Φέτος πήρε την απόφαση να κάνει ένα βήμα πίσω και να παραμείνει ως απλό μέλος της "Θεατρικής Διαδρομής".

«Παραδίδω την ομάδα στην καλύτερη στιγμή της» μας λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που ακολουθεί και θυμάται κορυφαίες στιγμές αυτής της εικοσάχρονης διαδρομής.

- Πώς αποτιμάτε αυτά τα 20 χρόνια συνεχούς πορείας της "Θεατρικής Διαδρομής";

«Στα 20 αυτά χρόνια ανεβάσαμε 22 θεατρικές παραστάσεις, διοργανώσαμε 12 "Βραδιές θεάτρου μετά μουσικής", προσφέραμε  πολλά θεατρικά δρώμενα στα πλαίσια άλλων εκδηλώσεων, διαφόρων φορέων (δήμου, ΔΕΠΑΚ, σχολείων, κ.λπ.). Πραγματοποιήσαμε πλήθος αφιερώματα σε ανθρώπους της τέχνης, του πνεύματος και του πολιτισμού και διοργανώσαμε μαζί με άλλους φορείς μια σειρά από εκδηλώσεις κατά των ναρκωτικών, του ρατσισμού, της βίας και πολλά άλλα. Γενικώς η δράση μας δεν περιορίστηκε στο αμιγώς θεατρικό κομμάτι μιας θεατρικής ομάδας αλλά διοχετεύθηκε σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της πόλης μας και όχι μόνο.

Συμμετείχαμε επίσης σε πολλά πανελλήνια φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου (Ιθάκη, Καρδίτσα, Βέροια, Ορεστιάδα) και όλες τις φορές αποσπάσαμε πολλά βραβεία και παρουσιάσαμε τα έργα μας σε διάφορες άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ενα δισάκι στους ώμους μας φορτωμένο με όλα τα συναισθήματα που προκαλούν όλες οι παραπάνω επιγραμματικά αναφερόμενες δράσεις μας, αυτή είναι μια συμβολική απεικόνιση μιας 20χρονης διαδρομής».

- Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι σταθμοί αυτής της πορείας;

«Νομίζω σταθμός ήταν το ανέβασμα του έργου "Ενα καπέλο γεμάτο βροχή" του Μάικλ Γκάτσο, σε σκηνοθεσία Αλίκης Αλεξανδράκη που πραγματεύεται το θέμα των ναρκωτικών με την συγκλονιστική ερμηνεία του Μιχάλη Τούμπουρου στο ρόλο του εξαρτημένου ατόμου και την τεράστια αποδοχή του κόσμου που μας υποχρέωσε να παίζουμε δύο παραστάσεις την ημέρα, πρωί και βράδυ, με κατάμεστη την αίθουσα. Επίσης την βραδιά στο ξενοδοχείο «Rex» όταν καλέσαμε το κοινό της πόλης μας να συμπαρασταθεί στην ομάδα μας αμέσως μετά την προσπάθεια διάλυσής της και γέμισε ασφυκτικά η αίθουσα από αποφασισμένους ανθρώπους να μην αφήσουν την "Θεατρική Διαδρομή" να πεθάνει όπως κάποιοι επεδίωξαν με κάθε τρόπο. Γράφτηκαν όλοι στην κυριολεξία νέα μέλη και πλαισίωσαν την θεατρική ομάδα δεκάδες νέα ταλαντούχα, με ήθος, συνέπεια και πάθος, παιδιά που τα τελευταία 6 χρόνια έχουν δώσει δείγματα γραφής. Συγκλονιστική στιγμή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ όσο ζω ήταν το βράδυ της πρεμιέρας του έργου "Η μικρή μας πόλη" του Θόρντον Ουάιλντερ, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Ζωγραφίδη, που ανέβηκε σε χρόνο ρεκόρ και σημείωσε τεράστια επιτυχία όταν στα καμαρίνια όλα τα παιδιά της παλιάς φρουράς μαζί με τα νέα αγκαλιασμένα έκλαιγαν με λυγμούς λέγοντας: «Τα καταφέραμε, δεν μπόρεσαν να μας διαλύσουν». Είναι τα ίδια παιδιά, πλαισιωμένα και από ακόμη πιο νέα που απολαμβάνει ο κόσμος αυτές τις μέρες στην καταπληκτική παράσταση: "Η καταδίωξη και η δολοφονία του Ζαν Πωλ Μαρά" σε σκηνοθεσία Κώστα Χαλκιά.  

