- Το πρόβλημά μου με σένα είναι πως δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Το προφίλ σου στο Facebook είναι σχεδόν ένα πλήρες site, μουσική, συναυλίες, πολιτικά σχόλια, φωτογραφίες, ρεπορτάζ...


"Ενα απο τα καλά της ανεργίας, τον τελευταίο χρόνο, είναι η άνεση να ασχολείσαι λίγο χρόνο περισσότερο με το Facebook. Ομως η πραγματική ζωή είναι έξω, δεν είναι στον ψηφιακό κόσμο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Το Facebook, είναι μια μορφή επικοινωνίας μόνο, τίποτα άλλο και τίποτα περισσότερο, δεν μπορεί να υποκαταστήσει ή αντικαταστήσει τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις".


-Σου “χρέωσαν” την ατάκα του Μητσικώστα: «Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας, Νίκο Ευαγγελάτο;». Και τώρα εδώ που φτάσαμε, σε τι κόσμο μεγαλώνεις τα παιδιά σου εσύ Νίκο Τσιαμτσίκα;


 "Τα πράγματα, πέρα από την πλακίτσα, είναι δύσκολα. Πετάμε στα 20.000 πόδια με τις αναθυμιάσεις. Και μάλλον πολλοί από εμάς χωρίς αλεξίπτωτο. Αν έχουμε ένα, θα το δώσουμε στα παιδιά μας. Να ζήσουν εκείνα. Για εμάς... game over.”

-Υπάρχει η “νηφάλια” προσέγγιση πως πρέπει να αφήσουμε την απόδοση ευθυνών για το χάλι που φτάσαμε και να ενωθούμε όλοι για τη σωτηρία της χώρας. Μπορεί να υπάρξει σωτηρία με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα που οδήγησαν το καράβι στα βράχια και χωρίς τιμωρία; Η απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία έχει τον κίνδυνο εκτροχιασμού σε στήσιμο γκιλοτίνας στο Σύνταγμα;

“Οταν ο λαός διψάει για αίμα, ξεχνώντας πως έδωσε το ΟΚ να τον κυβερνήσουν εκείνοι που τον διόρισαν, τον ίδιο ή τα παιδιά του στο Δημόσιο, τότε η ανησυχία είναι για τον φασισμό που καραδοκεί, δυναμώνει και ετοιμάζεται. Η ιστορία έχει πικρό χιούμορ όταν επαναλαμβάνεται μετά από 80 χρόνια. Φούσκωσε τα μυαλά του κόσμου με νέες υποσχέσεις για ευημερία που είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και πίσω από την ψήφο στον πιο πολλά υποσχόμενο, όπως κάτω από τις πέτρες, θα κρύβεται όχι το αυγό, αλλά το ίδιο το φίδι. Και τότε…".

-Μεγάλα πολιτικά ονόματα όπως ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπαγεωργόπουλος οδηγήθηκαν πρόσφατα στη φυλακή. Η Δικαιοσύνη έχει μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση και την ατιμωρησία δεκαετιών;


"Η δικαιοσύνη είναι κομμάτι του συστήματος. Οταν το σύστημα θέλει να περισώσει ό,τι μπορέσει, θα δώσει και τους επιφανείς του που τάιζε αφειδώς με εκατομμύρια δημόσιου χρήματος για χρόνια. Το σύστημα δεν έχει ούτε ιερό, ούτε όσιο, ούτε φιλότιμο και μπέσα. Η ιδέα που υπηρετεί είναι η αυτοσυντήρησή του.Και τους μηχανισμούς που το στηρίζουν και το διαιωνίζουν θα τους έχει υπό την υψηλή προστασία του. Ολοι οι άλλοι είναι απλώς... «τρομοκράτες»".

