Τεχνίτης της γλώσσας και μύστης του άγνωστου και ασύλληπτου, εκτεθειμένος στους κινδύνους της υπερβατικότητας και ευάλωτος ως διαχειριστής πραγματικοτήτων που δεν υπάρχουν, ξεναγός σε παράλληλους κόσμους, που ήταν ως τώρα προνόμιο των θεών.
Η ποίηση ως είδος προσευχής. Μια κατάσταση κατάνυξης, όπου αφήνεται ο ποιητής στις ανώνυμες δυνάμεις του ονείρου και της γλώσσας, δέχεται το αναίτιο και το αναπάντεχο, το συνειρμικό και το υποσυνείδητο - δεν αποβλέπει στο αποτέλεσμα αλλά βιώνει την καθαρότητα της θυσίας τού εγώ, δεν προσέχει κατανόηση και προσληπτικότητα, αλλά είναι αυτοαναφορικός, για τους άλλους κρυπτικός, ερμητικός, ως ένα βαθμό και για τον ίδιο (όπως το κοσμικό παιδί του Ηράκλειτου που παίζει), κι όπου η αναζήτηση νοημάτων ή σημασιών δεν έχει τη χρηστικότητα που έχει συνήθως, γιατί τα κείμενα αυτά μπορεί να είναι χρησμοί, ακατάληπτες συνθέσεις, μερικά και με την αύρα του ιερού βιβλίου. Λόγος μοναχικός και μοναδικός που πλησιάζει την προσωπική γλώσσα.
Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι Αυστριακός συγγραφέας, κριτικός και καθηγητής πανεπιστημίου στις Θεατρικές σπουδές με σημαντικό συγγραφικό έργο στη θεατρολογία της Ελλάδας, της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου, των Βαλκανίων αλλά και του Βυζαντίου, στη λαογραφία, αλλά και σε ποικιλία άλλων θεμάτων του πολιτισμού της περιοχής με περισσότερα από 80 βιβλία και πολυάριθμες μελέτες και κριτικές. Εχει λάβει τιμητικές διακρίσεις και στη χώρα καταγωγής του, αλλά και στην Ελλάδα. Είναι αντεπιστέλλον μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών. Το 1995 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το βραβείο του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη για το βιβλίο του «Ανιχνεύοντας τη θεατρική παράδοση». Το 2000 έλαβε το Βραβείο Παναγιώτη Φωτέα για δοκίμιο κοινωνικό-πολιτικού στοχασμού για το έργο του «Ο μίτος της Αριάδνης». Το 2001 έλαβε τον Αυστριακό Σταυρό Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη.