Την ίδια ημέρα ο “Ριζοσπάστης” κυκλοφορεί με κύριο άρθρο που έχει τίτλο “Το Συνέδριο του Πύργου – Το ψωμί των σταφιδοπαραγωγών”. Σε αυτό γίνεται μια περιεκτική ανάλυση των λόγων για τους οποίους εξαπολύθηκε η πολύπλευρη τρομοκρατία, τίθεται ως κεντρικό ζήτημα διεκδίκησης ο ορισμός τιμής 3.500 δραχμών, εξηγείται γιατί αυτό είναι και εφικτό αλλά και ζήτημα επιβίωσης για τους παραγωγούς, ενώ στο τέλος επισημαίνεται η σημασία της νίκης των σταφιδοπαραγωγών για τα εργαζόμενα στρώματα. Το ύφος του κειμένου και ο τρόπος που έχει δομηθεί παραπέμπει στο Δημήτρη Γληνό που είναι βαθύς γνώστης της υπόθεσης:

«Τα σκυλιά και οι δήμιοι της πλουτοκρατίας λύσσαξαν. Τρομοκράτες γενίτσαροι, διαλεγμένοι από τις χαφιεδικές υπηρεσίες όλης της χώρας, ξαμολύθηκαν στα σταφιδικά χωριά. Ερευνούσαν στα σπίτια, στα τραίνα, στους δρόμους. Απαγόρευαν στους βουλευτές, τους αντιπροσώπους του λαού, ναρθούν σ’ επαφή με το λαό. Επιαναν αυθαίρετα και εκτόπιζαν τους αγωνιστές του σταφιδοπαραγωγικού αγώνα. Ξαναζωντανέψανε στην Πελοπόννησο την απαίσια επιδρομή του Ιμπραήμ. Τέτοια ήτανε η τρομοκρατία και τα χαφιεδικά όργια. Ο σκοπός τους ήταν να απαγορέψουν το Πανσταφιδικό Συνέδριο. Ο λογαριασμός των πλουτοκρατών εκμεταλλευτών ήταν απλός. Αμα πνίξουμε το Συνέδριο – σκέφθηκαν οι κροίσοι του “Βάκχου” και οι βδέλλες του ΑΣΟ, και οι τραμπούκοι της σκυλομεταξικής κυβέρνησης – παραλύουμε τον αγώνα των σταφιδοπαραγωγών και τους παίρνουμε τη σταφίδα όσο μας γουστάρει. Μα λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο σταφιδοπαραγωγικός κόσμος ούτε δείλιασε ούτε και λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία. Το Συνέδριο του Πύργου πραγματοποιήθηκε. Η πραγματοποίηση του Συνεδρίου και η περίλαμπρη επιτυχία του, είνε η πρώτη επιβλητική απάντηση στη χαφιεδοκρατία και στην Ιμπραημ-μεταξική τρομοκρατία.

***

3.500 δραχμές το χιλιόλιτρο για τα πλεονάσματα της σταφίδας. Την τιμή αυτή αξίωσαν για τη σταφίδα τους οι βασανισμένοι παραγωγοί. Με αυτή την τιμή μονάχα μπορούν κάπως να ανασάνουν. Με αυτή την τιμή θα μπορέσουν ίσαμε ένα βαθμό να εξασφαλίσουν το ψωμί της χρονιάς για τις οικογένειές τους. Παρακάτω απ’ τις 3.500 βρίσκεται η δυστυχία και η εξαθλίωση του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου. Ο,τι κόβεται από την τιμή των 3.500, κόβεται από το ψωμί της φτωχής οικογένειας του σταφιδοπαραγωγού. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια, βροντοφώναξαν οι σύνεδροι. Αυτή η μεγάλη αλήθεια απ’ τον Πύργο ακούσθηκε σε ολάκερη την Πελοπόννησο και σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.

