Τα 1.000 περίπου άτομα καλωσόρισαν στο μαγευτικό χώρο οι curators Παναγιώτης Καραμπίνης και Σπύρος Ζέρβας, οι οποίοι έδωσαν το λόγο στον κεντρικό παρουσιαστή της βραδιάς Κωστή Μαραβέγια. Από την είσοδο στο χώρο, μέχρι και τα καθίσματα, υπήρχαν εθελοντές της διοργάνωσης που βοηθούσαν τον κόσμο σε ό,τι χρειαζόταν.

Δυνατό ξεκίνημα για τη διοργάνωση ήταν η πρώτη ομιλία, του φιλοσόφου Simon Chritcley. O γνωστός θεωρητικός άρχισε να μιλά για τα όρια της ίδιας της ζωής και του θανάτου και αναρωτήθηκε τι υπάρχει πριν και μετά από αυτά. «Ζούμε σε μια εποχή όπου "τραβάμε" τα όρια του περιβάλλοντος, της γης. Ο καπιταλισμός επίσης λένε δεν έχει όρια, όπως και ο πλούτος. Με τη σειρά του αυτός τράβηξε πολύ κάποια άλλα, απαίσια όρια, αυτά της φτώχιας και της κρίσης, Ποια είναι αλήθεια τα όρια της κατανόησης, της ανοχής; Ψάχνουμε τα όρια στα σύνορα των κρατών μας, είμαστε κολλημένοι με τα θέματα τα εθνικά μας, τραβάμε τα ψυχολογικά και προσωπικά όρια. Ολα τα παραπάνω φαίνονται ξεκάθαρα στα παραδείγματα της Ουκρανίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας. Οι πολιτικοί μας φτάνουν στα όρια της υπομονής μας. Δείτε τι γίνεται στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, εδώ κάτω από τη Μεσόγειο… Δείχνουν κάποια πράγματα να μη βγάζουν νόημα. Τα δεδομένα του σήμερα θυμίζουν πολύ το 1940, με τον μεγάλο πόλεμο για τη γη, τα συμφέροντα, τα σύνορα. Γι΄ αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε την Ελλάδα. Οι ξένοι είναι κολλημένοι ότι οι Ελληνες τρώνε πολύ, διασκεδάζουν και τεμπελιάζουν. Από την άλλη, οι Γερμανοί έχουν κόλλημα με αυτό το στερεότυπο και βγάζουν σαδισμό. Η Ευρώπη όμως χρειάζεται την Ελλάδα. Την Ελλάδα την αληθινή, όχι του Χόλιγουντ, με το Μπραντ Πιτ ως Αχιλλέα. Της δόξας, όχι της αρχαιολογίας και του εθνικισμού. Χρειαζόμαστε την ελληνική σοφία, τον σκεπτικισμό και αν θέλετε την απαισιοδοξία της τραγωδίας.

Ζω στη Νέα Υόρκη, είμαι από τη Μεγάλη Βρετανία. Θεωρώ όμως ντροπή χωρίς όριο, ντροπή στα όρια της βλακείας, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα να μην έχουν επιστραφεί στην Ελλάδα. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι τώρα να στείλουμε ταυτόχρονα μέιλ στη βασίλισσα και τον πρωθυπουργό και να το καταφέρναμε.

Κάθαρση, φόβος, έλεος, ύβρις. Χρειαζόμαστε το θέατρο και οι πέτρες των αρχαίων θεάτρων χρειάζονται… το αίμα μας, σαν θυσία. Πρέπει να ακούσουμε προσεκτικά τι έχει να μας πει η αρχαιότητα και να ξαναβάλουμε τη σοφία στη ζωή μας. Τη συμπόνια, που δείχνει ο Αισχύλος στους "Πέρσες". Την ηθική, το μεγάλο σεβασμό» είπε μεταξύ άλλων ο φιλόσοφος, χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά ελληνικές λέξεις για όλα τα παραπάνω.

