Αυτή την περίοδο παίζει στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε", στην οποία συμμετέχει και η Καλαματιανή Γιούλικα Σκαφιδά. Πρόκειται για ένα έργο-σταθμό στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου. Μια παράσταση όπου η γραφή του Luigi Pirandello συναντάται αριστουργηματικά με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Δημήτρη Μαυρίκιου. Μια πλειάδα εξαίρετων ηθοποιών ταυτίζονται με τους ρόλους τους προκειμένου να ζήσουν τις ζωές των χαρακτήρων που υποδύονται.
‒ Παίζεις σε μια σπουδαία παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. Ποιος είναι ο ρόλος σου σε αυτή;
Παίζω στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, τον ρόλο του Ερίκο Βέρι, που είναι ζευγάρι με τη Μομίνα, την οποία ενσαρκώνει η Γιούλικα Σκαφιδά. Είναι ένας από τους κεντρικούς ρόλους του έργου, και η αρρωστημένη σχέση ζήλιας που έχει ο ήρωας με τη Μομίνα αποτελεί έναν από τους κύριους άξονες της παράστασης. Η διασκευή του έργου αξιοποιεί το διήγημα του Πιραντέλο «Λεονόρα, αντίο». Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί και σε αυτό το έργο το γνωστό του τέχνασμα «θέατρο μέσα στο θέατρο» ως μια καλή αφορμή για να σχολιάσει τη διαφορά μεταξύ είναι και φαίνεσθαι, προσώπου και προσωπείου. Αυτό ισχύει και για την παθολογική ζήλια του Βέρι προς τη γυναίκα του. Τον Πιραντέλο τον απασχολούσαν τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και επειδή η σύζυγός του είχε ψυχικά προβλήματα και ήταν παθολογικά ζηλόφθονη, δηλαδή ουσιαστικά πέρασε μια ζωή στο ίδιο κρεβάτι με την τρέλα, περιγράφει με σχεδόν ψυχαναλυτικό τρόπο αυτή την ερεβώδη και εκρηκτική σχέση. Τον ρόλο τον προσέγγισα από μια οπτική προσωπικής καταρράκωσης του ήρωα, ο οποίος μέσα από αυτή την παθολογική κατάσταση ζήλιας φτάνει στα όριά του. Πόσω μάλλον που τα επίπεδα πραγματικότητας του Πιραντέλο είναι πολλά. Οπως στην τελευταία σκηνή, όπου ο Βέρι, ως ρόλος, κακοποιεί την Μομίνα. Εκεί υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι σύγχυσης της αλήθειας του δραματικού προσώπου (Βέρι), με τον ηθοποιό που τον ενσαρκώνει στο έργο και σε ένα τρίτο επίπεδο βέβαια υπάρχει η δική μου αλήθεια... Είναι σαν να αντικρίζεις την πραγματικότητα μέσα από διαφορετικά οπτικά πρίσματα, πράγμα που παραπέμπει και σε σύγχρονες θεωρίες της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, και αυτό αποτελεί υποκριτικά μια μεγάλη πρόκληση.
‒ Πώς είναι η εμπειρία για έναν ηθοποιό να παίζει στο πλευρό του Γιάννη Βογιατζή;
Είναι συναρπαστική. Είναι σαν να παίζεις μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού θεάτρου και του ελληνικού κινηματογράφου. Κάθε μέρα μού αποκαλύπτει κι από μία από τις δικές του κατακτήσεις στην υποκριτική, που κουβαλάει μέσα από την τεράστια εμπειρία του. Είμαι πολύ τυχερός που είμαι μαζί του σε αυτή τη δουλειά. Είμαι επίσης πολύ τυχερός που συνυπάρχω επί σκηνής με τον εξαιρετικό Δημήτρη Μαυρίκιο και με τις πολύ σπουδαίες Λυδία Φωτοπούλου, Ράνια Οικονομίδου και Γιούλικα Σκαφιδά, αλλά και τα υπόλοιπα υπέροχα και ταλαντούχα παιδιά του θιάσου.
‒ Μίλησέ μας για τη συνεργασία σου με τη Γιούλικα Σκαφιδά. Υπάρχει ιδιαίτερο δέσιμο με κάποιον καλλιτέχνη που είναι συντοπίτης;
Τη Γιούλικα τη θαύμαζα πολύ πριν τη γνωρίσω, και τη θαυμάζω ακόμη περισσότερο τώρα που δουλεύουμε μαζί. Η συνεργασία μας είναι καταπληκτική, είναι ένα πολύ γενναιόδωρο πλάσμα στη σκηνή και στη ζωή. Υπάρχει πολύ καλή ενέργεια μεταξύ μας και ίσως πράγματι να οφείλεται στο ξεχωριστό φως της Μεσσηνίας. Εξάλλου η πρωταρχική μας ύλη είναι τα παιδικά μας χρόνια.
