"Να βλέπουμε έστω και τη χαραμάδα του θετικού και να μην στεκόμαστε μπροστά στις τηλεοράσεις περιμένοντας να καταστραφούμε" προτρέπει ο Μεσσήνιος συγγραφέας Δημήτρης Μίγγας, που βρίσκεται στη Μεσσηνία με την ευκαιρία της εκδήλωσης που διοργανώνει ο "Πολιτιστικός Αντίλογος", με αφορμή τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
Ο Δημήτρης Μίγγας μας μίλησε για το καινούργιο του βιβλίο "Πλωτά νησιά" που εξελίσσεται στη Μεσσηνία και που μπορεί να είναι και μια ωδή στην χαμένη μας παιδικότητα.

- Τι είναι τα "Πλωτά νησιά";
"Είναι οι πολύ γνωστές μας Στροφάδες, στις δυτικές ακτές της Πελοποννήσου, νότια της Ζακύνθου. Το βιβλίο περιγράφει ένα ταξίδι τριών φίλων από την Πύλο στα νησιά αυτά. Πρόκειται για ένα ταξίδι νυχτερινό που κάνουν οι τρεις φίλοι και κατά τη διάρκειά του αποκαλύπτεται ότι ο ένας από τους τρεις που είναι συγγραφέας, έχει εκδώσει ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφει ένα θαλασσινό ταξίδι τριών ανδρών από την Πύλο προς τα Στροφάδια. Δηλαδή περιγράφει εκ των προτέρων το δικό τους ταξίδι. Προσπαθεί αυτός λοιπόν να προσαρμόσει την πραγματικότητα στα μέτρα των όσων έχει γράψει στο βιβλίο. Διοργανώνει αυτή τη νυχτερινή κρουαζιέρα με τους δύο αδελφικούς του φίλους για παρέα και στο τέλος του ταξιδιού …αποβιβάζονται σε ένα νησί που είναι ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη λογοτεχνική αναπαράσταση. Στην ουσία η ιδέα ήταν για ένα παιχνίδι ανάμεσα στην μυθιστορηματική πραγματικότητα και την πραγματικότητα που βιώνει και πόσο μπορεί να επηρεάσει έναν άνθρωπο κάτι που ήδη έχει γραφτεί".

- Γιατί θέλει να τους παρασύρει από τον αισθητό κόσμο;
"Χρησιμοποιεί ένα πρόσχημα (που για το βιβλίο είναι υπαρκτό αλλά στην πραγματικότητα βεβαίως δεν υφίσταται) ότι σε εκείνα τα νερά πριν από πολλά χρόνια είχε χαθεί ο τέταρτος της παρέας τους, ο Στρατής, που είχε εξαφανιστεί στη θάλασσα. Πάνε λοιπόν εκεί ως ένα μνημόσυνο για το φίλο τους αλλά βέβαια μέσα από το ταξίδι και μέσα από τις αναδρομές αποδεικνύεται αν και πόσες ευθύνες είχαν οι ίδιοι τελικά για το θάνατο του φίλου τους. Κάποιοι είπαν ότι αυτό μπορούμε να το δούμε και αλληγορικά και να το παρομοιάσουμε σαν την χαμένη μας αθωότητα, σαν αυτό που αφήσαμε μεγαλώνοντας".

- Σε όλα τα βιβλία σας αναφέρεστε σε παρέες ανθρώπων που ξαναβρίσκονται μετά από μια μακρά περίοδο. Γιατί αυτό;
"Δεν το έχω ψάξει. Υπάρχουν βέβαια κάποια μοτίβα όπως η θάλασσα, η χαμένοι από τα νιάτα μας φίλοι, ενώ να πω ότι ο Στρατής είναι μια μυθιστορηματική περσόνα που με ακολουθεί από το βιβλίο "Σπάνια χιονίζει στα νησιά".
Μια απλοϊκή απάντηση είναι το ότι γράφω τα πράγματα που κατέχω, όπως η θάλασσα, η φιλία και απλά αποτελούν τον καμβά να πω όσα θέλω".

- Το ότι εξελίσσεται αυτό το βιβλίο στο Νότο, σημαίνει νοσταλγία;
"Βέβαια. Νοσταλγία και επιστροφή στις ρίζες, αν και μέσα στο βιβλίο αναφέρεται ότι η επιστροφή είναι ένας θάνατος, από την άποψη ότι αν γυρίσεις έχοντας στο μυαλό σου να βρεις ακριβώς ίδιο ό,τι άφησες, καταλαβαίνετε ότι δημιουργούνται προβλήματα. Εχεις ζήσει τη δική σου φθορά αλλά δεν έχεις αποδεχτεί την φθορά που έχει υποστεί ο τόπος. Και φθορά μπορεί να σου φαίνεται εσένα αυτό που στους άλλους φαίνεται πρόοδος… Και στα προηγούμενα βιβλία μου βέβαια μπορεί να μην κατονομαζόταν η Μεσσηνία αλλά τις εικόνες εγώ από εκεί τις είχα ανασύρει".

