Σάββατο, 29 Αυγούστου 2020 08:33

Ρίχνει αυλαία το 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

Γράφτηκε από την
Ρίχνει αυλαία το 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

 

Αυλαία ρίχνει αύριο Κυριακή το 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με μία από τις πιο αγαπημένες ομάδες που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, τους “Peeping Tom”.

Αναλυτικά το πλούσιο πρόγραμμα του διημέρου έχει ως εξής, με επίσης σημαντική στιγμή την εμφάνιση της Καλαματιανής Ευτυχίας Στεφάνου.

- Viktor Cernicky “Pli”, σήμερα Σάββατο 29 Αυγούστου 2020, 7.30 μ.μ., 40’, εναλλακτικός χώρος / Μέγαρο Χορού Καλαμάτας.

Το “Pli” είναι μια απρόβλεπτη και χιουμοριστική παράσταση, που φέρνει επί σκηνής 22 καρέκλες, ένα βασανιστικό ρυθμό κι έναν επίμονο άνθρωπο. Πάνω σε μια μικρή εξέδρα, ο Viktor Černický [Βικτόρ Τσέρνιτσκι], ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, βουτά αποφασιστικά στην αέναη κατασκευή, ανακατασκευή και αποδόμηση του σύμπαντος. Το αποτέλεσμα είναι ένα απρόβλεπτο και παιχνιδιάρικο σόλο, μια σωματική μεταφορά της αστείρευτης ανθρώπινης δυναμικής, υπομονής και προσπάθειας, που μετατρέπει ακόμη και τα πιο συνηθισμένα αντικείμενα σε απίστευτα αρχιτεκτονήματα. Για το “Pli”, o Černický εμπνέεται από τη φιλοσοφία του Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, του εμβληματικού φιλοσόφου της εποχής του μπαρόκ, και τη μελέτη του Ζιλ Ντελέζ “Η πτύχωση: ο Λάιμπνιτς και το μπαρόκ”. Ο Černický παρομοιάζει τη σκέψη του Λάιμπνιτς με μια μαγική παράσταση χωρίς μαγικά κόλπα, στην οποία ο φιλόσοφος επιτυγχάνει το φαινομενικά ακατόρθωτο: προσεγγίζει την πολυπλοκότητα και την τελειότητα αυτού του κόσμου μέσα από την απλούστατη ιδέα της πτύχωσης, της συνεχούς συστροφής και διαπλοκής άπειρων επιφανειών, και ερμηνεύει τη δημιουργία ως ένα αρχιτεκτόνημα εξαιρετικά σύνθετο και πολυεπίπεδο, πλούσιο σε λεπτομέρειες, απίστευτο και ταυτόχρονα απλό, ταπεινό και απολύτως αληθινό. Στα ίχνη της σκέψης του Λάιμπνιτς, το “Pli” προκαλεί τη φαντασία, κόβει την ανάσα και πρωτοτυπεί ως προς τη μορφή και την έκφραση, αντιπροτείνοντας στην υπερβολή του μπαρόκ τον μινιμαλισμό του χώρου και των υλικών.