-Στην δημοσιογραφική σου καριέρα δεν ήσουν κλεισμένος σε ένα γραφείο αλλά πάντα σε συνεχή επαφή με τον απλό κόσμο στα μαγαζιά στο δρόμο και τις λαϊκές αγορές. Τελικά “μαζί τα φάγαμε” και καλώς πάθαμε ό,τι πάθαμε, όπως υποστηρίζουν κάποιοι;


"Ο Πάγκαλος είναι ο τρελός που έβαλε μπροστά το σύστημα για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το δημόσιο χρήμα το έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τους εργολάβους που συναγελάζονται και τα τσιράκια τους. Τσιράκια είναι και οι ψηφοφόροι που εξαργύρωσαν ψήφο και συνειδήσεις για ένα διορισμό στο δημόσιο. Υπό αυτή την έννοια ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ναι μαζί τα φάγανε. Αλλοι το κυρίως πιάτο, άλλοι τη σαλάτα, άλλοι τα τυριά κι άλλοι τα φρούτα. Οσοι δουλεύανε έντιμα στον ιδιωτικό τομέα και δεν μπλέχτηκαν με τα σκατά, επειδή δεν είχαν χρόνο παρά μονάχα να εργαστούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, δεν μετείχαν στο φαγοπότι. Το σύστημα είναι σκληρό και εκδικητικό. Ταΐζει μόνο τους δικούς του. Δεν έχουμε γιατρούς και δασκάλους, αλλά έχουμε ένα αστυνομικό για κάθε πολίτη…".

-Λες πολύ συχνά πως η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας. Οι άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια είναι λαϊκίστικο επικοινωνιακό εύρημα ή κομμάτι της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας;


"Υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια, εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμη γίνουν "μόδα" για τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης. Ομως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική εικόνα του φτωχού Ελληνα σήμερα. Ο φτωχός Ελληνας σήμερα, έχει αυτοκίνητο, αλλά όχι βενζίνη, έχει κινητό αλλά όχι μονάδες, έχει ρεύμα αλλά δεν έχει να το πληρώσει, έχει σπίτι με δάνειο, αλλά έχει να πληρώσει 2 χρόνια, έχει να φάει, αλλά τα απαραίτητα τα έχει γραμμένα στο τεφτέρι του μπακάλη της γειτονιάς του εδώ και μήνες. Η έννοια του φτωχού έχει αλλάξει. Δείτε το αλλιώς. Δεν χρειάζεται να τρως απ' τα σκουπίδια για να είσαι πάμφτωχος…".

-Εσύ ως δημοσιογράφος τι προσωπική ευθύνη είχες στην διαμόρφωση της “κοινής γνώμης” από την τηλεόραση;


"Οταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως με χρησιμοποιούσαν για να στοχοποιήσουν τους φτωχούς και τους επικοινωνιακά ανήμπορους για να στρέψουν την οργή του κόσμου, π.χ. στο μαρούλι που κάνει 60 λεπτά, κι όχι στο Μετρό που έχει το εισιτήριο 1,40, όχι στην Αττική Οδό που θέλει 2,80 για να περάσεις από δημόσιο δρόμο, όχι στον εργολάβο, όχι στις τράπεζες, τότε, αποτραβήχθηκα και αρνούμουν συστηματικά να τους κάνω τα χατίρια. Στο Alter τα τελευταία 5 χρόνια δεν πέρασα καλά. Είχα μπει στον πάγο. Ομως ποτέ δεν θα έκανα αυτό που μου έκανε συνάδελφος, που αρέσκεται να παριστάνει τον αριστερό, είναι λέει... Ανταρσία, δηλαδή με κλότσησε στο πόδι δυνατά για να σταματήσω και να μη ρωτήσω το Βενιζέλο για τη λίστα Λαγκάρντ, επειδή όπως μου είπε αγχωμένα και ψιθυριστά: «Υπάρχει σε όλα ένα όριο». Το όριο του αντάρτη της πορδής, προφανώς... Κι εδώ ερχόμαστε στα προηγούμενα. Οταν το ΠΑΣΟΚ έχει διορίσει τη γυναίκα σου στο ΑΠΕ, τι ανταρσία και... τρίχες κατσαρές;".

