- Πώς νιώθετε που επιστρέφετε στο τραγούδι μετά από τόσα χρόνια;

«Είναι η πρώτη καλλιτεχνική μου δουλειά μετά από 7 χρόνια και μάλιστα, πολύ δύσκολα χρόνια. Νιώθω πολύ χαρούμενος και συγκινημένος γιατί μπόρεσα να ξεπεράσω την περιπέτεια που είχα και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Ανεβαίνω στη σκηνή μαζί με τον Θύμιο Στουραΐτη, έναν άρχοντα ρεμπέτη λαϊκό τραγουδιστή, και την ερμηνεύτρια Μαρία Καπετανίδου, στη μουσική σκηνή "1002 Νύχτες". Θα ερμηνεύσουμε σπάνια αλλά και κλασικά λαϊκά τραγούδια, με προσωπικούς ερμηνευτικούς κώδικες, ατόφιους λαϊκούς, που μιλούν κατ' ευθείαν στην καρδιά!
Ο Θύμιος Στουραΐτης θα παίξει μπουζούκι και θα τραγουδά, όπως και η Μαρία Καπετανίδου, ο Δημήτρης Κουλέτσης θα παίξει μπουζούκι, ο Αλέξης Πάππος κιθάρα και ο Γιώργος Μπαμπάνης πλήκτρα».

- Σας έλειψε η δουλειά όλα αυτά τα χρόνια;

«Μου έλειψε πάρα πολύ το τραγούδι και δεν έβλεπα την ώρα πότε να ξανατραγουδήσω. Βέβαια οι γιατροί δεν μου έδιναν καμία ελπίδα, μου έλεγαν ότι ακόμα κι αν ξανασηκωθώ, θα μπορώ να περπατάω με δυσκολία και μόνο με πατερίτσες. Ωστόσο εγώ άντεξα και είμαι όρθιος και από σήμερα ξεκινάω και πάλι τις εμφανίσεις. Αρχικά θα κάνουμε εμφανίσεις στην Αθήνα και κατόπιν θα πάμε και σε πολλά μέρη της Ελλάδας».

- Πρόσφατα η αδελφή σας, η Χαρούλα Αλεξίου μετέφρασε από τα γαλλικά στα ελληνικά το βιβλίο "Πάντα ήρωες". Το έκανε με αφορμή το δικό σας ατύχημα;

«Ημουν το κίνητρο για να μεταφράσει η Χαρούλα αυτό το βιβλίο, το οποίο ήρθε στα χέρια της μέσω του Νίκου Αλιάγα, που είναι φίλος της Χαρούλας και ξέρει και μένα και την περιπέτεια που πέρασα. Της έκανε δώρο λοιπόν αυτό το βιβλίο και εκείνη όταν το διάβασε και είδε πόσο ίδιες είναι οι ιστορίες των ανθρώπων που παθαίνουν ένα σοβαρό ατύχημα, αποφάσισε να το μεταφράσει. Το βιβλίο είναι η συγκλονιστική μαρτυρία ενός από τους δημοφιλέστερους Γάλλους καλλιτέχνες, του Fabien Marsaud που εξαιτίας ενός μοιραίου ατυχήματος έμεινε τετραπληγικός, αλλά ύστερα από έναν χρόνο διέψευσε τις προβλέψεις και κατάφερε να περπατήσει ξανά. Στο βιβλίο του, "Πάντα ήρωες", ο Marsaud αφηγείται τη δωδεκάμηνη περιπέτεια του και τις εμπειρίες τόσο τις δικές του όσο και των ομοιοπαθών συντρόφων του από το Κέντρο Αποκατάστασης».

- Αυτό το διάστημα που μείνατε στο κρεβάτι, υπήρξαν στιγμές που απογοητευτήκατε και πιστέψατε ότι δεν θα ξαναπερπατήσετε;

«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία δεν λένε; Ε, λοιπόν πάντα είχα την ελπίδα ότι θα τα καταφέρω και νομίζω ότι αυτός ήταν ο λόγος που τα κατάφερα, όταν οι γιατροί μου ήταν απογοητευμένοι. Μετά από είκοσι χειρουργεία και ατέλειωτες ώρες φυσιοθεραπείας εγώ το πάλευα».

