Ως το καλύτερο από τα βιβλία του 2012 επέλεξε και βράβευσε η Επιτροπή Ανάγνωσης και Αξιολόγησης του Λογοτεχνικού Περιοδικού "Κελαινώ" την ποιητική συλλογή «Κύκλος ακαθορίστου διαμέτρου» του ποιητή-συγγραφέα Αριστοτέλη Φράγκου.
Η τελετή έγινε το περασμένο Σάββατο στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ιλίου στην Αθήνα. Εκεί ο ποιητής έλαβε τιμητική διάκριση και άκουσε πολύ κολακευτικά λόγια για το έργο του, από την Ηρώ Αεξανδράκη, μέλος της Επιτροπής Αξιολόγησης. Στην εκδήλωση βρέθηκε και ο φιλόλογος - συγγραφέας Άγγελος Λάππας.
Η κριτική της κ. Αλεξανδράκη ανέφερε τα παρακάτω: "Ο Αριστοτέλης Φράγκος, άξιος γόνος της Μεσσηνίας, αξιόλογος ποιητής και συγγραφέας, κοσμεί με το έργο του τα ελληνικά γράμματα και συνεισφέρει στις πολιτιστικές αξίες της πατρίδας μας με 7 ποιητικές συλλογές και δύο μυθιστορήματα. Προσφέροντας μου την ποιητική του συλλογή από 49 ποιήματα και 12 πεζά, τόσο λυρικά, που κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σαν ποιητική πρόζα, μου έδωσε την ευκαιρία για ένα ταξίδι στον εσωτερικό του κόσμο, ένα ταξίδι που αρχίζει από τον «προκλητικό» τίτλο της συλλογής: «Κύκλος ακαθορίστου διαμέτρου». Αν και ο ίδιος εξηγεί πως «Κύκλος είναι η ανθρώπινη ζωή. Διάμετρος η ακαθόριστη διάρκεια μας», μου θύμισε το πέταγμα μιας πέτρας στο νερό, που δημιουργεί κύκλους αρχίζοντας απ’ τον πιο μικρό και φτάνοντας, σ’ όλο και μεγαλύτερους, όσο αυτοί προχωρούν προς το σβήσιμο. Τα ποιήματα αυτής της συλλογής δημιούργησαν στο νου μου την ίδια εικόνα. Κάθε επόμενο που μελετούσα, μεγάλωνε η διάμετρος της ήδη εξαίρετης εντύπωσης που είχε δημιουργηθεί απ’ την ανάγνωση του πρώτου και ακόμη της ολιγόλεξης αφιέρωσης της ποιητικής συλλογής στις «Καρυάτιδες της ζωής μου Ηλιάυα - Βασιλική», όπως ο ίδιος γράφει, μια αφιέρωση που μαρτυρεί ευαισθησία, θαυμασμό και αγάπη. Δεξιοτέχνης του λόγου και του στίχου ο ποιητής μας, μ’ όποιο θέμα κι αν καταπιαστεί, η γραφίδα του ίο υποτάσσει στην έμπνευση του, το τιθασεύει, του δίνει ζωή, κίνηση, φωνή, φως. Οι στίχοι ολιγοσύλλαβοι, λιτοί, χωρίς ρήματα πολλές φορές ή κάποτε συμπληρωμένοι με ευπροσήγορα αποσιωπητικά, απαλλαγμένοι από λεξιλαγνείες και λυρικούς κομπασμούς, έχουν ένταση και δύναμη δημιουργίας παρομοιώσεων, μεταφορών, αντιθέσεων και κυρίως άπειρων εικόνων. Αλλοτε πάλι ο λυρισμός είναι πυκνός, με το μεγάλο προτέρημα να μην κουράζει, αλλά να μαγεύει.
Τα θέματα, ποικίλα, δεν μιλούν για παραμύθια, ούτε για ξεθωριασμένες ζωγραφιές παλιού καιρού, περιγράφουν έντονους προβληματισμούς, ανησυχίες, διαμαρτυρίες, διαλογισμούς, αλήθειες, έρωτες. Παντού κυριαρχεί ο ρεαλισμός, ένας σκληρός ρεαλισμός, όλα λέγονται με τ’ όνομά τους, μια όμως αφανής λυρικότητα κι ευαισθησία τα μετουσιώνει σ’ έντεχνο λόγο. Η γλώσσα, κάποιες φορές δεν φοράει τα καλά της και προς στιγμήν εκπλήσσει έτσι άβαφη κι ατημέλητη, όμως ο Αριστοτέλης Φράγκος μπορεί να διαχειρίζεται ακόμη και άηχες και α-ποιητικές λέξεις μ’ έναν δικό του μαγικό τρόπο, ώστε να τις παρουσιάζει στολισμένες με το ωραιότερο ένδυμα και το υπεροχότερο ψιμύθιο μιας αληθινά ζωντανής ή αυτοσαρκαστικής έκφρασης.
Το ερωτικό στοιχείο, παρόν και υψιπετές, μαρτυρεί ευαισθησία, σεβασμό και αγάπη προς το αντίθετο φύλο. Στα πεζά υπάρχει υπέροχος λυρισμός. Περιγραφές τοπίων, ωρών της μέρας, προσώπων και συναισθημάτων, ζωγραφίζονται άλλοτε με μια εμπρεσιονιστική, φωτογραφική σχεδόν πινελιά κι άλλοτε με την αδρή, βίαιη και γεμάτη συναισθηματική αγωνία ρεαλιστική έκφραση, που ξέρει να στοχεύει στην πρόκληση βαθύτερων συναισθημάτων, αδιαφορώντας για την πιστή απεικόνιση. Και βέβαια, εκείνο που εντυπωσιάζει τόσο στην ποίηση, όσο και στα πεζά του Αριστοτέλη Φράγκου, είναι το απρόσμενο τέλος. Οι ακροτελεύτιοι στίχοι ή η τελευταία πρόταση στα πεζά, μοιάζουν μ’ εκρηκτικό πίδακα σιντριβανιού μέσα σ’ ένα κήπο καλλιτεχνικά, αλλά κι ανεπιτήδευτα αρχιτεκτονημένο, συμμετρικό, αλλά χωρίς εκείνη την κουραστική νοικοκυροσύνη που όλα τα προβλέπει, αφού αφήνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει, όσο μακριά αντέχει, όσο του επιτρέπει το βεληνεκές της φαντασίας του.
Θα τελειώσω αυτή τη σύντομη παρουσίαση, ανάξια της προσωπικότητας και του έργου του Αριστ. Φράγκου, με μια πρόταση της φιλολόγου Γιώτας Σβερκούνου-Τσαούση, παρμένη απ’ το προλογικό της σημείωμα στην εν λόγω ποιητική συλλογή: «Το στυλ του Αρ. Φράγκου... είναι τέλεια προσωπικό, αμίμητο, στην κυριολεξία του όρου και μάλιστα με τη διπλή σημασία του επιθέτου! Την ενεργητική (δεν μιμείται άλλους) και την παθητική (δε γίνεται να τον μιμηθούν άλλοι)»".