Ο ηθοποιός Αγγελος Αντωνόπουλος δεν χρειάζεται συστάσεις κι ό,τι κι αν πει κανείς γι' αυτόν πάντα θα είναι λίγο! Εχοντας μια πλούσια διαδρομή στο θέατρο και τον κινηματογράφο, εδώ και μια πενταετία... είναι "Ο Μαρξ στο Σόχο" υποδυόμενος τον Γερμανό φιλόσοφο και θεμελιωτή του κομμουνισμού στο έργο του Χάουαρντ Ζιν.

Επίσης από το 2006 ο Αγγελος Αντωνόπουλος μπήκε και στο συγγραφικό χώρο έχοντας εκδώσει ένα μυθιστόρημα και πριν ένα χρόνο μια ποιητική συλλογή.

- Ως Μαρξ πώς σχολιάζετε όλα αυτά που μας συμβαίνουν;
«Ως Μαρξ λοιπόν, τα έχω πει αυτά εδώ και 150 χρόνια! Δεν έχει αλλάξει τίποτα, είναι όλα ίδια κι αυτός είναι ο λόγος που με έκανε να ζητήσω άδεια από τον άλλο κόσμο για να ξαναβρεθώ ανάμεσά σας και να σας δείξω το χάλι σας».

- Και το σχόλιό σας ως Αγγελος Αντωνόπουλος;
«Ακριβώς το ίδιο, γιατί έχω στην πλάτη μου κάποια χρόνια, που σημαίνει ότι έχω εποχές και εμπειρίες από καταστάσεις διάφορες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και μάλιστα φρικτότερες απ' αυτές που δοκιμάζουμε τώρα. Ομως υπάρχει μια διαφορά. Τότε μετά τον πόλεμο, μετά την κατοχή υπήρξαν άνθρωποι που μας ρημάξανε και φύγανε, αλλά ήταν ξένοι άνθρωποι. Σήμερα όμως αυτοί που μας έχουν ρημάξει είναι ανάμεσά μας και είναι δυστυχώς στο απυρόβλητο. Αυτό είναι που μας κάνει να είμαστε πολύ θυμωμένοι με αυτούς που δημιούργησαν ό,τι ζούμε και ό,τι θα ζήσουμε. Είναι μια κατάσταση που εγώ πολλές φορές διερωτώμαι πώς αυτό δεν έχει ακόμα εκραγεί».

- Ερχονται εκλογές και πολιτεύονται πάλι οι ίδιοι άνθρωποι όμως. Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα τους εκλέξει ξανά;
«Δυστυχώς υπάρχει μια παθογένεια του λαού να επανέρχεται στα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Ελπίζω ότι επειδή έχουν ανάμεσά μας προκύψει και νέοι άνθρωποι που μάλλον έχουν μια άλλη οπτική και που θα θελήσουν ν' αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, αλλά όταν λέω ν' αλλάξουν τα πράγματα εννοώ θεσμικά, από την ρίζα τους αλλιώς την αλλαγή κι αυτοί που είναι πάνω και κυβερνούν κάθε φορά μάς την έχουν τάξει χιλιάδες φορές. Αλλά το έχουν πει μόνο θεατρικά... ή μάλλον υποκριτικά».

- Δεν θα εκραγεί η κοινωνία κάποια στιγμή;
«Δεν μπορώ να είμαι προφήτης αλλά το βλέπω ότι θα γίνει και το περιμένω μάλιστα και όχι μόνο μέσα στον ελληνικό χώρο, αλλά και στην Ευρώπη και στον κόσμο γιατί αυτά που ζούμε δεν είναι ελληνικά αλλά παγκόσμια. Η κρίση του καπιταλισμού -για να μιλήσουμε και μαρξιστικά- είναι παγκόσμια. Βέβαια ο καπιταλισμός έχει και τρομακτικά κέντρα αποφάσεων και όλα αυτά τα είχαν προκαθορίσει και τα περιμένανε και ξέρανε και πως να τα αντιμετωπίσουν. Ομως αυτό ως ένα σημείο, κάποτε το κύμα το μεγάλο, το τσουνάμι το λαϊκό δεν μπορεί να μην ξεσπάσει. Πρόκειται να φυσήξουν μεγάλοι αέρηδες, θύελλες».