Σύλληψη/χορογραφία/ερμηνεία: Viktor Černický, φωτισμός: Zuzana Režná, δραματουργία: Lukáš Karásek, τεχνική υποστήριξη: Drahomír Stulír, συμπαραγωγή: Tanec Praha/PONEC, σε συνεργασία με: BuranTeatr Brno, CNK Záhrada Banská Bystrica, Théâtre de L’Arsenal Val-de-Reuil, CIRQUEON Praha, Alfréd ve dvoře Theatre, Studio Alta and Festival Bazaar, Pôtoň Theatre, Festival Kiosk, CSC – Centro per la Scena Contemporanea Bassano del Grappa. Με την οικονομική υποστήριξη: Υπουργείο Πολιτισμού Τσεχίας, Δήμος του Μπρνο. Ο Viktor Černický [Βικτόρ Τσέρνιτσκι] δημιουργεί έργα που ισορροπούν πάνω στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ χορού, περφόρμανς, τσίρκου και σωματικού θεάτρου. Είναι επικεφαλής του μακροπρόθεσμου ερευνητικού προγράμματος “The body as object/The object as body”, το οποίο εξετάζει τη δυναμική των σχέσεων μεταξύ αντικειμένου και υποκειμενικής ατομικότητας του ερμηνευτή. Το πρώτο του σόλο “Parolapolea” προτάθηκε για τα βραβεία του Χορευτή της Χρονιάς και Χορευτική Παράσταση της Χρονιάς στο Φεστιβάλ Czech Dance Platform το 2017 και έλαβε ειδική διάκριση με την μορφή της συμμετοχής στην Εβδομάδα Χορογραφικής Ερευνας στο Φεστιβάλ B-Motion Festival στο Bassano del Grappa (Ιταλία). Το σόλο “Pli” παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2018 και έλαβε το Βραβείο Κοινού και το Συνολικό Βραβείο στο Φεστιβάλ Czech Dance Platform το 2019. Με το έργο αυτό ο Černický συμπεριλήφθηκε στο δίκτυο Aerowaves Twenty20. Εχει, επίσης, συνεργαστεί με τους Jaro Viňarský, Dominique Boivin, Daniel Gulko, και Compagnie Mossoux-Bonté, μεταξύ άλλων. Στο υπό ετοιμασία έργο του “Prima” (προσωρινός τίτλος) ερμηνευτές είναι το κοινό αντί για επαγγελματίες χορευτές.

 

- Ευτυχία Στεφάνου και Τzitzifrikia: “Λίγο πριν σας συστηθούμε. Είμαστε”, σήμερα Σάββατο 29 Αυγούστου 2020, 9 μ.μ., Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας.

Με την παράσταση “Λίγο πριν σας συστηθούμε. Είμαστε”, η Ευτυχία Στεφάνου, σε συνεργασία με τα Τzitzifriki[a], κάνουν μια απόπειρα να επικοινωνήσουν την καθολική αποτυχία τους να παρουσιαστούν ως κάτι προκαθορισμένο, εφόσον τίθενται σε μια συνεχή και ασίγαστη αναδιαμόρφωση. Ισως η ματαιότητα αυτής της παραδοχής να έγκειται στη συνειδητοποίηση της συνεχούς μεταβολής τους μέχρι να καταλήξουν στο «εγώ», στο οποίο προϋπάρχει.

Η Ευτυχία Στεφάνου είναι απόφοιτος της Ακαδημίας Σύγχρονου Χορού του Σάλτσμπουργκ (SEAD) και του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του ΑΠΘ. Στο πλαίσιο των σπουδών της στη SEAD ερμήνευσε χορογραφίες των Yvonne Rainer, Akram Khan και Wim Vandekeybus. Εχει συνεργαστεί με τους χορογράφους Barnaby Booth, Mala Kline, Alexandra Waierstall, Milla Koistinen, Jan Lauwers, Paul Blackman και Yuri Korec, καθώς και με την εικαστικό Rita McBride. Εχει βραβευτεί από την ARTWORKS και το Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (2019). Αυτή την περίοδο εξερευνά τις χορογραφικές της πτυχές σε συνεργασία με τον χορογράφο Jakob Jautz, τον μουσικό Σωτήρη Ζηλιασκόπουλο (Τzitzifriki) και την εικαστικό Μαρίνα Φραγκιουδάκη (a).

Στην Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας, η παράσταση θα γίνει σε οργανωμένο και οριοθετημένο χώρο, με καρέκλες. Οι θεατές θα μπορούν την παρακολουθήσουν λαμβάνοντας δελτίο ελευθέρας εισόδου με σειρά προτεραιότητας. Είναι υποχρεωτική η χρήση μη ιατρικής μάσκας από κάθε θεατή, κατά την είσοδο, την έξοδο από τον οριοθετημένο χώρο της πλατείας και καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης.

 

- Μαρία Μανουκιάν: “Εσωτερική σφαίρα”, σήμερα Σάββατο 29 Αυγούστου 2020, 9 μ.μ., Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας.