-Τόσα χρόνια στην “πιάτσα” με γνωριμίες και ανθρώπους να σου χτυπάνε την πλάτη, γιατί σήμερα δεν είσαι κάπου βολεμένος, σε κάποιο μεγάλο κανάλι ή σε κάποιο Γραφείο Τύπου, όπως άλλοι συνάδελφοί σου;


"Ακου, έχω κάνει φίλους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού χωρίς τον αντίχειρα. Αυτοί μου φτάνουν. Αυτοί με στήριξαν. Οι πολιτικοί αφού μου χτύπησαν, όπως είπες την πλάτη, με μεταχειρίστηκαν σαν τον τελευταίο ψηφοφόρο, δίνοντας μου απλόχερα... υποσχέσεις. Ομως επειδή η πορεία μου είναι στον ιδιωτικό τομέα και δεν στηρίχτηκα ποτέ σε άλλες πλάτες πέρα από τις δικές μου, έμαθα να επιβιώνω διαφορετικά από τους γυμνοσάλιαγκες του κλάδου μου. Και να δεις, Θεού θέλοντος, που δε θα πάω χαμένος…".

-Η Χρυσή Αυγή σύμφωνα με τα τελευταία δημοσκοπικά δεδομένα είναι τρίτο κόμμα. Απλά μια εκλογική εκτόνωση ή πάμε με γρήγορους ρυθμούς σε “περίεργες” καταστάσεις;


"Το σύστημα έπεσε στην παγίδα που έστησε. Η Χρυσή Αυγή δεν ελέγχεται. Λειτουργεί περιθωριακά και με τους δικούς της κανόνες. Οι καιροί την ευνόησαν και έκανε στροφή στην ελληνική κοινωνία που φαίνεται να είναι ζαλισμένη και να μην καταλαβαίνει με τι έχει να κάνει. Με αυτές τις συνθήκες καλλιεργήθηκε και πριν 80 χρόνια το ιδανικό έδαφος για την άνοδο του ναζισμού. Ο Θεός να βάλει το χέρι του".

-Στο παρελθόν συνηθίζαμε να λέμε πως οι Ελληνες μπορεί να έχουμε πολλά κακά, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε ρατσιστές. Αλλαξε αυτό;


"Οχι δεν άλλαξε. Ο Ελληνας δε μισεί τον ξένο. Μπορεί να φοβάται, αλλά δεν είναι γεμάτος μίσος. Οσο για την εγκληματικότητα, προχθές αποκαλύφθηκε ένα έγκλημα στην Αρτα, ένας έσφαξε, τεμάχισε και έβρασε έναν άλλο μαζί με μια 25χρονη φοιτήτρια. Και οι δύο ήταν από την Αρτα. Ούτε από το Πακιστάν, ούτε από την Αφρική. Ομως, δεν πρέπει να το παραχέζουμε κιόλας. Ούτε το «μπάτε σκύλοι αλέστε» βοηθά την κοινωνία. Μόνο τα αφεντικά κερδίζουν από την ανεξέλεγκτη και απλήρωτη μαύρη εργασία των λαθρομεταναστών. Το σύστημα προωθεί τη λαθρομετανάστευση. Ο λαθρομετανάστης είναι ο σύγχρονος σκλάβος".