Σταθμό θεωρώ επίσης τις απίστευτα φορτισμένες στιγμές που η πρόεδρός μας Μαρία Τούμπουρου μια βραδιά του καλοκαιριού του 2010, τέσσερις μήνες μετά τον άδικο χαμό του αδελφού της Μιχάλη Τούμπουρου (3 Μαρτίου 2008) και την διακοπή των παραστάσεων του έργου μας "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" στο οποίο η Μαρία ερμήνευε τον κεντρικό ρόλο, συγκέντρωσε την ομάδα και είπε αποφασιστικά: "Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν στο Κάστρο και θα είναι αφιερωμένες στον Μιχάλη", όπως και έγινε. Το μόνο που δέχθηκε ήταν να μην υπάρχει στο σκηνικό το φέρετρο που υπήρχε στις χειμερινές διακοπείσες παραστάσεις. Ηταν για όλους μας ένα μάθημα απαράμιλλου ψυχικού σθένους, τσαγανού και αξιοπρέπειας και ηχηρή απάντηση σε όλους τους άσπονδους "φίλους" της που με κάθε τρόπο και με κάθε πρόσχημα επεδίωξαν να την εξοντώσουν ψυχολογικά. Λύγισε μόνο στο χαιρετισμό της τελευταίας παράστασης όταν ξέσπασε σε λυγμούς μπροστά στους θεατές.

Αναφέρω ως σταθμό αυτές τις στιγμές γιατί αυτές έδεσαν την ομάδα σαν ατσάλι και μπόλιασαν με αρχές, αξίες, που νομίζω ότι ξεχειλίζουν στις παραστάσεις μας. Φυσικά σταθμός ήταν και η περσινή χρονιά που τολμήσαμε να ετοιμάσουμε και να παρουσιάσουμε ταυτόχρονα δυο έργα: τη "Μαντάμ Σουσού" και το "Ματωμένο γάμο" και επί 31 συνεχόμενες ημέρες έγινε το αδιαχώρητο στο Πνευματικό Κέντρο. Αλλά και οι «Βραδιές θεάτρου μετά μουσικής" ήταν πολύ σημαντικές στιγμές».

- Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που πέρασε η ομάδα;

«Ολη μας η διαδρομή μέχρι και σήμερα γίνεται σε κακοτράχαλα μονοπάτια, με φοβερές δυσκολίες για τις οποίες έχουμε πολλές φορές μιλήσει και μετά βίας ξεπερνάμε, χάριν της αυταπάρνησης και του πάθους των μελών μας, των φίλων μας και φυσικά των πιστών θεατών μας. Κυρίαρχο είναι το οικονομικό πρόβλημα που δεν ξεπερνιέται φυσικά με το φτηνό εισιτήριο, πολλώ δε μάλλον που με τα νέα φορολογικά μέτρα φοβάμαι ότι θα γίνει ανυπέρβλητο, σε συνδυασμό μάλιστα με την έλλειψη χώρου παρουσίασης του έργου μας για πολλές ημέρες ώστε να αυξήσουμε τα έσοδά μας για να αντιμετωπίσουμε το κόστος των έργων μας, υπάρχει άμεσος κίνδυνος μη επιβίωσής μας -το  κόστος άλλωστε του Πνευματικού Κέντρου παραμένει υψηλό και η αδιαφορία της Πολιτείας και του δήμου προκλητική. Πάντως είναι κρίμα κάθε φορά να κατεβάζουμε τις παραστάσεις μας με κατάμεστη την αίθουσα και τον εξώστη και να μην έχουμε άλλες μέρες να συνεχίσουμε όταν το έργο έχει γίνει γνωστό και λειτουργεί από στόμα σε στόμα. Πραγματικά είναι μεγάλο κρίμα και μας πονάει πολύ. Σε τελευταία ανάλυση με δικά μας έξοδα το παράγουμε, το μόνο που ζητάμε είναι χώρο να το παρουσιάσουμε. Σ’ αυτό το αυτονόητο δίκαιο αίτημά μας οι πάντες κωφεύουν. Φυσικά η δυσκολότερη στιγμή μας ήταν η προσπάθεια διάλυσης της ομάδας μας από ενδογενείς και, πιστεύω, όχι μόνο δυνάμεις, με τον πιο ύπουλο και θρασύδειλο τρόπο. 