‒ Πώς γεννήθηκε η επιθυμία σου να γίνεις ηθοποιός;
Οταν ήμουν μικρός, αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στο να γίνω ηθοποιός ή να ασχοληθώ με τη ζωγραφική (ζωγράφιζα καλά). Ως μαθητής ήμουν στην ομάδα του Τριφυλιακού Ερασιτεχνικού Θεάτρου. Οταν τελείωνα το σχολείο, σε ένα ταξίδι μου στην Αθήνα, είδα τον «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, στο θέατρο «Εμπρός». Ηταν μια μαγική παράσταση που με καθόρισε και αποτέλεσε την αποφασιστική στιγμή για να καταλήξω με όλη μου την ψυχή ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ηθελα να είμαι ένας από αυτούς που ζουν αυτή τη μαγεία επί σκηνής, ένας από αυτούς που έχουν το χάρισμα να τη μεταδίδουν στους θεατές. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είχα τον Δημήτρη Μαυρίκιο δάσκαλο, και ακόμη πιο τυχερό που με σκηνοθετεί τώρα και παίζουμε επίσης μαζί σε αυτή την παράσταση.
‒ Μένοντας πλέον στην Αθήνα επισκέπτεσαι συχνά τη Μεσσηνία; Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από τη γενέτειρά σου;
Ναι, την επισκέπτομαι συχνά, οι γονείς μου άλλωστε ζουν στα Φιλιατρά. Μου λείπει η ανεμελιά, η απλότητα των ανθρώπων, οι φίλοι μου και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Επίσης μου λείπει ο χώρος και ο χρόνος των παιδικών μου αναμνήσεων, που ασφαλώς αλλάζει, αλλά στο σύμπαν της καρδιάς παραμένει πάντοτε ο ίδιος.
‒ Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Ποιο αγαπάς περισσότερο;
Θα έλεγα περισσότερο το θέατρο, γιατί σε κάθε παράσταση μπαίνεις σε μια συνθήκη όπου ζεις το ρόλο εδώ και τώρα. Δηλαδή είσαι παρών και η πρόσληψη αυτού που κάνεις, η πρόσληψη του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, γίνεται εκείνη τη στιγμή. Αυτό δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μεταξύ σκηνής και πλατείας, και η αλληλεπίδραση με το κοινό αποτελεί μια πρόκληση και ένα στοίχημα για τον ηθοποιό κάθε βράδυ. Η θεατρική παράσταση είναι μοναδική κάθε βράδυ και δεν χρειάζεται διαμεσολαβητές. Εκεί είναι και η γοητεία του θεάτρου.
‒ Τι θα σε έκανε να πεις το «ναι» σε ένα σίριαλ και να σε δούμε στην τηλεόραση;
Θα με επηρέαζε η συγκεκριμένη δουλειά (πόσο κινηματογραφικό, ας πούμε, είναι ένα σίριαλ), ο ρόλος, το θέμα και γενικά όλοι οι συντελεστές της παραγωγής.
‒ Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως δίνονται ευκαιρίες σε νέους ηθοποιούς. Σε ικανοποιεί αυτό;
Μέσα από την κρίση των τελευταίων χρόνων έχουν γίνει ανακατατάξεις στο θεατρικό σκηνικό, γίνονται πολλές δουλειές από νέους ανθρώπους, δημιουργούνται θεατρικές ομάδες κτλ. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για υπερπροσφορά θεατρικών παραστάσεων, αλλά ακριβώς μέσα από αυτή τη διαδικασία αναδεικνύεται το καινούργιο και διαμορφώνονται οι αυριανές θεατρικές δυνάμεις, και σε επίπεδο προσώπων και σε επίπεδο καλλιτεχνικών ρευμάτων. Αυτό μου φαίνεται ικανοποιητικό και ελπιδοφόρο.
‒ Υπάρχουν ρόλοι που θα ήθελες να ερμηνεύσεις στο μέλλον;
Ω, καλή ερώτηση, πάρα πολλοί! Οταν είσαι ηθοποιός, οι ρόλοι που θέλεις να ερμηνεύσεις είναι στην πραγματικότητα άπειροι σε σχέση με τη μικρή ζωή σου. Με στοιχειώνουν κάποιοι ρόλοι του κλασικού και του σύγχρονου δραματολογίου, και ελπίζω κάποια στιγμή να έχω τη χαρά και την τύχη να ερμηνεύσω τουλάχιστον κάποιους από αυτούς. Προς το παρόν όμως είμαι αφοσιωμένος στην παράσταση "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" και στο ρόλο του Ερίκο Βέρι.
Φωτογραφίες: Σκαφίδας Πάτροκλος
