Κυριακή, 01 Αυγούστου 2021 08:16

Η Βίνα Σέργη στην «Ε»: «Ανθρωποι που έχω δίπλα μου για μένα αποτελούν έμπνευση»

Γράφτηκε από την
Η Βίνα Σέργη στην «Ε»: «Ανθρωποι που έχω δίπλα μου  για μένα αποτελούν έμπνευση»

 

Συνέντευξη στη Γιούλα Σαρδέλη

Πολυπράγμων και ταλαντούχα σε όσους τομείς καταπιάνεται, η Καλαματιανή ηθοποιός Βίνα Σέργη δεν εξαντλεί τις δραστηριότητές της σε μία μόνο ιδιότητα. Σκηνοθεσία, υποκριτική, ποίηση, φωτογραφία, βιντεοτέχνη, είναι μόνο κάποιοι από τους τομείς όπου έχει εργαστεί η ίδια, με το μέλλον της να διαγράφεται σίγουρα πολύ ενδιαφέρον. Πρόσφατα επισκέφθηκε την Καλαμάτα για μία βραδιά ποίησης, μαζί με την ομάδα της στο “Leyenda”, στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό.

 

- Ακούγεται τετριμμένη η ερώτηση, αλλά πώς νιώθετε σήμερα, όσον αφορά την απόφαση που πήρατε σε τόσο μικρή ηλικία να αφήσετε το πανεπιστήμιο για το θέατρο;

“Πιο σίγουρη από ποτέ! Ολη μου η ζωή είναι διαφορετική λόγω αυτής μου της απόφασης. Ο χαρακτήρας μου, τα πιστεύω μου, οι φίλοι μου, οι γνώσεις μου, η φαντασία μου, η όρεξή μου για ζωή. Ολα είναι διαφορετικά. Τείνω πια να τα θεωρώ δεδομένα όλα αυτά τα καλά που μου έχει προσφέρει η ενασχόλησή μου με την τέχνη, αλλά με μία στροφή του βλέμματός μου προς τα έξω, θυμάμαι και ευγνωμονώ”. 

 

- Μεγαλώνοντας, ποιοι σκηνοθέτες αποτέλεσαν για εσάς έμπνευση;

“Δεν θέλω να αραδιάσω ονόματα σκηνοθετών που μου αρέσουν. Τους ανακάλυψα σε μεγάλη ηλικία και συνεχίζω να ανακαλύπτω πολλούς αξιοθαύμαστους καλλιτέχνες ακόμα. Εμπνευση για εμένα αποτελεί οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε μιλήσει στην ψυχή μου. Ανθρωποι που έχω δίπλα μου για μένα αποτελούν έμπνευση. Ή καμιά φορά άνθρωποι και καταστάσεις στο δρόμο. Την έμπνευση την βρίσκω στην αλήθεια που αντικρίζω γύρω μας και μέσα μας. Και τις περισσότερες φορές είναι τόσο απροσδιόριστη και ξαφνική που δεν σε νοιάζει να ψάξεις από πού ήρθε. Απλά την ακολουθείς”.

 

- Ασχολείστε με τη φωτογραφία, το θέατρο, το βίντεο αρτ. Τι από όλα αυτά νιώθετε πως σας ταιριάζει καλύτερα;

“Ο μεγάλος μου έρωτας είναι το θέατρο. Ηρθε η καραντίνα και η ανάγκη μου για έκφραση βρήκε κι άλλες διεξόδους. Τώρα θα δείξει πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Είναι πολύ νωρίς να μιλάω για το μέλλον”.

 

- Μιλήστε μας λίγο για το “Βad poetry social club”. Τι βλέπει κάποιος που έρχεται να δει την ομάδα σας;

“Οργανώνουμε βραδιές ανάγνωσης, ποιητικές performance και αναλόγιες παρουσιάσεις, με κείμενα γραμμένα από εμάς. Το βασικότερο γνώρισμα των performances μας είναι ο πειραματισμός με διαφορετικά μέσα. Βασικός σκοπός μας είναι η αναδόμηση της έννοιας της "ποιητικής απαγγελίας", η οποία εμπλουτίζεται άλλες φορές με σκηνογραφία, performance, visuals και live μουσική. Στην Καλαμάτα συγκεκριμένα, όπως και σε άλλα μέρη που πήγαμε φέτος το καλοκαίρι, ντύσαμε την "απαγγελία" με μουσική”.

