Ο ΑΣΟ ανέλαβε την υποχρέωση ν’ αυξήσει την εξαγωγή της σταφίδας, να μεγαλώσει τις τιμές, να ασφαλίσει την παραγωγή, να κατεβάσει με επιστημονικές μέθοδες τα καλλιεργητικά έξοδα, να βελτιώσει την ποιότητα, να εξαγοράσει σε καλές τιμές τα πλεονάσματα και να προμηθέψει φτηνά γεωργικά είδη στους σταφιδοπαραγωγούς (σταφιδόπανα, θειάφι, γαλαζόπετρα, σύρματα, τσίγκους και λοιπά). Ας πει ένας σταφιδοπαραγωγός αν ο ΑΣΟ εχτέλεσε έστω και μια απ’ αυτές τις υποχρεώσεις του.

Αντίθετα με τον ΑΣΟ το κράτος αύξησε τον έγγειο φόρο 1.500%. Χτες είδαμε πως τα 5 εκατομμύρια έφτασαν τα… 75 εκατομμύρια που πληρώνονται από τους σταφιδοπαραγωγούς. Κι’ άλλα 200 εκατομμύρια παίρνει από το οινόπνευμα. Ο ΑΣΟ αύξησε το παρακράτημα από 35% σε 50%. Το παρακράτημα που η αξία του δεν πληρώνεται είναι ένας συγχρονισμένος μισοφεουδαρχικός τρόπος εκμετάλλευσης του αγρότη.

Ο ΑΣΟ έβαλε κι’ άλλους φόρους για δήθεν ασφάλιση της σταφίδας από τους παγετώνες και το χαλάζι. Επίσης επέβαλε και την εξαγωγική εισφορά – άλλο χαράτσι κι’ αυτό, που μείωσε την εξαγωγή.

Δεν θα μιλήσουμε για τις σπατάλες του ΑΣΟ που κατάντησε κηφηναριό των συμβούλων “αντιπροσώπων” δήθεν των παραγωγών. Εκατοντάδες εκατομμύρια διατέθησαν για παχυλούς μισθούς και ταξίδια, διορισμούς αργομίσθων και εξαγορά αχρήστων εγκαταστάσεων λαϊκών πολιτευτών κλπ.

Εκείνο που θα πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα είναι τούτο: Οτι ο ΑΣΟ βασικά ιδρύθηκε σας ένας “οργανισμός” που – συνεχίζντας την ληστρική δουλειά της λαομίσητης “Ενιαίας”- να συγκεντρώνει το παρακράτημα και τα πλεονάσματα και να τροφοδοτεί μ’ αυτά τα καζάνια των Εταιριών Οίνων και Οινοπνευμάτων και να πληρώνει μεγάλους φόρους στο κράτος,

Οι ληστρικές αυτές εταιρείες από τριάντα χρόνια θρέφονται και μεγαλώνουν απομυζώντας τον ιδρώτα των σταφιδοπαραγωγών. Ιδρύθηκαν με μικρά κεφάλαια και σήμερα έχουν περιουσία (κεφάλαια, εγκαταστάσεις κλπ.) τεράστια από εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές. Οι μετοχές της Εταιρείας Οίνων και Οινοπνευμάτων των Χαρίλαου-Κανελλόπουλου και Εθνοτράπεζας από 100 δραχμές αρχική τιμή το 1928 έφτασαν σχεδόν τις 3.000 δραχμές. Οι σταφιδοπαραγωγοί ερωτάνε τους “ειδικούς”, τους πολιτευτές και το κράτος: Από που βγήκαν τα λεφτά αυτά; Γιατί ενώ οι οινοκαρχαρίες θησαυρίζουν, οι παραγωγοί που δουλεύουν νύχτα-μέρα, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε το ψωμί τους;