Δεν θέλω να αναφερθώ περαιτέρω αφού άλλωστε η "Θεατρική Διαδρομή" δημοσίως έχει ήδη αναφερθεί και ο καθένας μπορεί να ανατρέξει στην ανακοίνωσή της στην εφημερίδα σας χωρίς ποτέ να λάβει απάντηση ή να δοθεί οιαδήποτε εξήγηση. Αλλωστε απάντηση έχουν δώσει ήδη οι άνθρωποι της πόλης μας και ιδίως το θεατρόφιλο κοινό που με γνώση, ευθυκρισία, αλλά και αλάθητο ένστικτο, ξέρει να προστατεύει με τις φτερούγες του, να αγκαλιάζει με την ψυχή του αλλά και να περιφρονεί, ακόμη και να γκρεμίζει από σκαλοπάτια… και τα 39».

- Είναι δύσκολη κάθε φορά η απόφαση για το ποια θα είναι η επόμενη παραγωγή σας;

«Είναι πράγματι πολύ δύσκολη, επώδυνη και ταυτόχρονα άκρως γοητευτική και δημιουργική η διαδικασία. Εκτός από την εκλεγμένη επιτροπή ρεπερτορίου, όλοι μας συμμετείχαμε στην διαδικασία αυτή με κάθε τρόπο, κυρίως διαβάζοντας και προτείνοντας έργα, βλέποντας παραστάσεις, ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, συλλέγοντας γνώμες, αφουγκραζόμαστε τον κόσμο, τους φίλους μας και στο τέλος ψηφίζουμε και αποφασίζουμε. Σημαντική φυσικά η γνώμη τού εκάστοτε σκηνοθέτη αλλά και η εκτίμηση απήχησης στον κόσμο. Κριτήριο επίσης σημαντικό είναι να αρέσει στα παιδιά που θα ερμηνεύσουν τους ρόλους γιατί με αυτούς θα «ζουν» για διάστημα αρκετών μηνών, όσο διαρκούν οι πρόβες και οι παραστάσεις. Τέλος καθοριστικό ρόλο έχει η απόφασή μας, το έργο να απαντάει στην ευτέλεια των καιρών, στο πολιτιστικό σκοτάδι που επιχειρείται να μας βυθίσουν, να στέλνει μηνύματα, να ξύνει το νου, να προβληματίζει και να ψυχαγωγεί. Αν παρατηρήσετε το ρεπερτόριό μας, έχουμε σε μεγάλο βαθμό πετύχει τους παραπάνω στόχους μας και έχουμε εκπληρώσει αρκετά τα κριτήριά μας έστω και αν καμία φορά λοξοδρομήσαμε κυρίως με σκηνοθετική ευθύνη αλλά και δική μας ανεπάρκεια. Αλλωστε δεν είμαστε ούτε επαγγελματίες, ούτε ειδικοί».

- Πώς οραματίζεται η ομάδα την επόμενη δεκαετία;

«Θα μου επιτρέψετε, αν και δεν το συνηθίζω, για πρώτη φορά να κάνω  μια προσωπική αναφορά. Είμαι ιδρυτικό μέλος αυτής της ομάδας. Υπήρξα επί 12 περίπου χρόνια, 6 συνεχόμενες θητείες πρόεδρός της, με καθολική αποδοχή αφού εκλεγόμουν με το 100% των ψήφων των μελών μας. Ηδη είμαι 8 χρόνια επίτιμος πρόεδρος, θεσμός που προβλέπεται από το καταστατικό μας σε μέλη με ιδιαίτερη προσφορά, ο οποίος μου απονεμήθηκε ομόφωνα από την γενική μας συνέλευση. 