Με το έργο “Inner globe”, η Μαρία Μανουκιάν μας εισάγει σε έναν ιδεατό κυκλικό κόσμο δυναμικής ασφάλειας και στοχεύει στην προσέγγιση του εσωτερικού του πυρήνα. Ο κύκλος λειτουργεί ως σύστημα ανατροφοδότησης. Μέσα στον κύκλο, σκέψεις και κίνηση βρίσκουν την πορεία τους και προσανατολίζονται σε διαφορετικές κατευθύνσεις και αισθήσεις. Στο κέντρο, όμως, βρίσκεται μια σφαίρα, ο εσωτερικός πυρήνας. Πώς προσεγγίζει κανείς την πηγή των πραγμάτων; Μπορούν μικρές κινήσεις και στάσεις να καθοδηγήσουν αυτόν που αναζητά το κέντρο ή απαιτείται κάτι παραπάνω;

Η Μαρία Μανουκιάν αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης στην Αθήνα το 2013 και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Ισραήλ, στη Σχολή Mateh Asher School of Performing Arts, όπου εκπαιδεύτηκε στην τεχνική Gaga. Εχει εργαστεί ως performer στο Ισραήλ για τους Slomi Bitton, Noa Zuk, Anat Grigorio και Martin Harriague. Είναι μέλος της ομάδας Hellenic Dance Company, με την οποία έχει χορέψει σε ρεπερτόριο Jasmin Vardimon και Tono Lachky στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Εχει επίσης, συνεργαστεί με το χοροθέατρο “Λυδία λίθος” στο έργο “Twisted genders” και τον Russel Maliphant στην παραγωγή “The thread”. Πλέον συνεργάζεται με την ομάδα Anton Lachky Company για την καινούργια παραγωγή “Ludum”.

 

- Σήμερα Σάββατο 29 και αύριο Κυριακή 30 Αυγούστου 2020, 10 μ.μ., 75’, Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας, Peeping Tom “Diptych”.

Στο “Diptych”, η Gabriela Carrizo [Γκαμπριέλα Καρίτζο] και ο Franck Chartier [Φρανκ Σαρτιέ], καλλιτεχνικοί διευθυντές της ομάδας “Peeping Tom”, επεξεργάζονται εκ νέου δύο παλαιότερα έργα τους, που δημιούργησαν σε συνεργασία με το Nederlands Dans Theater 1: το “The missing door” (σε σκηνοθεσία Gabriela Carrizo) και το “The lost room” (και τα δύο σε σκηνοθεσία Franck Chartier). Οι χαρακτήρες τους κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, οδηγούμενοι από τις δυνάμεις της φύσης προς μια αβέβαιη μοίρα. Αναζητούν ένα ιδανικό, ακολουθούν ένα όνειρο, τρέφουν την ελπίδα, αλλά καταλήγουν να χάνονται, περιπλανώμενοι μέσα σε έναν μυστηριώδη και μακάβριο λαβύρινθο, από τον οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν. Στο “The missing door”, ένας ετοιμοθάνατος άνδρας ψάχνει με αγωνία τον δρόμο μέσα από τον περίπλοκο λαβύρινθο της σκέψης του. Στο “The lost room” βρισκόμαστε σ’ ένα πλοίο στη μέση της θάλασσας, όπου ελευθερία και αιχμαλωσία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, καθώς οι χαρακτήρες μοιάζουν να βρίσκονται ταυτόχρονα παντού στον χώρο και στον χρόνο. Η Carrizo και ο Chartier δημιουργούν έναν κόσμο ανήσυχο, σκοτεινό και κλειστοφοβικό, χρησιμοποιώντας μια μοναδική και ακραία γλώσσα κίνησης και ερμηνείας.

