Ο ίδιος ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος έχει πει για το βιβλίο: "Στην "Πιο κρυφή πληγή" αφηγούμαι μια σύγχρονη ερωτική ιστορία, που ξεκινάει από τη Μεταπολίτευση και φτάνει ως τους Αγανακτισμένους. Επιμένω στο "σύγχρονη", γιατί το μυθιστόρημά μου δεν είναι ιστορικό, παρά την άμεση σχέση του με τα Δεκεμβριανά του ’44.
Πρόκειται απλώς για το πιο πολιτικοποιημένο γραπτό μου. Και επειδή η σύγχρονη πολιτική είναι ισχνή, με τον ατομικισμό να κάνει θραύση και με το συλλογικό να υπολειτουργεί όντας εν υπνώσει (το μοναδικό πρόσφατο παράδειγμα αφύπνισής του, καλώς ή κακώς, παραμένουν οι Αγανακτισμένοι), κατέφυγα στο παρελθόν, προκειμένου να φωτίσω το παρόν και το μέλλον. Κατά τα άλλα, επηρεασμένοι από τη σύγχρονη Ιστορία είμαστε όλοι μας, ακόμη και λογοτέχνες που φαινομενικά αδιαφορούν γι’ αυτήν. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου σαν να είμαστε φυλακισμένοι στην Ιστορία. Προσωπικά, έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν μου αρκεί η μυθοπλασία. Κάποτε εκφράζομαι εξίσου καλά με βιβλία κοινωνικής παρέμβασης, όπως το "Ακούει ο Σημίτης Μητροπάνο;"
Ή και με μυθιστορήματα όπως "Η πιο κρυφή πληγή", που η αιχμή της πολιτικής της στράτευσης θυμίζει προκήρυξη ή μπροσούρα. Με τη μόνη διαφορά ότι εδώ η συστράτευση δεν γίνεται με τον έναν από τους δύο δημίους, αλλά με την ουδετερότητα. Εκεί όπου, αντί για την καρικατούρα του φανατικού, αναφαίνεται ολόκληρος ο άνθρωπος, σε όλη του την αθλιότητα και τη δόξα".