Για τη σπάνια γενετική ασθένεια την οποία ανακάλυψαν στα 5 του μίλησε ανοικτά και με χιούμορ ο Adam Pearson, συμπρωταγωνιστής της Σκάρλετ Γιόχανσον. Ο ίδιος ξεκίνησε αναφερόμενος στα παιδικά του χρόνια και στο πώς άρχισε σταδιακά να παραμορφώνεται το πρόσωπό του. Το είδωλο του ήταν ο Μπάτμαν, o οποίος… δεν είχε κανένα όριο στο καλό που ήθελε να κάνει στους άλλους. Πίστευε σε μια δικαιοσύνη χωρίς όρια. «Ολοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και ο καθένας είναι καλός σε κάτι άλλο. Δεν πρέπει να μπαίνουμε σε καλούπια, να ξέρουμε ότι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Τα πρώτα χρόνια είχα θυμό, έγινα ό,τι μισούσα, μέχρι να ξεκινήσω έναν εσωτερικό διάλογο και να καταλάβω ότι φερόμουν σα βλάκας. Στο σχολείο πίστευαν ότι είχα και πρόβλημα στην κατανόηση! Ας μην ξεχνάμε ότι η Αγγλία είναι η κατεξοχήν χώρα με την εμμονή στα πρότυπα. Πρέπει να είσαι όμορφος, επιτυχημένος. Αν απέχεις από αυτά, είσαι περιορισμένος. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν πως είναι οκ να μην είσαι οκ. Να μην το κρύβεις. Γι’ αυτό πάω και μιλάω σε σχολεία. Για να δείξω στα παιδιά ότι κανένας δε μπορεί να τους τι πει τι μπορούν και τι δε μπορούν να κάνουν» τόνισε ο ηθοποιός, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε.

Σειρά είχε ο πρώτος από τους Καλαματιανούς ομιλητές, ο Γιάννης Βεργινάδης, ο οποίος έφτιαξε την εφαρμογή Peekintoo, μαζί με τους Φώτη Παρασκευόπουλο και Γιώργο Τσουκαλά. Η εφαρμογή ανεβαίνει σε κινητά και δίνει τη δυνατότητα στον καθένα μας να μοιραστεί ένα βιντεάκι 12' από όπου βρίσκεται ή να δει αυτά που ανέβασαν άλλοι, από σημαντικά αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα και τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για μία πραγματικά επιτυχημένη εφαρμογή που ξεπέρασε όρια και δυσκολίες, αφού σε 4 μήνες εξαπλώθηκε σε 50 χώρες.

Ομορφες αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια, με τον παππού της Ζακ Κουστώ μοιράστηκε με το κοινό η εγγονή του, Αλεξάνδρα. Ανέφερε χαρακτηριστικά τα αγαπημένα της σημεία κοντά στη θάλασσα, στα οποία έπαιζε όταν ήταν μικρή και εξερευνούσε τα κοχύλια και τα θαλάσσια πλάσματα. Απογοητευμένη επέστρεψε σε κάποια σημεία από αυτά μετά από λίγα χρόνια, για να διαπιστώσει πως λόγω της πτώσης του επιπέδου της θάλασσας, η ζωή είχε δώσει τη θέση της στην άλγη. Συνέχισε μιλώντας για οικολογικές καταστροφές όπως η πρόσφατη στον Κόλπο του Μεξικού, που είχε ως αποτέλεσμα να σημειωθούν μέχρι και αυτοκτονίες. «Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να μην τραβάμε τα όρια της φύσης, να προστατεύουμε το περιβάλλον, αν θέλουμε να το ζήσουν και τα παιδιά μας. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα αναρωτηθεί κανείς, είναι αρκετό; Πρέπει να κάνουμε αυτό που μπορούμε, κι ας φαίνεται λίγο. Ας ανακαλύψουμε με την οικογένειά μας τα ποτάμια, τις λίμνες, τη θάλασσα που υπάρχει δίπλα μας και ας βάλουμε στόχο να τα προστατέψουμε» πρότεινε.

