Αυτό δηλώνει στην «Ε» ο συνθέτης Μίμης Πλέσσας - προσθέτοντας όμως ότι αυτή η κατάσταση «δεν θα κρατήσει πολύ, γιατί τα πράγματα αλλάζουν πλέον πιο γρήγορα».
Ο Μίμης Πλέσσας θα έρθει στην Ανω Πόλη Κυπαρισσίας μαζί με την Κλαούντια Ντελμέρ, αύριο Τρίτη 23 Αυγούστου και ώρα 9 μ.μ., στο προαύλιο του 2ου Νηπιαγωγείου Κυπαρισσίας.
Ο Σύλλογος για την Προστασία και την Αναβίωση της Ανω Πόλης Κυπαρισσίας καλωσορίζει τον μεγάλο μαέστρο στην Ανω Πόλη, για μια βραδιά σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι και με φόντο το Κάστρο. «Πρόκειται για έναν ζωντανό θρύλο, ο οποίος έχει γράψει τραγούδια που αγαπήσαμε και σιγοτραγουδάμε όλα αυτά τα χρόνια», εξηγεί ο ο Ιωάννης Σταθόπουλος εκ μέρους του συλλόγου. Το ρεπερτόριο της συναυλίας θα περιλαμβάνει κλασικά τραγούδια του αγαπημένου συνθέτη, καθώς επίσης κομμάτια από το δίσκο που έχει κυκλοφορήσει με την Κ. Ντελμέρ.
Ο Μίμης Πλέσσας, με την ευγένεια και την απλότητα που τον διακρίνει, μίλησε στην «Ε» για την αυριανή συναυλία, τις ημέρες της δημιουργίας και της αναγνώρισης, αλλά και τη νέα εποχή.
Συνέντευξη στην Πέπη Αλευρά
- Το μουσικό σας ταλέντο αναγνωρίστηκε από πολύ νωρίς, ήσασταν όμως πρόθυμος και να δουλέψετε σκληρά. Ποια άλλα στοιχεία σάς βοήθησαν ν’ ανεβείτε στην κορυφή, μα και να κρατηθείτε εκεί;
«Αυτά που τόσο γλαφυρά λέτε αφορούν πράγματι το μισό από την αλήθεια της ιστορίας. Γιατί καθόλου εύκολη δεν ήταν η άνοδος, και η αναγνώριση δεν ήρθε χωρίς προηγουμένως να υπάρχουν -από μέρος μου τουλάχιστον- αυτά που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε δημιουργό: δηλαδή η δοτικότης και η ανιδιοτέλεια.
Γι' αυτό και σήμερα περπατώ στο δρόμο κι έρχονται οι άνθρωποι και μου ζητούν να ευλογήσω τα παιδιά τους ή τις εγκύους οι οποίες θα γεννήσουν ελληνόπουλα! Αυτό δεν έγινε χωρίς από τη μεριά μου να περάσω απ’ όλες τις δύσκολες ατραπούς… Και το λέω με καμάρι, γιατί σήμερα είμαι έτοιμος να ξαναπεράσω και τα διπλά, για το μισό αποτέλεσμα».
- Μέσα στο κολοσσιαίο σας έργο πραγματικά, χωράει όλο το ελληνικό πεντάγραμμο του 20ού αιώνα… και τώρα του 21ου. Πώς εξελίχθηκε με τα χρόνια ο τρόπος που συνθέτετε, που βλέπετε -μουσικά- τα πράγματα;
«Στην κάθε εποχή κι αλλιώτικα. Επρεπε να περάσω από όλες τις πονηριές που διέθετα σαν επιστήμονας - ώστε να υπάρχει η επιστημονική σοβαρότης στις τόλμες που είχα σαν καλλιτέχνης, αλλά και η καλλιτεχνία, που επιβάλλεται στις επιστημονικές διαδικασίες.
Να σας πω ένα παράδειγμα: Κάποια στιγμή μου αρέσει ένας στίχος και… πονηρότατα, με την ευκολία που έχω, έγραφα πάνω του τρία τραγούδια. Την επόμενη ημέρα για κάποιο λόγο το ένα από τα τρία έδειχνε να είναι κραταιότερο και να έχει μεγαλύτερες ικανότητες για επιβίωση. Κρατούσα λοιπόν αυτό και ξεχνούσα τ’ άλλα».
