Ο Καλαματιανός τραγουδιστής, έχοντας ξεχωρίσει από την αρχή του μουσικού διαγωνισμού για τις ερμηνευτικές του δυνατότητες αλλά και για τον ευγενικό του χαρακτήρα, απέδειξε μέσα από τη διαδρομή του πως το μουσικό κοινό έχει ανάγκη να ακούει καλλιτέχνες με γνήσια κλίση στο λαϊκό τραγούδι. Ο 26χρονος τραγουδιστής, ο οποίος πορεύτηκε στο σόου με την Ελενα Παπαρίζου στο πλευρό του, πέραν του ταλέντου του στο τραγούδι έχει και αθλητικές «ρίζες», καθώς παππούς του ήταν ο παλαίμαχος τερματοφύλακας της «Μαύρης Θύελλας» Ντίνος Δημητρακόπουλος. Ο ίδιος μίλησε μεταξύ άλλων στην «Ε» για την εμπειρία του στο “Voice”, για τα παιδικά του χρόνια, την Καλαμάτα αλλά και για τα όνειρά του στο χώρο του τραγουδιού.

Συνέντευξη στον Τάσο Ανδρικόπουλο

- Πρώτη διεξαγωγή του “Voice” εν μέσω πανδημίας και περιοριστικών μέτρων. Πώς έζησες αυτή την εμπειρία τους τελευταίους μήνες;
Κρίνοντας απ’ όσα έβλεπα στην τηλεόραση, το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει λόγω του κορονοϊού είναι ο κόσμος μέσα στο studio. Θα ήταν καλύτερο για εμάς να τραγουδάμε σε ένα γεμάτο με κόσμο studio παρά σε ένα άδειο όπως τώρα. Η δουλειά μας βασίζεται στην επαφή με τον κόσμο και στην ανταλλαγή ενέργειας την ώρα του performing. Οπως και να έχει όμως μιλάμε για το “The Voice”, το μεγαλύτερο μουσικό σόου της Ελλάδας.

- Τι ήταν αυτό που σε έκανε να δηλώσεις συμμετοχή στο "Voice";
Η αλήθεια είναι πως δεν μπήκα στη διαδικασία να κάνω εγώ την αίτηση. Την έκανε η μητέρα μου με τη γιαγιά μου και βρέθηκα προ εκπλήξεως. Ωστόσο για εμένα αυτό αποτέλεσε πρόκληση και σκέφτηκα να το δοκιμάσω. Ετσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στο “The Voice”.

- Σου άφησε κάπoια πικρία το ότι «έφτασες στην πηγή αλλά δεν ήπιες νερό»;
Η αλήθεια είναι πως όσο πιο κοντά φτάνεις στο τέλος τόσο πιο πολύ θέλεις να είσαι ο νικητής. Παρ’ όλα αυτά η συμμετοχή μου στον τελικό ήταν για εμένα κομμάτι πραγματοποίησης του στόχου μου στο “The Voice”. Μέσα από χιλιάδες άτομα βρέθηκα στον τελικό, κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο. Είμαι πολύ ικανοποιημένος από την πορεία μου και ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.

- Γυρίζοντας στα παιδικά σου χρόνια, πότε το «μικρόβιο» του τραγουδιού εισβάλλει μέσα σου και παίρνεις την απόφαση στη συνέχεια να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό;
Το πρώτο μου ερέθισμα στη μουσική μού το έδωσε ένας πολύ σπουδαίος για εμένα άνθρωπος. Στην ηλικία λοιπών των 6-7 χρόνων ήμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου και θυμάμαι τη θεία μου τη Γιώτα να μου βάζει να ακούω σε ένα Sony Walkman κασετόφωνο τσέπης τον Μίλτο Πασχαλίδη. Μέσα από την ερμηνεία αυτού του ανθρώπου ένιωσα πως η μουσική είναι κατάθεση ψυχής και πως θέλω να αποτελεί μέρος της ζωής μου. Ετσι, μετά από κάποια χρόνια έγινα μέλος της παιδικής χορωδίας του κ. Γιώργου Σκλήκα ο οποίος έγινε ο πατέρας μου στη μουσική. Εχοντας λοιπόν καθοδήγηση από τους πλέον σωστούς ανθρώπους έγινα αυτό που είμαι σήμερα και συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα για να εξελιχθώ στη μουσική.

