«Στόχος της σατιρικής αυτής εξιστόρησης είναι να τονώσει την ψυχική ευφορία και διάθεση του αναγνώστη, αρκεί βέβαια να κρίνει με σχετική επιείκεια την άδολη παρόρμηση του συγγραφέα», όπως τονίζει ο δημιουργός του βιβλίου.

Η σάτιρα, ως λογοτεχνικό είδος, καθιερώθηκε από τους Λατίνους, ενώ η μορφή της προϋπήρχε και στους Αρχαίους Ελληνες, με κορύφωση τους σατιρικούς διαλόγους του Λουκιανού τον 3ο π.Χ. αιώνα.

Στον ελλαδικό χώρο του 19ου αιώνα, αυτοί των οποίων η πένα κατέγραψε αξιόλογα σατιρικά κείμενα, είναι: Ο Αλέξανδρος Σούτσος (1803-1868), που με τα σατιρικά κείμενά του, επεδίωξε να αναδείξει, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Ο Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901), που καυτηρίαζε αδιακρίτως την ανηθικότητα των πολιτικών, ενώ πολέμησε σκληρά τις θρησκευτικές προλήψεις, και δοξασίες κυρίως της θρησκευτικής αρχής, με αποτέλεσμα να αφοριστεί το (1856) από τον Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα Κοντομίχαλο, για το βιβλίο του, "Τα μυστήρια της Κεφαλλονιάς". Και ο σπουδαίος σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής (1853-1919), ο οποίος για τα σατιρικά κείμενά του χαρακτηρίστηκε ως "ο σύγχρονος Αριστοφάνης".