Επόμενος στη σκηνή ήταν ο πρωταθλητής του τένις με αμαξίδιο, ο Καλαματιανός Γιώργος Λαζαρίδης. Ο ίδιος ξεκίνησε ιστορώντας τη ζωή του, τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια και κατόπιν τη ζωή του ως φοιτητής. «Ημουν αθλητής από παλιά, είχα περάσει στο πανεπιστήμιο, ένιωθα πραγματικά ότι δεν υπήρχαν όρια για μένα. Εβαζα στόχους, προκλήσεις και ήθελα να δω μέχρι πού θα φτάσω. Μέχρι που μετά το τροχαίο μου ατύχημα, άλλαξαν όλα. Από την απόλυτη επιτυχία, έφτασα στο μηδέν. Με φυσιοθεραπεία και με πίστη στο Θεό συνέχιζα. Είχα υπερβεί τα όριά μου, προσπαθούσα πολύ, αλλά 4 χρόνια μετά δεν έβλεπα, ούτε ένιωθα κάποιο καλό αποτέλεσμα. Νόμιζα ότι είχα γρίπη και θα περάσει. Στα όνειρά μου με βλέπω όρθιο, περπατάω και το απολαμβάνω, αλλά όταν ξυπνάω βλέπω πως δε θα γίνει. Και ζούμε σε μια κοινωνία που είναι αμείλικτη και που ορίζει την κανονικότητα όπως θέλει εκείνη. Τα πρώτα χρόνια ήμουν δακτυλοδεικτούμενος, γιατί τότε δεν υπήρχαν καθόλου σχεδόν υποδομές στην πόλη, τα ΑμεΑ δεν κυκλοφορούσαν έξω. Ολα αυτά τα άλλαξε αυτό το μαγικό κίτρινο μπαλάκι του τένις. Αυτό μου άλλαξε τη ζωή, με τη βοήθεια των φίλων και της οικογένειάς μου. Αρχικά στους αγώνες και στα τουρνουά είχα 3 βοηθούς, φίλους μου. Οταν είδα ότι οι άλλοι αθλητές τα έκαναν όλα μόνοι τους προσπάθησα να αλλάξω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου. Και τελικά τα άλλαξα και είμαι πλέον ανεξάρτητος και ελεύθερος. Προσάρμοσα το αυτοκίνητο, το σπίτι, τη ζωή μου και νιώθω πολύ καλά, μπορώ να κάνω τα πάντα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι η δίψα του να μην έχεις όρια. Του να είσαι πέρα του "κανονικού". Η κανονικότητα, είναι όπως εμείς την ορίζουμε» κατέληξε ο Γιώργος.

Το πιο δύσκολο κομμάτι της βραδιάς ήταν η προβολή του ντοκιμαντέρ "Αnne" (Mάνα) της Τουρκάλας ακτιβίστριας και βουλευτή Safak Pavey. Σε αυτό μάνες νεαρών θυμάτων αστυνομικής βίας στην Τουρκία, μιλούν για το πώς σκοτώθηκαν τα παιδιά τους, πόση βία υπέστησαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, για τα όνειρα που είχαν για μια άλλη, πιο ελεύθερη Τουρκία. Δεύτερο χτύπημα στις μάνες αυτές ήταν η συμπεριφορά και οι απαξιωτικές δηλώσεις της κυβέρνησης, του ίδιου του Ερντογάν, ο οποίος μίλησε άσχημα για τις οικογένειες και για τους ίδιους τους νεκρούς. Αυτά έγιναν ακόμα και σε δημόσιες ομιλίες με αποτέλεσμα να γιουχάρουν οι ψηφοφόροι του και να μη δείχνουν σεβασμό στη μνήμη τους. Να σημειωθεί εδώ πως ένας από τους νεκρούς στα γεγονότα ήταν ένας 14χρονος που είχε βγει να πάρει ψωμί. Η εμπνευσμένη συγγραφέας και αρθρογράφος εξέφρασε τις γενικότερες ανησυχίες της, που ακόμα και μετά από αυτά τα γεγονότα, ο λαός δεν ξεσηκώθηκε. Είπε πως και τα ΜΜΕ υπέκυψαν και πως η κοινωνία έχασε κάθε αίσθηση δικαιοσύνης. «Οι νέοι ήθελαν να διαδηλώσουν ειρηνικά, ήθελαν να έχουν αυτό το δικαίωμα και εισέπραξαν ξύλο και επιθέσεις. Για σκεφτείτε τι έγινε πριν από λίγο καιρό στο ανθρακωρυχείο. Οι άνθρωποι κάτω από τη γη έδιναν παραδείγματα γενναιοδωρίας και αυταπάρνησης, έδιναν ό ένας τη θέση και το οξυγόνο στον άλλο, ενώ οι από πάνω από τη γη ξεπέρναγαν για άλλη μια φορά τα όρια. Φτάσαμε και σε αυτή την περίπτωση στα όρια της παρωδίας. Σε ένα δικαιολογημένο επεισόδιο θυμού, απέναντι σε κάποιον πολιτικό, το οποίο φάνηκε στο φακό, ο πολίτης βγήκε και ζήτησε συγγνώμη… Μπορεί να πιστεύουν οι περισσότεροι ότι οι μάζες κατευθύνονται και ότι οι άνθρωποι είναι αδύναμοι. Ομως οι πλειοψηφίες μπορούν να αλλάξουν και μαζί τους και οι άνθρωποι. Πρέπει να σβήσουν το μίσος που τους έχουν δημιουργήσει οι πολιτικοί. Οι νέοι πρέπει να φέρουν και πάλι την έννοια της συνείδησης στις κυβερνήσεις, όπως παλιότερα διεκδίκησαν τη δικαιοσύνη, την πρόσβαση στην υγεία. Η παγκόσμια συνείδηση μπορεί να μεταλλάξει, να φτιάξει ένα καλύτερο κόσμο. Κάνω λάθος;» αναρωτήθηκε η Safak.