Κανείς δεν θ’ απαντήσει. Και τι να πουν; Με την έγκριση ή την ανοχή τους ο ΑΣΟ δίνει τη σταφίδα στους οινοπενυματάρχες σχεδόν τσάμπα στο 1/3 ακόμα και στο 1,5 της τιμής με 600-900 δραχμές για να φτειάξουν κρασιά και οινόπνευμα. Μάλιστα ο ΑΣΟ τους την έδινε και με πίστωση. Ο άλλοτε διευθυντής του ΑΣΟ κ. Σιμωνίδης με… υπερηφάνια στα 1927 έγραφε: “Ο ΑΣΟ ήρχισε να παρέχει πιστώσεις εις όλας τας βιομηχανικάς εταιρείας και αποτελεί σήμερον την μεγαλειτέραν βιομηχανικήν τράπεζαν”. Και αφού ο ΑΣΟ είναι “οργανισμός” των σταφιδοπαραγωγών, φυσικά οι αγρότες αυτοί έγιναν και… τραπεζίτες!!!

Εδώ ας ακούσουμε και τον κ. Κουτσομητόπουλο, διευθυντή από 4-5 χρόνια του ΑΣΟ που παίρνει μέρος και σ’ όλες τις επιτροπές “επί του σταφιδικού ζητήματος”. Το Γενάρη του 1934 έγραψε στο υπουργείο Οικονομικών εκφράζοντας “τας απόψεις της σταφιδοπαραγωγής”, αυτά: “Οι οινοπνευματοποιοί β΄κατηγορίας (οι μεγάλες εταιρείες) ευρίσκονται προ μιάς συνεχούς αμφιβολίας κατά πόσον θα εξυπηρετήσουν τα σημαντικά κεφάλαια τα οποία έχουν διαθέσει δια την όλην εργασίαν του οινοπνεύματος (εγκαταστάσεις, πιστώσεις), αν εξακολουθήσει η παρατηρούμενη συνεχής ελάττωσις της καταναλώσεώς του και αν δεν ληφθούν μέτρα για τους άμβυκες κλπ. (Εισήγηση της Επιτροπής επί της φορολογίας του οινοπνεύματος, σελ. 149). Συνεχίζοντας ενδιαφέρεται και για τους ποτοποιούς που “μετά αγανακτήσεως βλέπουν ότι δεν παίρνονται μέτρα “προς παρεμπόδισιν της λειτουργίας των αμβύκων” κλπ.

Για τους καρχαρίες και τους ποτοποιούς ενδιαφέρεται ο κύριος Διευθυντής που τάχθηκε “να προστατεύσεις τους σταφιδοπαραγωγούς”. Δεν μας λέει όμως: Πως οι μεγάλες Εταιρείες Οίνων και Οινοπνευμάτων που στα 1930 συνασπίσθηκαν στο τραστ “Βάκχος” με πρόεδρο τον Χαρίλαο, από πολλά χρόνια, βγάζουν κολοσσιαία κέρδη από τη σταφίδα που τους δίνει ο ΑΣΟ σχεδόν τσάμπα. Απ’ αυτόν έγιναν και οι μεγάλες εγκαταστάσεις και τα καζάνια του “Βάκχου” που ρουφάνε τον ιδρώτα των σταφιδοπαραγωγών. Από τις περίφημες μάλιστα “κοινοπραξίες” του Σιμωνίδη, οι οινοκαρχαρίες χρωστάν ακόμη πάνω από 60 εκατομμύρια. Και η Τράπεζα Αθηνών από τον καιρό της “Ενιαίας” χρωστάει άλλα 75 εκατομμύρια (120 χιλιάδες λίτρες και τόκους από το δάνειο εκρίζωσης). Γιατί δεν εισπράττονται τα λεφτά αυτά;

Ο “Βάκχος”, ο θεός των βιομηχάνων οίνων και οινοπνευμάτων κλέβει και από τους λογαριασμούς της οινοπνευματοποίησης. Σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίδες, ο “Βάκχος” σε συμφωνία με τον ΑΣΟ και το κράτος δικαιολογεί τα παρακάτω έξοδα για την οινοποίηση τριών χιλιολίτρων χλωρής σταφίδας που αναλογούν σε ένα χιλιόλιτρο ξερής σταφίδας:

Καύσιμος ύλη 101,15 δραχμές. Χημικές ουσίες 292,75 δραχμές. Εξοδα Γ. Β. 247 δραχμές. Γενικά έξοδα εργοστασίου 116,35 δραχμές. Μεταφορά σταφίδος 100 δραχμές. Επισκευή βαρελιών 126,75 δραχμές. Εξοδα διαχείρισης 247 δραχμές. Απόσβεσις βαρελιών 182 δραχμές. Τόκοι εξόδων 50 δραχμές. Απόσβεση εγκαταστάσεων 57,50 δραχμές. Βιομηχανικό κέρδος 150 δραχμές. Εμπορικό κέρδος 66 δραχμές. Εξοδα συντήρησης 102,30 δραχμές. Τόκοι 4 μηνών 40 δραχμές. Κάλυψη κινδύνων 33.80 δραχμές. Σύνολο 1.912, 60 δραχμές. Ο “Βάκχος” για την αξία της σταφίδας δίνει 600 δραχμές. Γενικό σύνολο 2.512,60 δραχμές.

Με τον ίδiο τρόπο και παρόμοια λογής-λογής και ψεύτικα έξοδα ο “Βάκχος” δικαιoλογεί και την παραγωγή ανύδρου οινοπνεύματος 879 δραχμές. Σ’ αυτά δεν βάζει εμπορικό κέρδος, αλλά ανεβάζει το βιομηχανικό κέρδος στις 256 δραχμές και χωριστά φυσικά αποσβέσεις, έξοδα διαχείρισης και ακόμα “τόκο φορολογίας” κλπ ανάλογα με τον παραπάνω κατάλογο.

Το κράτος και ο ΑΣΟ παράδωσαν ακόμη στο “Βάκχο” το μονοπώλιο της οινοπνευματοποίησης. Σύμφωνα με τους ίδιους νόμους 5208 και 6028 “δεν επιτρέπεται η πώλησις σταφίδος διά την παρασκευήν βιομηχανικών προϊόντων προοριζομένων δι’ εξαγωγήν εις άλλας (εκτός των υφισταμένων) εταιρείας, ένα δεν έχουν καταβεβλημένον κεφάλαιον τουλάχιστον 20 εκατομμυρίων”. Επίσης “απαγορεύεται η πώλησις σταφίδος προς κατασκευήν οινοπνεύματος εις μέλλοντα να δημιουργηθούν εργοστάσια, εφ’ όσον η εικοσιτετράωρος παραγωγή των δεν είναι τουλάχιστον 15.000 λίτρες οινοπνεύματος”. Κι’ έτσι οι 8 μεγάλες Εταιρείες που αποτελούν το τραστ “Βάκχος” πήραν το μονοπώλιο της παραγωγής κρασιού και οινοπνεύματος, για να κατακλέβουν ασύδοτα τη σταφίδα δίχως ανταγωνιστές. Είνε δε ο “Βάκχος” εκείνος που εμποδίζει να γίνει εξαγωγή σταφίδας στη Σερβία και Πολωνία. Γιατί; Γιατί αυτό θα έβλαπτε την “εθνικήν βιομηχανάιν των οίνων” όπως είπε κάποτε στη Βουλή ένας βουλευτής υπήκοος – δούλος – του “Βάκχου”.

Οι κλεψιές και οι φατρίες και οι κρυφές – νόμιμες και παράνομες – ληστείες των οινοπνευματαρχών αποτελούν ένα ατελείωτο κομβολόγιο. Οι βιομήχανοι αυτοί έχουν ένα πυκνό δίχτυ από τα όργανα και τους πράχτορές τους που αρχίζει από τον ΑΣΟ, τα υπουργεία, τις ανώτερες δημόσιες και τραπεζιτικές θέσεις και φθάνει ως το τελευταίο σταφιδοπαραγωγικό χωριό. Με λύσσα όλοι αυτοί υποστηρίζουν τις απόψεις που συμφέρουν τις Εταιρείες Οίνων και Οινοπνευμάτων. Ο πολύποδας “Βάκχος” με δύο λόγια, οργιάζει και ξεφαντώνει χορεύοντας πάνω στο σκελετωμένο σώμα του φτωχού και πεινασμένου αγρότη σταφιδοπαραγωγού, απομυζώντας την τελευταία ικμάδα της ζωής του.