- Τι σε έκανε να αφήσεις την Καλαμάτα και να ψάξεις στη Θεσσαλονίκη τους επαγγελματικούς σου ορίζοντες;
Στην ηλικία των 18 χρόνων έφυγα για σπουδές στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Εκεί συνέχισα να ασχολούμαι με τη μουσική, και κάνοντας κάποια live ήρθαν οι προτάσεις για να δουλεύω σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της συμπρωτεύουσας. Παρ’ όλα αυτά κατέβαινα συχνά στην Καλαμάτα για να δω και την οικογένειά μου. Με αφορμή αυτό έκανα και κάποιες εμφανίσεις εδώ και ξανάφευγα για Θεσσαλονίκη.

- Θεωρείς πως η ζωή σου μπορεί να αλλάξει μετά το “Voice”; Και αν ναι τι ονειρεύεσαι από δω και πέρα;
Θεωρώ πως το “The Voice” ήταν η ώθηση που χρειαζόμουν για να κάνω ένα βήμα παραπάνω. Εμαθα πάρα πολλά πράγματα. Γενικά πιστεύω πως η δύναμη της τηλεόρασης είναι σημαντική. Ενα ένα σκαλοπάτι μέχρι τον τελικό που βρέθηκα ήταν σημαντικό. Εκανα αρκετές σημαντικές γνωριμίες και έμαθα πάρα πολλά πράγματα πάνω στη δουλειά μου.

- Μίλησέ μας για τη συνεργασία σου με την Ελενα Παπαρίζου: Υπάρχουν πράγματα που κέρδισες ως μέλος στην ομάδα της;
Η Ελενα είναι η σημαντικότερη γνωριμία μου μέσα στο “The Voice”. Θέλει μόνο να βοηθάει προσπαθώντας να σέβεται και να μην προσβάλλει κανέναν. Πιστεύω πως η συνεργασία μου με την Ελενα με άλλαξε και σαν τραγουδιστή και σαν άνθρωπο, προς το καλύτερο. Θέλει μόνο να δίνει σε κάποιον απλόχερα κάθε της γνώση, γιατί η αγάπη της για τη μουσική και για τα νέα παιδιά που κάνουν το ξεκίνημά τους είναι μεγάλη. Τελειώνοντας το “The Voice” δεν τελείωσε και η συνεργασία μου με την Ελενα. Θα έρθουν πολύ όμορφα πράγματα. Και εκτός από την Ελενα ως coach, κέρδισα μια πολύ καλή φίλη.

- Παρότι πολλοί διαγωνιζόμενοι ερμήνευσαν ξένα κομμάτια, εσύ επέμενες "ελληνικά". Γιατί το ελληνικό και δη το λαϊκό ρεπερτόριο δεν προτιμάται τόσο, πιστεύεις, από τους νεαρούς καλλιτέχνες στους διαγωνισμούς;
Ολοι όσοι συμμετείχαμε στο παιχνίδι αγαπάμε τη μουσική. Είτε τραγουδάμε ελληνικά είτε ξένα, όλοι κάνουμε μουσική. Εμένα η αγάπη μου βρίσκεται στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Γι’ αυτό και επέμενα στα ελληνικά τραγούδια. Επίσης γι’ αυτό το λόγο πολλές φορές αλλάξαμε τραγούδι με την Ελενα, γιατί επέμενε και η ίδια να νιώθω όμορφα με το τραγούδι που ερμηνεύω.