Καταχρεωμένοι στις τράπεζες και τους τοκογλύφους, χτυπημένοι απ’ την κακοκαιρία, εξαντλημένοι απ’ τις στερήσεις, μια μονάχα έχουν ελπίδα οι σταφιδοπαραγωγοί. Να εξασφαλίσουνε καλές τιμές για τη σταφίδα τους. Και οι 3.500 δραχμές είνε το λιγώτερο που μπορεί και πρέπει να εξασφαλίσουν.

Είναι δυνατόν όμως να εξαγορασθούνε τα πλεονάσματα στην τιμή των 3.500; Η κυβέρνηση των βιομηχάνων, του “Βάκχου” και των εκμεταλλευτών του ΑΣΟ το αρνιέται αυτό. Ισχυρίζεται πως της είνε αδύνατο να εξαγοράσει τη σταφίδα στις 3.500. Η αλήθεια όμως είνε διαφορετική. Και αυτή η αλήθεια βροντοφωνάχθηκε απ’ το σύνεδρο Κουλαμπά μέσα στο σταφιδοπαραγωγικό συνέδριο. Από τις βροχές καταστράφηκαν 40 εκατομμύρια χιλιόλιτρα σταφίδα. Αν αυτό, και μονάχα αυτό το γεγονός υπολογισθεί, αποδείχνεται αμέσως, πως με το ποσό που χρειάζονταν για να αγορασθούν τα 150 εκατομμύρια χιλιόλιτρα πλεόνασμα προς 3.000 κατώτατο όριο, είνε και παραείνε δυνατό ν’ αγορασθούν τα 110 εκατομμύρια χιλιόλιτρα πλεόνασμα που απομένουν μετά τις καταστροφές, προς 3.500 δραχμές, το λιγώτερο.

Μα υπάρχει ακόμα και άλλος παράγοντας που πρέπει να υπολογισθεί. Ο εξής: ότι η φετεινή εξαγωγή θάνε μεγαλύτερη από ό,τι αρχικά υπολογίσθηκε.

Και τα δύο παραπάνω επιχειρήματα είνε βασισμένα και γερά. Για το πρώτο, για τις καταστροφές, επικαλούμαστε τις μαρτυρίες των ιδίων των σταφιδοπαραγωγών. Για το δεύτερο, μας φθάνει μονάχα η μαρτυρία αυτών των εχθρών του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου, των ανθρώπων της πλουτοκρατίας. Να π.χ. τι έγραφε στην “Πρωΐα” της 15/5/1936 ο ανταποκριτής της στο Λονδίνο Σ. Βλάσης: “Κατά το τρέχον έτος, λόγω σοβαρών ζημιών της αυστραλιανής παραγωγής, προβλέπεται ότι η εξαγωγή της σταφίδος μας θα είνε μεγαλειτέρα”.

Και, το συμπέρασμά μας, ακόμη μια φορά, βγαίνει μόνο του πως: Οι σταφιδοπαραγωγοί για να γλυτώσουν απ’ την πείνα πρέπει να πληρωθούν κατώτατο όριο 3.500 δραχμές το χιλιόλιτρο τη σταφίδα.