- Σ' αυτήν την σκληρή εποχή, γράφετε από τη μια για κάτι μυθιστορηματικό και από την άλλη βιώνετε την καθημερινότητα των νέων μέτρων και της τρομοκρατίας της οθόνης.
"Κατ' αρχήν έχω κόψει τελείως να βλέπω δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση και ενημερώνομαι από το ραδιόφωνο. Στην ουσία, ξέρετε, αυτό που κάνω, να γράφω για κάτι μυθιστορηματικό, είναι ένας τρόπος διαφυγής… αλλά δεν θα το έλεγα έτσι. Το γράψιμο είναι απλά μια ανάγκη για έναν συγγραφέα κι όταν γράφει το κάνει γιατί εκείνες τις ώρες περνάει καλά κι έχει συνηθίσει να ζει έτσι.
Καταλαβαίνω ότι στις μέρες μας ο κόσμος του βιβλίου όπως και όλα, περνάει μια μεγάλη κρίση. Ομως ο συγγραφέας όταν ξεκινάει να γράφει δεν τον απασχολεί αν τελικά θα εκδοθεί αυτό το βιβλίο, αλλά αν θα μπορέσει να στρώσει την ιστορία του και να βγάλει αυτά που θέλει να πει. Να αποστασιοποιηθεί απ' όσα συμβαίνουν και να μπει σε έναν κόσμο όπως αυτός τον θέλει".

- Κι όταν δεν βιώνετε αυτό τον κόσμο τον παράλληλο, τον δημιουργημένο από εσάς, αλλά την πραγματικότητα, πώς νιώθετε;
"Θυμώνω, τρομάζω, αγανακτώ όπως όλοι οι άνθρωποι. Επίσης προσπαθώ να πάρω και το ποσοστό ευθύνης -το μικρό έστω που έχουμε όλοι οι απλοί άνθρωποι. Από τη στιγμή όμως που πρέπει να ζήσουμε, προσπαθώ να μην παρασυρθώ από μαύρες σκέψεις και θα ζήσω με ό,τι καλύτερο μπορεί να μας προσφέρει αυτή η ζωή. Δεν είναι χωρίς βαρίδια η καθημερινότητά μας, δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο, αλλά δεν μπορούμε και να μην ζήσουμε. Αλίμονό μας αν σταθούμε μπροστά στις τηλεοράσεις και περιμένουμε να καταστραφούμε χωρίς να σκεφτόμαστε. Να βλέπουμε έστω και τη χαραμάδα του θετικού".

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ
Υπό την αιγίδα της “Φάρις” και σε συνεργασία με τις εκδόσεις "Μεταίχμιο", το βιβλιοπωλείο "Παπασωτηρίου" και το Σύλλογο Βορειοελλαδιτών Μεσσηνίας, οι συγγραφείς Σοφία Νικολαΐδου, Σάκης Σερέφας, Θωμάς Κοροβίνης και Δημήτρης Μίγγας βρίσκονται στην Καλαμάτα… ανιχνεύοντας το πώς είδε η λογοτεχνία την Θεσσαλονίκη στα 100 αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από την απελευθέρωσή της.
Σήμερα το πρωί οι καλεσμένοι συγγραφείς θα βρίσκονται στο βιβλιοπωλείο "Παπασωτηρίου" από τις 11 π.μ. συζητώντας για τα βιβλία τους. Το απόγευμα θα μιλήσουν και οι 4 στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής, στην οδό Υπαπαντής 25, στις 8.30 μ.μ.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Δημήτρης Μίγγας γεννήθηκε το 1951 στη Μαραθούπολη Μεσσηνίας. Για τη συλλογή των διηγημάτων τιμήθηκε το 2000 με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου του περιοδικού "Διαβάζω". Το 1995 εκδόθηκε η ποιητική του συλλογή με τίτλο "Αγκαλιάζεις τον άνθρωπο αν αγγίξεις τη θάλασσα". Το 1999 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Των κεκοιμημένων". Το Νοέμβρη του 2001 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του "Σπάνια χιονίζει στα νησιά", το Νοέμβρη του 2003 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων "Της Σαλονίκης μοναχά…", τον Οκτώβρη του 2005 το μυθιστόρημά του "Στα ψέματα παίζαμε! ", το Νοέμβρη του 2007 το μυθιστόρημα "Τηλέμαχου Οδύσσεια " και τον Απρίλιο του 2012 τα "Πλωτά νησιά".
Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και κινέζικα.