-Από τον ρατσισμό... ας πάμε στην μουσική που γέννησε η φυλετική καταπίεση. Η αγάπη για τα blues πώς σου προέκυψε;


"Η αγάπη για τη μουσική δεν μου προέκυψε. Γεννήθηκε μαζί μου. Εξηγούμαι. Οταν γεννήθηκα ο παππούς μου ο Φώτης Σούκας έπαιζε στο σαντούρι. Οσο ήμουν στην κοιλιά, το βιολί του παππού μου και τα ακορντεόν των θείων μου των Σουκαίων διαπερνούσαν την φουσκωμένη κοιλιά της μάνας μου και παλλόταν το αμνιακό υγρό. Αρα η μουσική κυλάει στις φλέβες μου. Ισως και λόγω καταγωγής, να είμαι κι εγώ λίγο μαύρος. Αρκετά μαύρος όμως, ώστε να μου αρέσει από παιδί το ροκ και τα Blues. Οσοι με ξέρουν από παιδί, γνωρίζουν καλά τις μουσικές μου επιλογές και πόσο αρμονικά συμπορεύονταν με τον τρόπο ζωής μου...Υπήρξα Yippie, Rock, Blues από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ανέβηκα δε σε πάλκο να παίξω τα Blues, πρώτη φορά από τα 17 μου".

-Αυτή στιγμή ο κόσμος που παρακολουθεί τα μουσικά δρώμενα στον χώρο του μπλουζ σε θεωρεί δικό του άνθρωπο. Σε αποδέχτηκαν εύκολα ή υπήρξαν επιφυλάξεις από κοινό και μουσικούς μιας και υπερίσχυε η δημοσιογραφική ταυτότητα;


"Κανένας δεν ζει αποκλειστικά από τη μπλουζ μουσική στην Ελλάδα, εκτός ίσως από τον κορυφαίο πατριάρχη των ελληνικών Blues Ηλία Ζάικο στη Θεσσαλονίκη. Ολοι οι μουσικοί έχουν πρωινές δουλειές και καλό είναι να μην τις αφήσουν. Η αποδοχή ήρθε με αγώνα από κάτω προς τα πάνω, με δεκάδες live σε μαγαζιά για 40 ή 100 θαμώνες. Χωρίς μηχανισμούς, μασονίες, κλίκες ή κομματικές, ή άλλου είδους καλλιτεχνικά τερτίπια και ομάδες. Η επιμονή και η πίστη μεταφράζεται με τον καιρό σε αποδοχή. Ετσι νομίζω".

-Στην Ελλάδα το κοινό σχετικά μικρό αλλά οι αξιόλογες μπάντες αρκετές. Θα ξεχώριζες κάποιες;


"Blues Wire, Blues Cargo, Manos karzis, Bluesbirds,Yvette Soluv…".

-Το μπλουζ παγκόσμια είναι ακόμα λαϊκή μουσική έκφραση ή απλά μια μουσική φόρμα που αναπαράγεται με στείρο τρόπο;


"Είναι δύσκολο να εκφραστείς με κάτι που μπορεί να φαντάζει μακρινό, όπως η ζωή στο Σικάγο ή τη Ν. Ορλεάνη. Είναι βαρύ όμως να πεις ότι κάποιος μπαίνει στον κόπο να τραβήξει όλη αυτή τη μανούρα με τα Blues, μόνο και μόνο επειδή του καρφώθηκε να... αναπαράγει με στείρο τρόπο".

-Εχεις μαζί σου πάντα πολύ καλούς μουσικούς και στην οργάνωση των live δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη. Σε έχω πετύχει να κολλάς ακόμα και αφίσες στο δρόμο μόνος σου. Τις συναυλίες τις κάνεις από χόμπι ή και για βιοποριστικούς λόγους;


"Είπαμε τα Blues είναι χόμπι. Δεν γίνεται αυτού του είδους η μουσική βιοποριστική. Εκτός αν μπορείς να ζήσεις με 50, 100 ή 150 ευρώ το μήνα".

