Ο μουσικός Γιώργος Μαρινάκης, με καταγωγή από το Καρβέλι, είναι απόφοιτος του Μουσικού Σχολείου της μεσσηνιακής πρωτεύουσας από το οποίο αποφοίτησε το 1998. Λίγο μετά την αποφοίτησή του επέλεξε να σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη κι έκτοτε ζει κι εργάζεται εκεί, καθώς εκτιμά πως τώρα είναι «αυτοκτονία» μια επαγγελματική επιστροφή στην Ελλάδα. Σήμερα έχει το δικό του εργαστήριο κατασκευής μουσικών οργάνων και όπως λέει, φροντίζει να κάνει καλά τη δουλειά του, την οποία αγαπά. Αντιλαμβάνεται την αγάπη των μουσικών για τα όργανα που κατασκευάζει, πράγμα που αποδίδει στο ότι είναι φτιαγμένα με το… αυτί ενός μουσικού κι όχι ενός οργανοποιού.

«Στην Κωνσταντινούπολη βρήκα πολύ εύφορο έδαφος στην καλλιτεχνική δημιουργία»

Μιλώντας μαζί του εξηγεί πώς αποφάσισε να πάει στην Κωνσταντινούπολη για να φοιτήσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς όταν τελείωσε το Μουσικό Σχολείο «δεν υπήρχαν στην Ελλάδα σχολές που ασχολούνταν με την παραδοσιακή μουσική, όπως σήμερα». Ετσι αναγκάστηκε να αναζητήσει σχολές στο εξωτερικό. Οι πιο κοντινές επιλογές στην πατρίδα ήταν στην Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη, όπου ήταν ανεπτυγμένη και η ψαλτική τέχνη και φυσικά ήταν πιο κοντά στην Καλαμάτα.

Με τις προπτυχιακές σπουδές του άδραξε την ευκαιρία να ζήσει σε ένα περιβάλλον προφανώς κοντινό, αλλά ταυτόχρονα με διαφορετικό πολιτισμό από τον δικό μας. Επέλεξε λοιπόν «μια διαδρομή ζωής» και προσπάθησε να την διανύσει, ώστε εκτός από τη γνώση να έχει και το βίωμα. Η επιλογή του προέκυψε στη συνέχεια μόνιμη, καθώς όπως εξηγεί «βρήκα πολύ εύφορο έδαφος στην καλλιτεχνική δημιουργία. Επαιξα με πολύ μεγάλους μουσικούς του είδους, έκανα μαθήματα, δισκογραφία, δίδαξα 1,5 χρόνο και στο πανεπιστήμιο».

«Φτιάχνω όργανα που αρέσουν στον κόσμο»

Την απόφασή του να μην συνεχίσει την ακαδημαϊκή καριέρα ακολούθησε η οργανοποιία και πλέον έχει εργαστήριο και κατασκευάζει έγχορδα όργανα -φτιαγμένα με το άκουσμα του μουσικού! Σε όλο αυτό ρόλο είχαν και οι γνώσεις που πήρε από τα μαθήματα ακουστικής που έκανε. Εξηγεί ότι κάνοντας τα μαθήματα ακουστικής οδηγήθηκε στην αναζήτηση του δικού του ήχου στο όργανο. Ετσι το κατασκεύασε όπως ο ίδιος ήθελε. Φτιάχνει ούτι και μπουζούκι κι έχει διαπιστώσει πως η δουλειά του έχει πολύ καλό αντίκτυπο στους χρήστες του οργάνου που κατασκευάζει.

Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί και στις μεγαλύτερες εκθέσεις του κόσμου, όπως στο Λος Αντζελες, στο ΝΑΜΜ και στη Φρανκφούρτη… Και προσελκύει το ενδιαφέρον αφού «πρόκειται για κατασκευή ενός ουτίστα κι όχι ενός οργανοποιού». Παράλληλα διδάσκει το όργανο που σπούδασε, το ούτι. Οι μαθητές του προέρχονται κυρίως από το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα, ενώ παίζει έγχορδα και σε μπάντα.

