Μιλώντας για πρώτη φορά στην “Ε”, ξεδιπλώνει ένα μικρό μόνο κομμάτι των αναμνήσεών της από την αξέχαστη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και των όσων έμαθε κοντά στον σύζυγό της, τον αλησμόνητο σκηνοθέτη και σεναριογράφο Αλέκο Σακελλάριο.

Συνέντευξη στη Γιούλα Σαρδέλη

- Καταρχάς ας ξεκινήσουμε από τη σχέση σας με τη Μεσσηνία...

Ναι, είμαι από την περιοχή της Μεθώνης. Με τον πατέρα μου, γυρνούσαμε παντού στις γύρω περιοχές, όταν ζούσε. Ερχόμουν τακτικά και είναι αγαπημένος προορισμός η Μεσσηνία. Βέβαια, περισσότερο η Καλαμάτα τώρα πια, αλλά πάντα επισκέπτομαι την Πύλο και τη Μεθώνη.

- Το όνομά σας το πατρικό πώς είναι; Εχετε συγγενείς στη Μεσσηνία;

Ψαλίδας ήταν το όνομα του πατέρα μου. Οχι, οι συγγενείς που έχω απ’ αυτά τα μέρη μένουν πια στην Αθήνα. Εχω και κάποιους μακρινούς, που με ξέρουν, με χαιρετούν όταν με βλέπουν, αλλά κυρίως φίλους.

- Ο περισσότερος κόσμος σας ξέρει ως τη «σύζυγο του Αλέκου Σακελλάριου». Ομως θα θέλαμε να μάθουμε κάποια πράγματα για εσάς, πριν γνωρίσετε τον Αλέκο Σακελλάριο. Να μας μιλήσετε για το κορίτσι που σπούδαζε υποκριτική.

Ναι, κάποια στιγμή σπούδαζα υποκριτική και ταυτόχρονα ήμουν και στο Θέατρο «Μετροπόλιταν» με τον Χατζηχρήστο.

- Θέλατε να γίνετε ηθοποιός δηλαδή...

Ηθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά όταν γνώρισα τον Αλέκο σταμάτησα. Πριν παντρευτούμε δηλαδή και μετά το γάμο, δεν μπορούσαν να συνδυαστούν και τα δυο, γιατί το γραφείο του Σακελλάριου με χρειαζόταν περισσότερο και έτσι άφησα το θέατρο. Δε γίνονταν και τα δυο μαζί.

- Αρα ήσασταν, σαν να λέμε, η προσωπική του γραμματέας. Ανθρωπος εμπιστοσύνης, το δεξί του χέρι…

Ναι, ακριβώς.

- Το μετανιώσατε ποτέ που δεν συνεχίσατε την καριέρα σας στην ηθοποιία;

Οχι, γιατί ουσιαστικά δεν μου έλειψε ποτέ το θέατρο. Με την έννοια ότι κατά κάποιον τρόπο ήμουν τόσο πολύ μέσα σ’ αυτό, που και ηθοποιός να ήμουν, δεν ξέρω αν θα ένιωθα έτσι, τόσο όσο ως γυναίκα του Σακελλάριου. Επίσης κάποιοι, αν έπαιρνα κάποιο ρόλο, θα σχολίαζαν ότι τον πήρα γιατί «είμαι η γυναίκα του Σακελλάριου» και γιατί είχα το «μέσον». Είναι κάτι που δεν το ήθελα και δεν θα ήταν σωστό για τον άντρα μου. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα μπορούσε να βλάψει την οικογενειακή μου γαλήνη. Αυτό με ενδιέφερε πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα.

- Παρ’ όλα αυτά, δεν φαίνεστε μια γυναίκα «ετερόφωτη». Φαίνεστε περήφανη για όσα ζήσατε, χωρίς απωθημένα, και δεν δείχνετε να έχετε την ανάγκη να περιαυτολογήσετε. Μιλάτε για τον Αλέκο Σακελλάριο επίσης σαν να είναι ακόμα ζωντανός. 

Ναι, εννοείται πως όταν μου παίρνουν μια συνέντευξη, θέλουν να μιλήσω και για τον Αλέκο και είναι πολύ φυσικό για μένα. Μπορεί να έχει φύγει από τη ζωή πολλά χρόνια, αλλά ο στόχος μου είναι να παραμείνει ο Αλέκος στα θεατρικά και κινηματογραφικά δρώμενα, σε όλα αυτά που υπήρξε τόσο καλός και μεγαλούργησε. Αυτό θέλω, αυτό ζητάω και τελικά αυτό μου ζητάνε.

- Φαντάζομαι ότι θα ήταν μια μεγάλη ηθική ικανοποίηση για εσάς τα τελευταία χρόνια, να βλέπετε πολλά και ωραία έργα του να ανεβαίνουν και πάλι στο θέατρο. Θα ήθελα να το σχολιάσετε αυτό. Το φοβόσασταν;

Βεβαίως χάρηκα, γιατί όταν εγώ γνώρισα τον Αλέκο κι όταν παντρευτήκαμε το 1980, την εποχή εκείνη άκουγαν για «ελληνικό έργο» και οι σκηνοθέτες της εποχής... έβγαζαν σπυράκια. Το ελληνικό έργο ήταν παραγκωνισμένο στη δεκαετία του ’90 και μόλις λίγο πριν φύγει ο Αλέκος είχε αρχίσει αυτό να αλλάζει και να ξαναγυρίζουμε στο ελληνικό θέατρο. Από το ’92-’93 και ύστερα, η αλήθεια είναι ότι ανέβηκαν πολλά έργα και συνεχίζουν να ανεβαίνουν.

