοβούνται οι ίδιοι πιο πολύ. Κι ούτε έχουνε κανέναν να τους διηγηθεί τα τρομακτικά τα παραμύθια με τα μικρά παιδιά που κυνηγούν τους δράκους.
Η Διώνη Δημητριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1956 αλλά ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα. Αξιοποίησε τις σπουδές της σε Iστορία και Aρχαιολογία διδάσκοντας σε δημόσια λύκεια για 30 χρόνια. Γράφει ποιήματα αλλά και πεζά (λογοτεχνικά και δοκιμιακά) και ασχολείται με τα γραπτά των άλλων κάνοντας επιμέλειες εκδόσεων και δημοσιεύοντας (έντυπα και ηλεκτρονικά) άρθρα κριτικής λογοτεχνίας. Εχει εκδώσει 7 βιβλία (πεζογραφίας, ποίησης και δοκιμιογραφίας) και έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις, ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Αγίας Παρασκευής. Διατηρεί στο διαδίκτυο το λογοτεχνικό ιστολόγιο (blog) «Με ανοιχτά βιβλία».
Από τις Εκδόσεις “Αλφα ωμέγα”.