 

- Και οι συνοδοιπόροι σας;

“Οταν πρωτοβγήκα από τη δραματική σχολή γνώρισα τον Παναγιώτη Βασιλείου, έναν από τους ανθρώπους - έμπνευση που έχω δίπλα μου. Η ιστορία μας είναι μεγάλη και δεν χρειάζεται να ειπωθεί όλη εδώ. Το μόνο που αξίζει να ειπωθεί είναι ότι αυτός με έβαλε σε αυτή την ομάδα πριν από 2 χρόνια περίπου, παρέα και με άλλα παιδιά που γράφουν εξαιρετικά. Τα μέλη βεβαίως δεν είναι μόνο ποιητές, αλλά και μουσικοί και φωτογράφοι και μοντέρ και ηχολήπτες και γραφίστες και ό,τι θες. Τα περισσότερα από τα μέλη έχουν εκδώσει ποιητικές συλλογές, ομαδικές ή ατομικές και zines (μικρά περιοδικά). Επίσης έχουν ήδη συμμετάσχει ή οργανώσει ποιητικές performances με άλλες ομάδες ή και ατομικά. Στηρίζουμε βαθιά το ότι η ποίηση δεν ανήκει σε σκονισμένα γραφεία, αλλά είναι κι αυτή μια τέχνη που πρέπει να γίνει "θέαμα"”.

 

- Ποιος είναι συνήθως ο τρόπος που δουλεύετε τα βίντεό σας; Πώς γεννιέται η ιδέα και τι επιλέγετε να κρατήσετε στο μοντάζ;

“Δεν υπάρχει ακόμα σε ό,τι έχω κάνει μια σταθερά. Μπορεί να έχω ήδη τραβήξει πλάνα που δεν τα έχω κάνει τίποτα και να με εμπνεύσει μια μουσική ή ένα κείμενο και να αρχίσω να τα κάνω κάτι. Ή αντίστροφα, που ίσως αυτό γίνεται τις περισσότερες φορές, η ιδέα να έρθει από τη βαθιά επιθυμία μου να μιλήσω για κάτι που με καίει. Στο τέλος προσπαθώ να κρατήσω τα απολύτως απαραίτητα. Δεν μου αρέσει η φλυαρία”.

 

- Με την παράσταση “Once upon a dog” σκέφτεστε να έρθετε και στην Καλαμάτα;

“Ναι το σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά να έρθουμε από Σεπτέμβρη. Συγκαταλέγεται στο θέατρο δρόμου αυτή η παράσταση. Φτιάχτηκε για να παίζεται σε πάρκα και πλατείες. Και για υγειονομικούς λόγους αλλά και για πολιτικούς. Η τέχνη δεν μπορεί να μένει κοιμισμένη για πάντα. Ούτε οι άνθρωποί της. Και για μας υπήρξε σαν μια ανάσα ελευθερίας αυτή η παράσταση. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να έρθουμε Καλαμάτα. Το θέλουμε όλοι πολύ”.

 

- Η ταινία στην οποία συμμετείχατε πρόσφατα βρέθηκε στην τελική κατάταξη σε διεθνές φεστιβάλ. Θέλετε να μας πείτε περισσότερα για αυτήν και πού μπορεί να την δει κάποιος;

“Η ταινία λέγεται “Εύα και Τζέιν”. Είναι μικρού μήκους, διάρκειας 14' περίπου. Γυρίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι μετά την πρώτη καραντίνα. Και γεννήθηκε κι αυτή μέσα από μια τεράστια ανάγκη να μιλήσουμε για αυτά που μας απασχολούν. Πρόκειται για ένα ζευγάρι ερωτευμένων κοριτσιών, οι οποίες λόγω της καθολικής καραντίνας που τους επιβάλλεται, καλούνται να πάρουν μια τεράστια για αυτές απόφαση. Με την Ειρήνη Γαντερί, άλλον έναν άνθρωπο - έμπνευση στη ζωή μου, συνεργαζόμαστε συχνά. Τελειώσαμε την ίδια σχολή και δεν έχουμε σταματήσει από τότε να κάνουμε πράγματα και μαζί αλλά και ξεχωριστά υποστηρίζοντας πάντα η μία την άλλη. Βρεθήκαμε με την Ειρήνη λοιπόν μετά από την πρώτη περίοδο παύσης και χωρίς πολλά - πολλά υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη ότι θα κάνουμε μια ταινία άμεσα. Και μέσα σε ένα μήνα η Ειρήνη έγραψε το σενάριο, το σκηνοθέτησε κι εγώ με μια πολύ καλή συνάδελφο παίξαμε το ζευγάρι στην ταινία. Η ταινία έχει ολοκληρωθεί και κάνει τα ταξίδια της στα φεστιβάλ. Προς το παρόν περιμένουμε απαντήσεις από διάφορα ελληνικά και ξένα φεστιβάλ που στείλαμε. Αν όλα πάνε καλά και μας πάρουν, θα ενημερωθείτε μέσα από τα social media και τη σελίδα της ταινίας που έχουμε φτιάξει στο Facebook, για τις ημέρες και ώρες προβολής. Ειδάλλως θα πρέπει να περιμένετε τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμα για να κάνει η ταινία τα ταξίδια της πρώτα, καθώς επιβάλλεται από τα φεστιβάλ να είναι κλειστή για το κοινό. Μέχρι στιγμής το φιλμ βρέθηκε στους finalists του Απριλίου στο Boden International Film Festival”. 

