- Ενα ακόμη βιβλίο σας, μόλις δύο μηνών. Τι συναντάμε στις σελίδες του;
"Οι σελίδες του "Γυάλινου χρόνου" είναι γεμάτες από σκέψεις για το ρόλο της τέχνης, για το νόημα της ζωής και του έρωτα, για τη λειτουργία των παιδικών ψυχικών τραυμάτων στην ενήλικη φάση της ζωής, για τη γυναίκα και το νέο της προφίλ στη σύγχρονη κοινωνία, για τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να συναντήσει την ευτυχία, για τα αίτια μιας ραγισμένης λογικής. Θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο πολυεπίπεδο, αν αναλογιστεί κανείς ότι στον μυθιστορηματικό ιστό του παρεμβάλλονται 14 διηγήματα που ενέχουν ρόλο χορικών μέσα στο δράμα της κεντρικής ηρωίδας. Τα διηγήματα αυτά προσφέρουν στον αναγνώστη μια άλλη οπτική κάθε φορά της ιδέας που πραγματεύομαι στο προηγούμενο επεισόδιο του μυθιστορήματος ή προετοιμάζουν τον αναγνώστη για ό,τι ακολουθεί. Το βιβλίο χρησιμοποιεί προσχηματικά την έννοια του θανάτου για να μιλήσει για την ουσία της ζωής και ίσως αυτό αποτελεί και την βασικότερη ανατροπή που θα συναντήσει ο αναγνώστης στο βιβλίο του".
- Ο χρόνος ως γυάλινος, είναι διάφανος, καθαρός ή εύθραυστος;
"Ο χρόνος είναι γυάλινος επειδή είναι εύθραυστος. Ομως ακόμη και σπασμένο το γυαλί λειτουργεί και ως καθρέφτης. Βοηθάει όποιον το κοιτάζει να δει τι υπάρχει πίσω απ’ αυτόν αλλά ταυτόχρονα να δει τον εαυτό του, τις αλλαγές που έχει υποστεί από τις συγκυρίες στις οποίες έζησε και από τις επιλογές που έχει κάνει. Η ηρωίδα ζει μες στη γυάλινη φυλακή του χρόνου και μόνο όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με τον θάνατο, ελευθερώνεται και κερδίζει μια αυτογνωσία που δεν είχε κατακτήσει στα 40 χρόνια της ζωής της".
- Στον έρωτα ο χρόνος μετράει διπλός ή αντίστροφα;
"Ο χρόνος του έρωτα δεν μετριέται με τα συμβατικά ρολόγια. Ο Αλέξανδρος, ένας ήρωας μέσα στο βιβλίο, όταν αποπειράται να ορίσει την έννοια της ζωής λέει χαρακτηριστικά: "Ζωή είναι αυτό που θέλεις να θυμάσαι όταν φεύγεις απ’ αυτή". Ανάλογο ορισμό θα έλεγα ότι έχει και ο χρόνος που είναι αφιερωμένος σε έναν έρωτα. Η διάρκεια μιας ερωτικής σχέσης δεν καθορίζει την ένταση και το πάθος της. Μια ερωτική νύχτα μπορεί να είναι πιο ουσιαστική από έναν ολόκληρο χρόνο συνύπαρξης".
- Το σπάμε τελικά το ...φράγμα του χρόνου;
"Η ηρωίδα μου νομίζω ότι το έσπασε το φράγμα του χρόνου. Σε 4 μήνες έζησε όσα δεν κατάφερε να ζήσει στα 40 χρόνια της ζωής της. Αναθεώρησε παλιά ιδανικά, έμαθε μυστικά που καθόρισαν τη ζωή που έζησε, συμφιλιώθηκε με το παρελθόν και τους ανθρώπους που την πλήγωσαν, ερωτεύτηκε και έγραψε υπηρετώντας την ανάγκη της για έκφραση και όχι υποκινημένη από συγγραφική ματαιοδοξία. Δεν έσπασε απλώς το φράγμα του χρόνου αλλά και το φράγμα του παλιού, μίζερου, εγωιστή εαυτού της και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα ενός ανθρώπου".
- "Είναι ένα βιβλίο για την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης" γράφτηκε για τον "Γυάλινο χρόνο". Ποια είναι αλήθεια η ουσία αυτή;
"Η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, όσο κι αν ακουστεί κοινότοπο, είναι η αποδοχή του εαυτού μας και η ικανότητα να ξεπερνάμε όσα μας πληγώνουν. Η δύναμη της συγχώρεσης και η δύναμη της αγάπης. Το πάθος για τη ζωή ακόμη και όταν αυτή τελειώνει. Στο "Γυάλινο χρόνο" δεν πρωταγωνιστεί μόνο η Βερονίκη Δελένδα. Παράλληλη πρωταγωνίστρια είναι η τέχνη της γραφής, η οποία για μένα αποτελεί καταλύτη -όπως και κάθε τέχνη- της ανθρώπινης ύπαρξης, αφού σηματοδοτεί την πεμπτουσία της ανθρώπινης οντότητας, δηλαδή τη σκέψη".
* Η Πασχαλία Τραυλού γεννήθηκε το 1970 στην Τρίπολη Αρκαδίας. Μέχρι τα 18 της έζησε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το 1988 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου σπούδασε Ελληνική Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή. Τότε έκανε και τις πρώτες συγγραφικές της απόπειρες με μικρά διηγήματα που εκδόθηκαν σε τοπική εφημερίδα της Βέροιας. Ασχολείται με τη μουσική και τη ζωγραφική και ταξιδεύει συχνά. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