Σύλληψη & σκηνοθεσία: Gabriela Carrizo - Franck Chartier, ερμηνεία: Konan Dayot, Fons Dhossche, Lauren Langlois, Panos Malactos, Alejandro Moya, Fanny Sage, Eliana Stragapede, Wan-Lun Yu, καλλιτεχνική υποστήριξη: Thomas Michaux, μουσική και ηχητικός σχεδιασμός: Raphaëlle Latini, Ismaël Colombani, Annalena Fröhlich, Louis-Clément Da Costa, φωτισμός: Tom Visser, σκηνικά: Gabriela Carrizo και Justine Bougerol, κοστούμια: Yichun Liu, Louis-Clément Da Costa, τεχνική διεύθυνση: Pjotr Eijckenboom (δημιουργία) και Hugues Girard (περιοδεία), τεχνικοί: Emily Brassier, Bram Geldhof (φώτα), Tim Thielemans (ήχος), Giuliana Rienzi (διεύθυνση σκηνής), Clement Michaux (βοηθός διευθυντή σκηνής). Διαχείριση περιοδείας: Thomas Michaux, διεύθυνση παραγωγής: An Van Der Donckt, επικοινωνία: Sébastien Parizel, διαχείριση εταιρείας: Veerle Mans, παραγωγή: Peeping Tom
Συμπαραγωγή: Opéra national de Paris, Opéra de Lille, Tanz Köln, Göteborg Dance & Theatre Festival, Théâtre national Wallonie- Bruxelles, deSingel Antwerpen, GREC Festival de Barcelona, Festival Aperto/Fondazione I Teatri Reggio Emilia, Torinodanza Festival/ Teatro Stabile di Torino – Teatro Nazionale, Dampfzentrale Bern.
Με την υποστήριξη της φλαμανδικής κυβέρνησης και του προγράμματος φοροαπαλλαγής της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης του Βελγίου. Διανομή: Frans Brood Productions. Βασισμένο στο έργο “Adrift”, που δημιουργήθηκε με τους χορευτές του NDT I: Chloe Albaret, Lydia Bustinduy, César Faria Fernandes, Fer- nando Hernando Magadan/Spencer Dickhaus, Anna Hermann, Anne Jung, Marne Van Opstal, Roger van der Poel, Meng-ke Wu, Ema Yuasa/ Rena Narumi.

Η Gabriela Carrizo [Γκαμπριέλα Καρίτζο] και ο Franck Chartier [Φρανκ Σαρτιέ] ίδρυσαν την ομάδα Peeping Tom [Πίπινγκ Τομ] το 2000. Μαζί δημιούργησαν το πρώτο τους έργο με τίτλο “Caravana” (1999), από κοινού με την μακροχρόνια συνεργάτιδά τους Eurudike De Beul, και την ταινία “Une vie inutile” (2000). Σήμα κατατεθέν τους η υπερρεαλιστική αισθητική που αποπνέει ένα συγκεκριμένο κάθε φορά σκηνικό: ένας κήπος, ένα σαλόνι κι ένα υπόγειο στην πρώτη τους τριλογία (“Le jardin” 2002· “Le salon” 2004· “Le sous sol”, 2007), δύο τροχόσπιτα σ’ ένα χιονισμένο τοπίο στο “32 rue Vandenbranden” (2009), ένα καμένο θέατρο στο “À louer” (2011). Οικογενειακές καταστάσεις κεκλεισμένων των θυρών ενέπνευσαν τη δεύτερη τριλογία τους “Vader” (Father), “Moeder” (Mother) και “Kind” (Child). Eχουν επίσης συνεργαστεί με άλλες ομάδες, όπως το Nederlands Dans Theater (στα έργα “The missing door” 2013, “The lost room” 2015 και “The hidden floor” 2017), την όπερα του Göteborg (“33 rue Vandenbranden” 2013) και το “Residenztheater” του Μονάχου (The Land, 2015). Eχουν τιμηθεί με το βραβείο καλύτερης χορευτικής παράστασης στη Γαλλία για το έργο “Le salon” (2005), το Bραβείο Mont Blanc για νέους σκηνοθέτες στο φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ και το Bραβείο “Patrons Circle Award” στο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης της Μελβούρνης το 2007, το Βραβείο Premio de la Crítica Barcelona καλύτερης ξένης χορευτικής παράστασης για το “Vader” (2014) και το Βραβείο Olivier καλύτερης νέας χορευτικής παράστασης για το “32 rue Vandenbranden” (2015).

 

- Edivaldo Ernesto: “Depth movement workshop”, ως και αύριο Κυριακή, Δημοτικό Στάδιο Καλαμάτας.

 

- Λίντα Καπετανέα masterclass: “Fighting monkey practice - From the other side” ως και σήμερα Σάββατο,
Δημοτικό Στάδιο Καλαμάτας.


NEWSLETTER