Ο Χρυσός Διόνυσος απονεμήθηκε στην ταινία "Σύκο" του Νικόλα Κολοβού. Συγκεκριμένα, η φετινή κριτική επιτροπή, με πρόεδρο τον Αχιλλέα Κυριακίδη, μέλη τους Νίκο Σέκερη, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και Γιώργο Φρέντζο, ανέφερε στο σκεπτικό της: «Παρ’ όλο που η κρίση δεν κυριαρχεί στη θεματολογία των ταινιών παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, μπορεί κανείς να διακρίνει τη σκιά της στις συνθήκες παραγωγής των περισσότερων». Παράλληλα, η Κριτική Επιτροπή επισήμανε την ανάγκη αναβάθμισης της κινηματογραφικής παιδείας στην Ελλάδα, προκειμένου αυτή να φτάσει στο επίπεδο των σχολών του εξωτερικού.
Επίσης, η Τιμητική Διάκριση Σκηνικών πήγε στον Δημήτρη Ζιάκα για την ταινία "Ο Σπόρος", σε σκηνοθεσία της Ιφιγένειας Κοτσώνη, στην οποία πρωταγωνιστεί η Καλαματιανή Γιούλικα Σκαφιδά. Η Τιμητική Διάκριση Κοστουμιών πήγε στην Λίνα Μότσιου και η Τιμητική Διάκριση Ειδικών Εφέ στον Αντώνη Κοτζιά, επίσης για το "Σπόρο". Oσον αφορά τα βραβεία του διεθνούς τμήματος, η Τιμητική Διάκριση Σκηνικών και Κοστουμιών πήγε επίσης στους Δημήτρη Ζιάκα για τα σκηνικά και Λίνα Μότσιου για τα κοστούμια της ταινίας "Ο Σπόρος" της Ιφιγένειας Κοτσώνη.
Σχετικά με την υπόθεση των "Παλιρροιών": Τέσσερα αδέλφια από το Αφγανιστάν, ηλικίας 6 ως 12 χρόνων, έγραψαν ένα βιβλίο για την οδύσσεια που έζησαν στο μακρύ ταξίδι από την πατρίδα τους μέχρι τη Μυτιλήνη και με τα χρήματα που μάζεψαν, πουλώντας το στους κατοίκους και τους τουρίστες του νησιού, κατάφεραν να αποφυλακίσουν τον πατέρα τους, ο οποίος έμεινε έναν χρόνο στις ελληνικές φυλακές κατηγορούμενος για παράνομη διακίνηση μεταναστών και παράλληλα να εξασφαλίσουν τα εισιτήρια για τη Γερμανία. «Ηταν μια συγκλονιστική ιστορία. Αυτή η οικογένεια πέρασε πολύ δύσκολα. Εφυγε από την πατρίδα της, από το σπίτι της, από τους συγγενείς και τους φίλους κι όμως τα παιδιά μιλούσαν με μια αισιοδοξία και ένα κέφι για τη ζωή που με συντάραξε. Σήμερα που το προσφυγικό είναι ζήτημα πρώτης γραμμής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όλοι αναζητούμε ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ακόμη και σε αυτό όμως υπάρχει μια διαβάθμιση και κάποιες είναι πολύ πολύ ενδιαφέρουσες», λέει στο «Εθνος» η 31χρονη σκηνοθέτιδα από την Καλαμάτα, που σπούδασε κινηματογράφο, με υποτροφία του τουρκικού κράτους, στο πανεπιστήμιο Mimar Sinan της Κωνσταντινούπολης, όπου έκανε και το μεταπτυχιακό της, ενώ σήμερα κινείται και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Κωνσταντινούπολης. Το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ ξεκινά με αφηγήσεις ενηλίκων μεταναστών και φόντο μια μαύρη θάλασσα και συνεχίζει με την ιστορία της οικογένειας των Αφγανών και φόντο την καταγάλανη θάλασσα. «Για τους ενήλικες πρόσφυγες η Μυτιλήνη είναι ένα νησί που περιβάλλεται από μια μαύρη ανταριασμένη θάλασσα που τους καλεί κοντά της και παίρνει κάποιους από αυτούς στα σπλάχνα της, είναι τρόμος η επαφή με το νερό. Αντίθετα, για τα παιδιά η θάλασσα είναι μπλε, γίνεται ένα με τον ουρανό, εκπέμπει φως, είναι ένας χώρος για διασκέδαση. Ετσι βλέπουν την αποβίβασή τους στη Μυτιλήνη, έτσι βλέπουν τη νέα ζωή που τους περιμένει», μας λέει η Σταυριάννα Λίτσα.
Μαρία Ριτζαλέου, Εθνος, in.gr.