***

Το Συνέδριο του Πύργου είναι το συνέδριο του ψωμιού, για τους σταφιδοπαραγωγούς. Ενας κόσμος ολόκληρος, οι δεκάδες χιλιάδες τιμημένοι καλλιεργητές της σταφίδας βλέπουν προς τον Πύργο με ελπίδα. Φέτος για τους σταφιδοπαραγωγούς, το συνέδριο του Πύργου είνε ό,τι ήταν πέρσι το συνέδριο των Γαργαλιάνων. Στο συνέδριο των Γαργαλιάνων πέρσι συντρίφτηκαν οι αντιδράσεις και οι αντισταφιδικές θέσεις των σταφιδοεκμεταλλευτών, των πραχτόρων της κυβέρνησης και του ΑΣΟ. Το συνέδριο των Γαργαλιάνων, με την καθοδήγηση ξυπνημένων και τίμιων σταφιδοπαραγωγών σαν τον Κουλαμπά, τον Διακουμογιαννόπουλο, τον Κορμά κλπ. πήρε τις μοναδικές σωστές και εξυπηρετικές για τους σταφιδοπαραγωγούς αποφάσεις. Το συνέδριο των Γαργαλιάνων, πέρσι, έδωκε το σύνθημα της ηρωικής και τιμημένης εξέγερσης του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου. Το συνέδριο των Γαργαλιάνων, πέρσι, με τα σωστά του συνθήματα, με τις θαυμάσιες αποφάσεις του και με τους ηρωικούς του αγώνες, σήκωσε τον πρώτο γερό φραγμό στους εκμεταλλευτές της σταφίδας. Μα το έργο των Γαργαλιάνων πρέπει να συνεχιστεί στον Πύργο. Αν οι Γαργαλιάνοι στάθηκαν φραγμός στην ολοκληρωτική καταλήστεψη της σταφίδας, ο Πύργος πρέπει να είνε το ατράνταχτο φρούριο, πάνω στο οποίο θα σπάσουν οι ληστρικές επιθέσεις των σταφιδοεκμεταλλευτών και της κυβέρνησης της πλουτοκρατίας. Αν η φωνή που βγήκε πέρσι από τους Γαργαλιάνους “Κάτω ο ΑΣΟ”, “3.500 ή θάνατος”, γίνηκε πανσταφιδοπαραγωγικό σύνθημα, οι δίκαιες φετεινές διεκδικήσεις, που κυριώτερη και πιο άμεση από όλες είναι η απαίτηση να καθοριστεί η τιμή στις 3.500 δραχμές κατώτατο όριο, πρέπει να γίνει το εγερτήριο σάλπισμα του νικηφόρου πανσταφιδικού αγώνα.

Το Πανσταφιδικό Συνέδριο του Πύργου είνε συνέδριο του ψωμιού, μόνο και μόνο γιατί είνε συνέδριο αγώνα. Μονάχα με τον σκληρό και αποφασιστικό αγώνα τους οι τίμιοι δουλευτάδες του σταφιδικού κάμπου θα περιφρουρήσουν το ψωμί τους. Μα για να αρπάξουν το ψωμί τους οι σταφιδοεκμεταλλευτές και η κυβέρνησή τους, πολεμούν λυσσασμένα να πνίξουνε τον αγώνα των σταφιδοπαραγωγών. Αυτήνε την έννοια και αυτή τη σημασία έχουν οι τρομοκρατικές συλλήψεις του Κουλαμπά, του Κορμά και των άλλων σταφιδοπαραγωγών αγωνιστών. Γι’ αυτό η απελευθέρωση των τίμιων αυτών αγωνιστών είνε όχι μονάχα ζήτημα τιμής και θαρραλέα απάντηση στην θρασύτατη πρόκληση των σταφιδοεκμεταλλευτών και της κυβέρνησης, μα και ζήτημα επιτυχίας στον αγώνα που ανέλαβαν, δηλαδή ζήτημα ψωμιού για τους σταφιδοπαραγωγούς. Η απελευθέρωση των αγωνιστών τους είνε σήμερα πρώτιστο καθήκον των σταφιδοπαραγωγών. Αυτό θάναι η πρώτη νίκη και η καλύτερη εγγύηση για την επιτυχία του δίκαιου και τίμιου αγώνα τους. Του αγώνα που συγκεντρώνει τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη ολόκληρου του εργαζόμενου λαού της χώρας μας από τη μια μεριά, και απ’ την άλλη, το αφρολυσσασμένο μίσος των Κανελλόπουλων και των Χαρίλαων, των Μεταξάδων και των Σκυλακάκηδων, της πλουτοκρατίας και της χαφιεδοκρατίας.

Σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός βρίσκεται στο πλευρό των σταφιδοπαραγωγών, γιατί η νίκη τους θα είνε νίκη ενάντια στην πλουτοκρατική αντίδραση και στην τρομοκρατία και η επιτυχία τους θα είνε λαϊκή επιτυχία» (1359).

(1359) “Ριζοσπάστης” 30/6/1936