- Τι βλέπετε να έχει αλλάξει η καινούργια χιλιετία στην καλλιτεχνική πραγματικότητα της Ελλάδας;
«Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, εκείνο που έχει αλλάξει είναι ότι υπάρχουν επιτήδειοι που με δόλιους τρόπους παίρνουν αδίστακτα τη δόξα που οφείλεται σε άλλους, στους ταπεινούς, σ’ αυτούς που είναι οι εργάτες. Βέβαια, αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ, γιατί τα πράγματα αλλάζουν πλέον πιο γρήγορα. Παλιά χρειαζόταν μια δεκαετία για να χαρακτηριστούν τα δρώμενα - δηλαδή λέγαμε “η δεκαετία του '40, του '50, του '60, του '70, του '80, του '90”… φτάνουμε όμως στον σημερινό αιώνα και τώρα πια πέντε χρόνια μπορεί να χωρίζονται σαφώς σε τρεις γενιές που η μια θεωρεί την άλλη γερασμένη! Το έζησα αυτό με την κόρη μου που σήμερα είναι 18 ετών και είχε φίλες με τις οποίες ήταν από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί, που τους χώριζαν 2-3 χρόνια τη μία από την άλλη, αλλά ενώ και οι τρεις εκτιμούν πάρα πολύ αυτά που πιστεύουν οι άλλες δύο, το αξιοπρόσεκτο είναι ότι η μικρότερη δεν είναι έτοιμη να δεχτεί αυτή τη συνύπαρξη των τριών… γενεών. Και μιλάμε για παιδιά τα οποία απέχουν μεταξύ τους ούτε πέντε χρόνια.
Κατά τα άλλα, πιστέψτε με, και σήμερα υπάρχουν μεγάλα ταλέντα - και το μόνο που χρειάζεται είναι να βγάλουν το εγώ μπροστά από την εγωπάθειά τους και ν’ αρχίσουν να λένε εμείς. Ετσι κάναμε κι εμείς όταν τα τρία μεγάλα Μ της μουσικής, ο Μίκης, ο Μάνος κι ο Μίμης Πλέσσας έπρεπε να βοηθηθούν και όχι να αντιπαρατίθενται, για να μπορέσει να γίνει αυτό το θαύμα που είναι σήμερα η ελληνική μουσική».
- Εσείς έχετε πάντα μια αγάπη για τους νέους ανθρώπους, τους νέους μουσικούς και τραγουδιστές. Πόσο μοιάζει και πόσο διαφέρει σήμερα η δική τους νεότητα από τη δική σας τότε;
«Η νεότης είναι πάντοτε άφρων. Αλλά από την άλλη μεριά, πόσο όμορφο είναι όταν είσαι νέος να κάνεις όσα σφάλματα μπορείς... αν αυτά τα σφάλματα γίνονται δημιουργικά για σένα και τη γενιά σου!».
- Σε ποιους μελωδικούς δρόμους θα μας ξεναγήσετε αύριο, στην παλιά πόλη της Κυπαρισσίας;
«Σαν αιώνιος αρσενικός έχω δώσει το απόλυτο δικαίωμα της εκλογής στην Κλαούντια Ντελμέρ, η οποία είναι μια συγκλονιστική καλλιτέχνις και θα διαλέξει με τη σοφία που έχει. Είναι ένας άνθρωπος που όχι μόνο τραγουδάει, αλλά σκέφτεται. Εκεί όπου θα έχω εγώ τον πρώτο λόγο, είναι όταν θα μιλήσουμε για το δίσκο που έχουμε κάνει μαζί, τους “Δρόμους της Θάλασσας” - και εκεί υπάρχουν τέσσερα τραγούδια που είναι γραμμένα επάνω σε σύγχρονη ισπανική ποίηση, από Ισπανούς ποιητές όμως όχι πολύ διάσημους: διάσημους με την κυριολεξία της λέξης. Ετσι θα χαρώ κι εγώ πάρα πολύ εγώ να παίξω αυτά που έχω διαλέξει.
Ξέρω τις δυνατότητές της, ξέρω τους τόνους της, και θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ πιανιστικά για να υποστηρίξω τις προτιμήσεις της. Στο επόμενο όμως έχω διαλέξει εγώ ποια θα είναι αυτά τα κομμάτια από τους Ισπανούς ποιητές, που δεν πρέπει να λείψουν, για να δείξουν τη σπουδαιότητα που έχει ο κόσμος της θάλασσας με την Κλαούντια Ντελμέρ».