- Μόνο που εκείνος δεν πρόλαβε να το δει, να δει τόσες σκηνές ταυτόχρονα να παίζουν έργα του.

Ο Αλέκος ήταν τόσο επιτυχημένος άνθρωπος στο θέατρο, είχε πάρει τόσες μεγάλες χαρές... Μια δεκαετία μόνο ήταν περίεργη, εκεί στα χρόνια της χούντας και λίγο αργότερα, συνολικά 20 χρόνια, όχι παραπάνω. Ηταν τότε που οι «κουλτουριάρηδες» της εποχής δεν ήθελαν να ακούσουν καθόλου για Ελληνες συγγραφείς και όχι μόνο για τον Σακελλάριο. Αυτό ευτυχώς πέρασε. Ο Αλέκος πήρε τόσες χαρές από το θέατρο, από την Κοτοπούλη, τον Λογοθετίδη κι απ’ όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές.

- Ο Λογοθετίδης ήταν και ο αγαπημένος του, αν δεν κάνω λάθος…

Εννοείται. Σπουδαίος ηθοποιός, έφυγε νωρίς και έπαιξε πολύ ωραία έργα του Αλέκου και σε συνεργασία με τον Χρήστο το Γιαννακόπουλο, που ήταν και το «άλτερ έγκο» του κατά κάποιον τρόπο.

- Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ακόμα πολλά έργα στα συρτάρια του; Ανέκδοτα;

Οχι, ελάχιστη δουλειά του έχει μείνει στο συρτάρι, έχει βγει το περισσότερο από το έργο του, όσο ζούσε. Δεν είναι αλήθεια αυτό που έχει γραφτεί. Οσο ζούσε, όλοι του ζητούσαν να γράψει, οπότε το έργο του σε όλες τις πλευρές, βγήκε.

- Πώς εξηγείτε το φαινόμενο αυτό: τόσα έργα, τόσα χρόνια πίσω, τόσο διαφορετικές συνθήκες ζωής και η πένα του να βγάζει τόσο γέλιο σήμερα;

Ηταν αυτής της γενιάς οι μεγάλοι, όχι μόνο ο Σακελλάριος, αλλά και ο Γιαννακόπουλος, ο Ψαθάς, ο Τσιφόρος, τόσο μπροστά... Πιο μπροστά από την εποχή τους. Επίσης... δυστυχώς δεν έχουμε αλλάξει ως χώρα, έχουμε θέματα, πότε το ένα πότε το άλλο. Είναι όλα αυτά τα έργα, αυτών των δημιουργών, ελληνική βιογραφία. Περιγράφει, στηρίζεται, δείχνει τον Ελληνα. Δείχνει τον καημό, τις χαρές, τη ζωή που ανακυκλώνεται. Γι’ αυτό είναι τόσο σημερινά.

- Ο Σακελλάριος ανέλυε πάντως τέλεια τους χαρακτήρες, λες και είχε σπουδάσει ψυχολογία. Τα κόμπλεξ, τα θέλω τους, τις ανασφάλειες των ηρώων. 

Ηταν άνθρωπος της πιάτσας. Καθημερινός. Ζούσε, δούλευε, έβγαινε έξω, έγραφε για χρόνια στις εφημερίδες. Δεν ζούσε σε γυάλινο κλουβί. Δεν ήταν μόνο σε ένα γραφείο. Ηξερε τι γίνεται στην κοινωνία. Καταρχήν ήταν δημοσιογράφος με χιλιάδες χρονογραφήματα. Εγραφε μέχρι το τέλος της ζωής του.

- Παρά την επιτυχία δεν πρέπει να την “ψώνισε”, υποθέτω.

Ποτέ, γιατί εκείνοι που έχουν το γνώθι σαυτόν, ποτέ δεν καβαλάνε το καλάμι. Εκείνοι που είναι σωστοί άνθρωποι καταλαβαίνουν πως δεν έγινε και τίποτα αν βγεις 5 λεπτά στην τηλεόραση.

- Σινεμά σύγχρονο βλέπετε;

Οσο μπορώ ναι, βέβαια. Ας πούμε η “Ευτυχία” μου άρεσε πολύ. Είμαι όμως πλέον πιο “φοβική” απέναντι στα ριμέικ.

- Η Ελληνική Πολιτεία έχει τιμήσει το Σακελλάριο όσο έπρεπε; Π.χ. θα μπορούσε να γίνει ένα μουσείο με τα χειρόγραφά του, τα αντικείμενά από τις ταινίες.

Δεν με ενδιαφέρει να γίνει κάποιο μουσείο. Πρώτον αυτά ξέρω πως στην Ελλάδα δεν γίνονται. Μόνο στο εξωτερικό. Και αν γίνουν, γίνονται από ιδιωτική πρωτοβουλία εδώ στη χώρα μας. Δεν μου αρέσει και ιδιαίτερα η ιδέα του μουσείου, γιατί δεν θα ήθελα να θυμίζει μαυσωλείο. Κρατάω τα πάντα, ό,τι έχω, εννοείται αυτό. Με ενδιαφέρει να προωθώ το έργο το συγγραφικό, το στιχουργικό του. Αυτό με νοιάζει πρωτίστως.

- Εχετε κάτι στα σκαριά τώρα, κάποια νέα παραγωγή για το καλοκαίρι ή το χειμώνα;

Ναι, ήμουν σε συζητήσεις, αλλά δεν ξέρω αν θα προχωρήσει κάτι, όλα θα εξαρτηθούν από την πανδημία.