“Ποτέ δε φαντάστηκα πως, τελειώνοντας το κάθε μου μυθιστόρημα, τα πρόσωπα θα συνέχιζαν να υπάρχουν σε έναν δικό τους κόσμο, αόρατο και μαγικό, χωνεμένο μέσα στον υλικό κόσμο, θα συνέχιζαν να δουλεύουν, να σπρώχνουν τα μόρια της ύλης για να βρουν μια δική τους δικαιοσύνη.

Το “Σμαραγδένιο βουνό” είναι όλα όσα δεν τόλμησα, όσα δεν μπόρεσα, όσα φοβήθηκα. Είναι το Ανεξήγητο και το Ακατανόητο, όπως το έζησα ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους αιώνες, να βρω κομμάτια από τις περασμένες μου ζωές. Σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου ύστερα από αιώνων οδοιπορία... Ομως πού είναι το σπίτι μου”;