 

- Εχετε σκηνοθετήσει - συμμετάσχει σε βίντεο κλιπ. Συνήθως είναι τραγούδια που σας εκφράζουν και την ίδια;

“Προσπαθώ ναι. Οσο ήμουν στη σχολή ακόμα, αλλά και πριν από αυτήν, ομολογώ πως όχι. Αν με ρώταγε κάποιος τώρα θα ήμουν πολύ πιο επιλεκτική. Και όχι γιατί σνομπάρω ή οτιδήποτε τέτοιο, απλά πλέον δεν νιώθω καλά να κάνω κάτι που δεν εκφράζει ή δεν αρέσει και σε μένα την ίδια”.

 

- Το θεατρικό το οποίο συμμετείχατε πριν λίγα χρόνια ήταν οι “Κούκλες”, βασισμένο στο “Κουκλόσπιτο”. Πώς τοποθετείται στο σήμερα ο λόγος του Ιψεν, ειδικά τις μέρες που διανύουμε;

“Ο λόγος τόσο μεγάλων συγγραφέων δεν ξεπερνιέται. Είναι τρομακτικό πόσο πιο μπροστά είναι από την εποχή τους ή -ακόμη πιο τρομακτικό- πόσο πίσω είμαστε εμείς ακόμα. Στο συγκεκριμένο έργο ο Ιψεν μιλάει για μια καταπιεσμένη γυναίκα, που δεν το έχει καταλάβει μέχρι το τέλος του έργου πόσο άβουλη και αδύναμη είναι σε σχέση με τον άντρα της και τα παιδιά της. Και αυτό παραμένει ένα σύγχρονο πρόβλημα -η θέση δηλαδή της γυναίκας μέσα στην οικογένεια και μέσα στην κοινωνία γενικότερα. Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα να αφήσει άντρα και παιδιά και να πάει να βρει τον εαυτό της όταν καταλαβαίνει ότι τον έχασε μέσα σε όλες αυτές τις υποχρεώσεις και τις κοινωνικές επιταγές; Είναι σπουδαίο να ανεβαίνουν τέτοια έργα στις μέρες μας και να μας υπενθυμίζουν τα κατά τα άλλα κεκτημένα και αναφαίρετα δικαιώματά μας ως γυναίκες και ως άνθρωποι”.

 

- Τι σχέδια έχετε για τον χειμώνα τώρα που τα θέατρα είναι σε μια νέα φάση επανεκκίνησης;

“Πολλά και τίποτα. Και είμαι καλά με αυτό”.

 

- Είστε αρκετά νέα στην ηλικία αλλά έχετε ήδη καταπιαστεί με πολλά πράγματα. Για ποιο από αυτά νιώθετε περισσότερο περήφανη;

“Περήφανη... δεν ξέρω αν μου αρέσει η λέξη να την επαναλάβω. Περήφανη ένιωσα μόνο για την απόφασή μου να ασχοληθώ με την τέχνη. Μέχρι εκεί. Μπορώ να πω πού νιώθω πιο σίγουρη όμως. Κι αυτό είναι το κομμάτι της υποκριτικής.

Αυτό είναι που κάνω τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Σε αυτό έχω μεγαλύτερη τριβή. Σε αυτό έχω δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα, αυτή είναι η "σπουδή" μου. Π.χ. στη συγγραφή ή τη σκηνοθεσία και το μοντάζ νιώθω ακόμα αδύναμη, κάνω ακόμα τα πρώτα μου βήματα. Βέβαια αυτό μου δίνει ένα άλλοθι να αφήνω και τον εαυτό μου πιο ελεύθερο να κάνει λάθη μέσα σε αυτά, ενώ στο κομμάτι της υποκριτικής -στο θέατρο ή στον κινηματογράφο- αυτομαστιγώνομαι συνεχώς”.


NEWSLETTER