- Υπάρχουν κάποιοι τραγουδιστές που θαυμάζεις και έχεις ως μέντορές σου;
Θα έλεγα πως θαυμάζω το Νίκο Βέρτη και τον Νίκο Οικονομόπουλο, τους οποίους έχω μελετήσει αρκετά. Οσον αφορά το Νίκο Βέρτη, τον θαυμάζω όχι μόνο ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο, γιατί έχει καταφέρει πολλά στην πορεία του. Ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε να είναι από τους κορυφαίους στη χώρα μας και όχι μόνο. Εάν με ρωτήσει κάποιος ποιου την πορεία θα ήθελα να ακολουθήσω, θα έλεγα του Νίκου Βέρτη.

- Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά στη Θεσσαλονίκη. Μίλησέ μας για τη νυχτερινή ζωή στη συμπρωτεύουσα και αν έχει ομοιότητες με αυτή της Καλαμάτας...

Η Θεσσαλονίκη θα έλεγα πως είναι μια μεγάλη Καλαμάτα. Είναι και οι δυο όμορφες πόλεις με θάλασσα. Για αυτό το λόγο εγκλιματίστηκα και βρήκα τους ρυθμούς μου σχετικά γρήγορα όταν μετακόμισα για σπουδές. Η νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης είναι πολύ έντονη. Εχει κάθε είδους μαγαζί και είναι καθημερινά ενεργή.

- Επισκέπτεσαι συχνά τον τόπο καταγωγής σου; Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Την Καλαμάτα δεν την αλλάζω με καμία πόλη. Αυτό που μου λείπει όταν δεν βρίσκομαι εκεί είναι πρώτα η οικογένειά μου και μετά η ηρεμία που μου προσφέρει. Είναι η πόλη μου και είναι η γαλήνη μου. Βρίσκω την ηρεμία όποτε επιστρέφω στην Καλαμάτα έστω και για λίγες μέρες. Για αυτό το λόγο έρχομαι και τόσο συχνά.

- Το επάγγελμά σου είναι από τα άμεσα πληττόμενα λόγω της πανδημίας. Πώς βιώνετε την κατάσταση αυτή οι καλλιτέχνες;
Οι καιροί είναι δύσκολοι για όλο τον κόσμο. Πόσω μάλλον για εμάς που επηρεαζόμαστε άμεσα από την πανδημία. Για εμένα όπως και για όλους τους καλλιτέχνες η «δουλειά» είναι στο στούντιο . Εκεί μελετάμε, εκεί δουλεύουμε, εκεί προετοιμαζόμαστε για τις εμφανίσεις μας. Αυτό που κάνω εγώ είναι να μελετάω και να γράφω τη μουσική μου, έτσι ώστε να προετοιμάζομαι όσο καλύτερα γίνεται για όταν ανοίξουν τα μαγαζιά και επανέλθουμε πάλι στους ρυθμούς μας.

- Τι θα συμβούλευες παιδιά που σκέφτονται να δηλώσουν συμμετοχή στο επόμενο “Voice”;
Αυτό που θα συμβούλευα εγώ όλα τα παιδιά που θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή στο “Voice” είναι να το κάνουν και να απολαύσουν το κάθε λεπτό αυτού του πανέμορφου ταξιδιού, όσο και αν διαρκέσει. Γιατί πραγματικά μόνο να κερδίσει έχει κάποιος από αυτό το ταξίδι.

- Εχοντας αθλητικές «ρίζες» σκέφτηκες κάποια στιγμή στο παρελθόν να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο σαν τον παππού σου;
Ο παππούς μου ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Νιώθω δέος που κουβαλάω το όνομά του. Ηταν ένας άνθρωπος με ήθος και αρχές και δεν υπολόγιζε τίποτε άλλο εκτός από το να προσφέρει στο αθλητικό σύνολο. Προσπάθησε όταν ήμουν μικρός να με βάλει στο χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά δεν με τράβηξε σαν άθλημα. Παρ’ όλα αυτά εγώ ασχολήθηκα με τον αθλητισμό, αλλά όχι με το ποδόσφαιρο. Παίζω βόλεϊ έχοντας ξεκινήσει από μικρή ηλικία στην Καλαμάτα ‘80 – και συνεχίζοντας στη Θεσσαλονίκη, σε ομάδες κατηγορίας Α2, παίζω μέχρι και σήμερα.