Οσον αφορά στο γεύμα Τσίπρα - Ερντογάν, προσκλήθηκε ως σολίστας ύστερα από πρόταση που έκανε ένας δάσκαλός του από το πανεπιστήμιο. Ετσι, έπαιξε με τη Ραδιοφωνική Ορχήστρα της Αγκυρας τρία κομμάτια: «Μες του Βοσπόρου τα στενά», «Αμάν Κατερίνα μου» με ελληνικό και τουρκικό στίχο και «Πέντε χρόνια δικασμένος» επίσης με ελληνικό και τουρκικό στίχο.

Στην Καλαμάτα αναμένεται να επιστρέψει για διακοπές μέσα στις επόμενες ημέρες, καθώς ακολουθούν ταξίδια στο εξωτερικό και νέες δουλειές όπως ένα CD, στο οποίο θα υπάρχουν και ελληνικοί στίχοι, του επίσης Καλαματιανού Νίκου Τσιλιβαράκου. Και μπορεί ακόμα να μην έχει βρεθεί ερμηνευτής για τον ελληνικό στίχο και να συνεχίζεται η αναζήτηση, αλλά είναι βέβαιος πως θα είναι μια πάρα πολύ ωραία δουλειά. Η μουσική στο νέο CD θα είναι δική του και θα περιλαμβάνει 4-5 διαφορετικά κομμάτια, τα οποία προσπαθεί να καταγράψει μουσικά βάσει των όσων αισθάνεται ο ίδιος καθημερινά από τον πολυπολιτισμό της Πόλης. Κάποια κομμάτια θα έχουν στίχο αρμένικο, αραβικό, σεφαραδίτικο και φυσικά τουρκικό και ελληνικό.

Το CD αναμένεται μετά το επόμενο 6μηνο.

Προηγήθηκε το προηγούμενο διάστημα το soundtrack το οποίο αντιπροσωπεύει την Τουρκία για το γαλλικό ραδιόφωνο κι ένα CD από οργανική μουσική που έχει συνθέσει, με οργανικά κομμάτια που αντιπροσωπεύουν κυρίως την Πόλη και την ευρύτερη Τουρκία.

Απαντώντας στο πώς αισθάνεται για τα όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα, απαντά μετρημένα: «Εγώ δεν πιστεύω τίποτε άλλο πέρα από το ότι κάνω τη δουλειά μου με αξιοπρέπεια και ότι αγαπάω πολύ αυτό που κάνω και το κάνω με αυταπάρνηση».

Για το ενδεχόμενο επιστροφής του στην Ελλάδα και την Καλαμάτα, εξηγεί: «Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεν ενδείκνυται γενικά για επιστροφές. Αν κάποια πράγματα αλλάξουν και στην τοπική διοίκηση και στην κεντρική, ίσως κάποιος να έρθει. Με αυτές τις συνθήκες είναι «αυτοκτονία» μια επαγγελματική επιστροφή».

Οσο για το τι του λείπει από την Καλαμάτα, απαντά: «Αγαπάω τους λίγους ανθρώπους που έχω φίλους και το χωριό μου το Καρβέλι, στο οποίο πηγαίνω κατευθείαν κάθε φορά που επιστρέφω».

Μιλώντας για τον πολιτισμό και τη μουσική παιδεία στον τόπο μας, τονίζει πως ήταν άριστη πρωτοβουλία του δήμου και της “Φάρις” η δημιουργία συμφωνικής ορχήστρας, αναφερόμενος ειδικότερα στον δήμαρχο και τον κ. Γυφτάκη που υπήρξε δάσκαλός του. Μιλά για όλους τους δασκάλους του από την Καλαμάτα, όπως τον Μάκη Πανταζόπουλο και τους καθηγητές του στο Μουσικό Σχολείο, καθώς ακόμα για τον Γεώργιο Μουργή που τον δίδαξε πυθαγορική μουσική στα 16 του και για τον Χρήστο Ζώτο από την Αθήνα που τον έμαθε λαούτο.

Κλείνοντας σημειώνει: «Η Καλαμάτα είναι η πιο όμορφη πόλη και οι Καλαματιανοί πρέπει να γνωρίζουν ότι ζουν σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδος, που συγκινεί όχι μόνο τους ντόπιους αλλά και τους επισκέπτες, πράγμα που οφείλεται στο δήμαρχο».

* Μουσικές του Γιώργου Μαρινάκη μπορείτε να ακούσετε εδώ: https://www.rfi-instrumental.com/fr/albums/turquie