- Αλλάξατε στάση ζωής μετά το ατύχημα;

«Αναθεώρησα πάρα πολλά πράγματα. Μεταμορφώθηκα θα έλεγα, γιατί ξέρετε εμείς που περάσαμε πολλά χρόνια στη νύχτα, είχαμε μάθει έναν άλλον τρόπο ζωής. Από τη μια λοιπόν για μένα ήταν τραγικό αυτό το ατύχημα και από την άλλη με βοήθησε να κάνω τεράστιες αναθεωρήσεις και να γίνω ένας άλλος άνθρωπος και να καταλάβω πολλά πράγματα. Αυτό που λέμε συχνά ότι πάνω απ’ όλα είναι η υγεία μας, μπορεί να μην καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ακριβώς, ενώ όταν μας συμβεί κάτι σοβαρό τότε αντιλαμβανόμαστε ότι και η δόξα, το χειροκρότημα και το χρήμα δεν είναι τίποτα! Πάνω απ’ όλα είναι η υγεία και μετά η οικογένεια και οι αγαπημένοι σου άνθρωποι. Εγώ στάθηκα τυχερός και σ’ αυτό γιατί η αδελφή μου, η Χαρούλα και η γυναίκα μου, ήταν πάντα δίπλα μου. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν είχα αυτές τις δυο στη ζωή μου».

- Ξεκινήσατε να τραγουδάτε επαγγελματικά από το 1973. Σας έχει δικαιώσει η επιλογή σας να ακολουθήσετε την τέχνη;

«Εγώ δεν έγινα τραγουδιστής για να βγάλω χρήματα, ή για να μου χτυπήσουν παλαμάκια, ή για να γίνω μεγάλο όνομα. Τραγουδάω από τα γεννοφάσκια μου γιατί και ο παππούς μου ο Γιάννης Σαρρής ήταν τραγουδιστής και οργανοπαίχτης και είχα κι εγώ και η αδελφή μου αυτά τα ακούσματα από όταν ήμασταν πολύ μικρά παιδιά. Γίναμε τραγουδιστές γιατί το είχαμε ανάγκη. Ηταν μια λύτρωση για εμάς το τραγούδι, το καλό λαϊκό τραγούδι. Οταν τραγουδάς φεύγει από μέσα σου ένα τεράστιο βάρος. Και τώρα στην περίοδο της κρίσης, νομίζω ότι το λαϊκό τραγούδι είναι σαν ένα φάρμακο, ο μοναδικός τρόπος για μένα για να ξαλαφρώσω. Και σ’ αυτά τα χρόνια που έμεινα στο κρεβάτι μετά το ατύχημα, πάντα τραγουδούσα. Είχα κι ένα τρανζιστοράκι μόνιμα δίπλα μου και μου κρατούσε συντροφιά. Και είχα βέβαια και το Ιντερνετ που με βοήθησε πολύ να ενημερώνομαι και για τα τραγούδια που κυκλοφορούσαν».

- Σήμερα υπάρχει καλό λαϊκό τραγούδι;

«Σήμερα υπάρχει ό,τι έχει ήδη τραγουδηθεί, αυτή είναι η προίκα μας. Αν και υπάρχουν καλοί τραγουδιστές, τα τραγούδια δεν είναι όπως τα λαϊκά που αγάπησε ο κόσμος και γι’ αυτό παραμένουν και ζωντανά και τραγουδιούνται ακόμα. Εκλεισαν βλέπετε και οι δισκογραφικές εταιρείες κι μια δυο που υπάρχουν είναι πιο πολύ διακοσμητικές, έκλεισαν τα δισκάδικα, στο ραδιόφωνο δεν παίζονται λαϊκά τραγούδια. Το έχουν πνίξει το καλό λαϊκό τραγούδι».

- Στην κατάσταση που ζούμε σήμερα, το πολιτικό τραγούδι νομίζετε ότι έπρεπε να υπάρχει;

«Μα σήμερα είναι που χρειάζεται το πολιτικό τραγούδι, αλλά μόνο ένας Θεοδωράκης μας έμεινε πια! Δυστυχώς όμως ούτε τα τραγούδια που έγραψε εκείνος, αλλά ούτε και τις καινούργιες προσπάθειες προωθούν. Δεν τους συμφέρει να το προωθήσουν, δεν συμφέρει τις κυβερνήσεις γιατί ο λαός θα αφυπνιζόταν μέσα από τέτοια τραγούδια».

- Από σήμερα επιστρέφετε στο πάλκο. Θα επιστρέψετε και στη δισκογραφία;

«Ναι. Ηδη συγκεντρώνω το υλικό και συζητώ με τους συνεργάτες που θα κάνουμε τον επόμενο δίσκο μου μετά από τόσα χρόνια. Δεν μπορώ να σας πω ακόμα ονόματα συντελεστών γιατί δεν έχουμε οριστικοποιήσει τη συνεργασία μας, αλλά πολύ σύντομα θα γίνει κι αυτό και θα ξαναμπώ στο στούντιο».