"Σ' ένα ασφυχτικά γεμάτο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, όπου ακούστηκε ακαπέλα το δημοτικό τραγούδι - ποίημα "του νεκρού αδερφού" βημάτισαν αγέρωχα ο Σικελιανός και ο Καζαντζάκης "μυθικοί και νέοι", ανήσυχος μα στωικός ο Κ.Π. Καβάφης "έψαχνε τη θέση του διαρκώς στην ιεραρχία", όπου ξεμύτισε για λίγο έκπληκτος για την αναπάντεχη κατοικία που του δόθηκε στη σελίδα 41 ο "σωσίας του Καβάφη" κι έπειτα αποχώρησε σκοντάφτοντας στην αμηχανία του. Εδραιώθηκε η βεβαιότητα ότι: "μόνοι στον κόσμο οι ποιητές/ τόσες καρδιές /κομμάτια", μα διαμαρτυρήθηκαν ευγενικά οι Αγιοι παρηγορητές, έκλεισαν το μάτι στην ποιήτρια και στο κοινό, σε χορωδία έψαλλαν τους παρακάτω στίχους: "Αθλοφόροι, ιαματικοί και ελεήμονες/ τόσοι ακόμα ποιητές να με παρηγορούν/τόσοι ακόμα ποιητές να με συντρέχουν", ώσπου ένα ξεχασμένο σμήνος μικροσκοπικών χελιδονιών φτεράκισε στην αίθουσα και με μαγικούς σχηματισμούς, με συντονισμένα πετάγματα έγραψε στην καρδιά μας ότι "Την ποίηση ξανά θα χρειαστούμε".