-Εχω την αίσθηση πως οι περισσότερες συναυλίες στην Ελλάδα πλέον γίνονται άρπα-κόλλα για να βγει ένα μεροκάματο. Η ανάγκη για βιοπορισμό κατάπιε την ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση;


"Δεν μπορώ να σου απαντήσω με σιγουριά, γιατί σε κάθε συναυλία που παρακολουθώ αποκτώ και άλλη γνώμη. Πάντως υπάρχουν αρπακτικά και στο χώρο κυρίως των μαγαζιών που φιλοξενούν live, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και ιδιοκτήτες διαμάντια, κιμπάρηδες και πραγματικοί φίλοι της μουσικής έκφρασης και των μουσικών".

-Μια σωστή μουσική παραγωγή απαιτεί χρόνο και χρήμα. Είναι εύκολο σήμερα για έναν μουσικό να παράγει έργο αξιοπρεπούς επιπέδου για το κοινό ή πρέπει να περιοριστεί σε μια κιθάρα και το YouTube περιμένοντας να τον ανακαλύψει η μουσική βιομηχανία;


"Αν και έχω βγάλει ήδη ένα δίσκο και έχω συμβόλαιο με τη δισκογραφική LEGEND, το να μιλήσω για προσδοκίες και όνειρα στο όνομα άλλων μουσικών δεν μπορώ να το κάνω. Ευκαιρίες υπάρχουν πάντα. Πάντως κιθαρίστες Blues, όχι ροκ απ' αυτούς με τα 40 πετάλια στο πάτωμα, Blues, με μια κιθάρα, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και είναι περιζήτητοι νομίζω".

-Και φωτογράφος; Γιατί ειδικότερη προτίμηση στη φωτογράφηση πουλιών;


"Τα πουλιά είναι παγκόσμιοι κάτοικοι του πλανήτη, ταξιδευτές, ασυμβίβαστοι, ελεύθεροι. Μου αρέσει να περνώ χρόνο στη φύση, να ζω μαζί τους στην ουσία να μαθαίνω από τους τρόπους τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από έναν αετό που σου επιτρέπει να τον φωτογραφίσεις ενώ απολαμβάνει το γεύμα του. Στη χώρα μας υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που λίγοι γνωρίζουν. Εγώ τον ζω και τον λατρεύω. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να διαδώσω την αγάπη για τη φύση και να προστατέψω την ελευθερία και τη ζωή σ' αυτή".

-Οσοι μπορούν σιγά σιγά εγκαταλείπουν την Αθήνα και επιστρέφουν στους τόπους καταγωγής τους. Εσύ θα μπορούσες να γυρίσεις και να ζήσεις στην Άρτα σήμερα;


"Εγώ δεν θα γυρίσω ποτέ στην Αρτα. Οχι επειδή δε μου αρέσει εκεί, αλλά επειδή δεν είναι στα σχέδια μου. Οσοι ονειρεύονται να… επιστρέψουν στη γη και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, θα πρέπει πρώτα να σκεφτούν αν αντέχουν τα τρυφερά τους δάχτυλα, τους χοντρούς ρόζους και η μέση τους το σκύψιμο για το τσαπί... Γελώ κάτω από τα μουστάκια μου όταν ακούω διάφορους φλούφληδες να λένε ότι θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους να καλλιεργήσουν τη γη, όταν γνωρίζω ότι τα χεράκια τους είναι πιο μαλακά κι από πωπουδάκι μωρού".

-Ελπίδα για το αύριο υπάρχει ή σηκώσαμε τα χέρια ψηλά;


"Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε. Δεν είναι τυχαίο. Τα χέρια μας καλά είναι να μην τα έχουμε στις τσέπες. Ο καθένας ξέρει πολύ καλά αν πρέπει να τα σηκώσει ψηλά για να επιβιώσει, ή αν θα πρέπει να τα σφίξει σε γροθιές και να βαρέσει το μαχαίρι... Η ελπίδα είναι επιλογή φίλε μου".

Κώστας Σταθόπουλος

Διαβάστε ακόμα: "Μηδέν στον έλεγχο και πίσω στα θρανία πάλι, μπας και γίνουμε καλύτεροι" μια κουβέντα με τον Γιώργο Δημητριάδη