Σημειωτέον ότι σύμφωνα με το καταστατικό μας ο επίτιμος πρόεδρος δεν είναι ένα απλό διακοσμητικό στοιχείο αλλά του αναθέτει ρόλο καλής λειτουργίας της ομάδας. Ολα αυτά τα χρόνια ανάσανα όλες τις ανάσες της ομάδας, έχοντας την πρώτη ευθύνη και δίδοντας πρώτος το "παρών", εκτός από το διάστημα 2006 -2008 όταν παρέδωσα οικειοθελώς την σκυτάλη, όπως αποδείχθηκε σε λάθος πρόσωπα, που παραλίγο να μας διαλύσουν. Ο γιος μας Αλκης στην κυριολεξία μεγάλωσε μέσα στα σκηνικά και τα σπετσάτα αφού η Μαρία έπαιζε στα έργα μας και εγώ είχα την ευθύνη της διοργάνωσης. Βίωσα όλες τις καλές και κακές στιγμές και αντιμετώπισα πλήθος προβλημάτων. Υπερασπίστηκα με πάθος και αυταπάρνηση την ομάδα μας σε όλες της τις φάσεις, διεκδίκησα λύσεις, συγκρούσθηκα με πρόσωπα και θεσμούς  αφού για μένα η ενασχόληση με τον πολιτισμό και το θέατρο δεν είναι δημόσιες σχέσεις αλλά άλλο ένα μετερίζι αγώνα απέναντι στην δικαίωση της ευτέλειας και της υποκουλτούρας. Νιώθω πλήρης εμπειριών και συναισθημάτων και δήλωσα σε όλα τα παιδιά στις 28-3-2014, στο γλέντι μετά την πρεμιέρα μας, να μου επιτρέψουν να κάνω ένα βήμα πίσω. Ομολογώ ότι τα δάκρυα που είδα στα μάτια πολλών παιδιών και η έκδηλη συγκίνηση που μας πλημμύρισε όλους εκείνη την στιγμή, με κλόνισε και τους υποσχέθηκα μετά τις αντιδράσεις τους ότι και πάλι θα είμαι παρών αλλά χωρίς να έχω την πρώτη ευθύνη. Αλλωστε το Δ.Σ. αποτελείται από υπέροχα μέλη με ήθος, συνέπεια και απέραντο πάθος που σίγουρα δεν με χρειάζονται άλλο. Αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά την σκυτάλη την παραδίδω σε σίγουρα χέρια και την ομάδα στην καλύτερη στιγμή της, με μέλη που νιώθουν ως μέλη μιας οικογένειας και όχι απλώς ενός ερασιτεχνικού θεατρικού σχήματος. Κυρίως πιστεύω πως η ομάδα μας έχει απολύτως εμπεδώσει την αναγκαιότητα απόλυτης δημοκρατικής λειτουργίας, έχει κατακτήσει στο μέγιστο βαθμό τον αλληλοσεβασμό, την συντροφικότητα, την συνέπεια και την διάθεση για προσφορά. Μια τέτοια ομάδα μπορεί πλέον να τολμά και να ανεβάζει έργα όπως "Η καταδίωξη και η δολοφονία του Ζαν Πωλ Μαρά", που κατέκτησε το κοινό και οι ειδικοί το χαρακτήρισαν "τομή για τα ερασιτεχνικά πράγματα της πόλης μας" και εγώ θεωρώ όπως και πολλοί άλλοι ότι είναι η πιο άρτια σε όλα τα επίπεδα παράσταση που ανεβάσαμε μέχρι σήμερα. Θεωρώ ότι η παράσταση αυτή θα είναι "ο σταθμός" για την "Θεατρική Διαδρομή".

Είμαι περήφανος για όλα τα παιδιά και σίγουρα ο δρόμος είναι ολάνοιχτος μπροστά τους και εγώ θα είμαι δίπλα τους, ίσως όχι ως οδηγός αλλά σίγουρα ως συνοδοιπόρος τους».