- Είστε υποστηρικτής του σοσιαλισμού, όπως το θέτει ο Μαρξ όμως, όχι όπως τον είδαμε να εξελίσσεται.
«Μα λέει ο Μαρξ, "εγώ δεν είχα διδάξει κανέναν τέτοιο σοσιαλισμό που εσείς εφαρμόζετε. Εσείς φτιάξατε ένα κοστούμι στα μέτρα σας" και καταγγέλλει και πολλά καθεστώτα που όχι μόνο σοσιαλιστικά δεν ήταν, αλλά ήταν συνδικάτα εγκλήματος. Ο Μαρξ στην παράσταση το λέει και το ξαναλέει, ότι "ο κομμουνισμός είναι η ιδέα της ελευθερίας. Και θα έρθουν άνθρωποι που θα καταστρατηγήσουν αυτή την ιδέα και θα χρειαστεί να γίνει μια δεύτερη ίσως και τρίτη επανάσταση"».

- Είναι ο Μαρξ ρόλος που τον θεωρείτε ιδιαίτερο στην καριέρα σας;
«Πραγματικά είναι ιδιαίτερος ρόλος για μένα και επί πέντε χρόνια που παίζω συνεχώς το έργο, νιώθω ότι έχω γίνει ένα με τον ρόλο, παρότι έχω παίξει μεγάλους ρόλους, σε σπουδαία έργα, σε μεγάλα θέατρα. Αυτό το έργο ήρθε και με συνάντησε σε μια κρίσιμη ηλικία της ζωής μου και το βρήκα και σαν καταξίωση. Και το λέω αυτό διότι απαιτούσε ιδιαίτερες υποκριτικές δυνατότητες. Ετσι λοιπόν επιστράτευσα αυτές τις δυνατότητές μου για να προσεγγίσω αυτόν τον φοβερό ρόλο. Και τον λέω έτσι διότι πρόκειται για έναν πολυδιάστατο ρόλο, είναι γραμμένος έτσι και για να είναι ιδιαίτερα θεατρικός. Γιατί αλίμονο αν το έργο είχε μόνο ιδεολογική κατάθεση, τότε θα ήταν πληκτικό, θα ήταν δοκίμιο. Εχει όμως μια συγκινησιακή λειτουργία διότι περνάει μπροστά από τα μάτια του θεατή όλη η ζωή αυτού του μεγάλου στοχαστή και με πολλή συγκίνηση και πολλές φορές με ένα ανατρεπτικό χιούμορ. Εκείνο που με κάνει πολύ χαρούμενο είναι ότι μετά την παράσταση έρχονται νέα παιδιά στο καμαρίνι και μου λένε "δεν μας τα είχε πει καλά ο μπαμπάς". Γιατί ξέρετε, εγώ έζησα ένα φοβερό αντικομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και ιδίως στην Πελοπόννησο και μάλιστα στη Μεσσηνία! Μιλάμε για φοβερές, εφιαλτικές καταστάσεις. Μεγαλώσαμε σε δεξιότατα περιβάλλοντα και ευτυχώς που πήραμε κάποιες πληροφορίες είτε διαβάζοντας, είτε τραγουδώντας το πολιτικό τραγούδι, είτε επικοινωνώντας με σημαντικούς ανθρώπους και άνοιξαν τα μάτια μας».

- Να έρθουμε και στα γραπτά σας. Εχετε κυκλοφορήσει το μυθιστόρημα "Οι επιβάτες του φεγγαριού (Εκδόσεις "Αιώρα", 2006) και την ποιητική συλλογή "Αφύλακτη διάβαση" ("Αιώρα", 2011). Γιατί καθυστερήσατε τόσο πολύ την έκδοσή τους;
«Ναι καθυστέρησα, είχα έναν δισταγμό, ανασφάλεια -όπως θέλετε πείτε το- και κυρίως για την ποιητική συλλογή γιατί θεωρώ την ποίηση υψηλότερο είδος λογοτεχνίας. Για μένα είναι ένα απόσταγμα ψυχής, παίρνω σινιάλα επικοινωνίας από διάφορους ανθρώπους που έφτασε στα χέρια τους η "Αφύλακτη διάβαση" και είναι ικανά τα σινιάλα αυτά να μου δημιουργήσουν μια πληρότητα και μια ικανοποίηση».