Τη σκηνή και το κοινό κέρδισε ο χορευτής Daniel Campos, ο οποίος είχε ετοιμάσει μία ειδική περφόρμανς για τη διοργάνωση. Εκανε σαφές πως το να μιλήσει στο κοινό ήταν ο μεγαλύτερος φόβος του, πράγμα που επέλεξε να ξεπεράσει, εδώ, στη Μεσσηνία. Εξήγησε πως ο άνθρωπος φοβάται και θέλει να μένει ασφαλής και ανέγγιχτος μέσα στα δικά του προσωπικά όρια αντοχής, στον κόσμο χωρίς εκπλήξεις που φτιάχνει και στήνει ο καθένας γύρω του. Ο ίδιος ήταν ένα εσωστρεφές και ντροπαλό παιδί, που χρησιμοποιούσε τη φαντασία του για να ξεφεύγει από αυτά που τον πίεζαν. «Δεν είχα ζωή, είχα διαλέξει την άνεση έναντι του φόβου. Ετσι επέλεξα να έρθω για πρώτη φορά στην Ελλάδα, που ήταν για χρόνια το όνειρό μου και να αντιμετωπίσω το μεγάλο φόβο μου, του να μιλήσω μπροστά σε κόσμο. Αγκαλιάστε τις προκλήσεις όσο εξωπραγματικές κι αν μοιάζουν. Θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα» πρότεινε ο Cloud.

Από τα τρία της έτη είχε στόχο η Alyssa Carson να πάει στο διάστημα. Σήμερα είναι 12 και κάνει τα πάντα για να πετύχει αυτό το μεγάλο της όνειρο και να είναι μία από τους πρώτους ανθρώπους που θα πατήσουν στον Αρη. Η Alyssa μίλησε για την σκληρή εκπαίδευση που κάνει, για τις διαστημικές κατασκηνώσεις τις οποίες έχει επισκεφθεί σε όλο τον κόσμο. Είπε πως δεν έβαλε ποτέ όρια στα θέλω της ούτε και στο στόχο της.

Μια αίσθηση μαγείας άφησε στους ακροατές η ομιλία του πρωταθλητή ελεύθερης κατάδυσης Guilaume Nery ο οποίος έχει καταφέρει να φτάσει 125 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. «Ζούμε σε έναν κόσμο με συγκεκριμένα όρια, Ο πλανήτης, οι φυσικοί πόροι, η ταχύτητα του φωτός έχουν όρια. Η ελεύθερη κατάδυση δεν έχει όρια, σου δίνει μια αίσθηση αιωνιότητας. Είναι σαν να μην έχεις σώμα γιατί το σώμα σου, έχει γίνει ένα με το σύμπαν» είπε ο Guilaume και κάλεσε το κοινό να απολαύσουν τη μαγεία της ελεύθερης κατάδυσης μέσω του βίντεό του στο YouΤube.

Ο Καλαματιανός Γρηγόρης Ζωντανός ήταν ο χειρότερος μαθητής της τάξης. Δεν διάβαζε καλά, ήταν ανορθόγραφος, πολλοί τον έλεγαν τεμπέλη. Ενθουσιαζόταν εύκολα και τα παράταγε λίγο πιο μετά. Η δυσλεξία του δημιουργούσε μικρές και μεγάλες δυσκολίες στην καθημερινή του ζωή μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά πριν από δύο χρόνια στα όρια της αποτυχίας, όπως είπε ο ίδιος, ξεκίνησε την εφαρμογή Locish μαζί με τον Αλέξη Χριστοδούλου. «Φοβάμαι τα πάντα. Τον κόσμο, τα ασανσέρ, το σκοτάδι, ακόμα και τους δράκους. Δεν είχα μάθει να κάνω μεγάλα όνειρα γιατί η κοινωνία σε υποχρεώνει να τα περιορίζεις. Το ίδιο κάνει το σχολείο και ο εαυτός μας. Γι’ αυτό και πραγματικά θαυμάζω το μικρό μου ανιψιό που έχει όνειρο να παίξει στο NBA και πραγματικά πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Για να κατάφερω λοιπόν εγώ, ένας άνθρωπος με τόσες δυσκολίες, να φτιάξω αυτή την εφαρμογή η οποία αυτή τη στιγμή έχει αξία 3,5 εκ. δολάρια, όντας ο χειρότερος μαθητής της τάξης, φανταστείτε τι θα μπορούσε να κάνει ο απουσιολόγος» είπε γελώντας ο Γρηγόρης.

Τη βραδιά έκλεισε το συγκρότημα των Encardia.