Την προσωπικότητα αυτή ανακάλυψε ο Μεσσήνιος συγγραφέας και δημοσιογράφος Γρηγόρης Χαλιακόπουλος το 1995, ερευνώντας τα Αρχεία του Δρομοκαϊτείου και φέτος μας τον παρουσίασε ως θεατρικό έργο με τον τίτλο «Η σκιά του ειδώλου» σε σκηνοθεσία της κοσμήτορος του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγήτριας του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου Μαρίκας Θωμαδάκη. Γι’ αυτή την ιδιαίτερη παράσταση μιλήσαμε με τον πρωταγωνιστή της, Βασίλη Παπαδημητρίου.

- Μετά από τέσσερις μήνες συνεχών παραστάσεων σε μια δύσκολη εποχή λόγω οικονομικής κρίσης, πιστεύω να έχετε μείνει ικανοποιημένος...

«Πολύ ικανοποιημένος. Πίστευα ότι θα ανεβάζαμε μία ενδιαφέρουσα παράσταση που θα έπαιζε κάπου σταθερά για 2-3 μήνες, ή θα έκανε μικρούς κύκλους παραστάσεων σε θέατρα 30-40 ατόμων. Τελικά, αρχίσαμε σε έναν όμορφο χώρο 60 θέσεων, τη μικρή σκηνή του "Θεάτρου της Ημέρας". Ενας μικρός "ναός" θεατρικής παιδείας όπου εργάζονται για το θέατρο πάνω από 20 χρόνια ο κ. Κουρετζής και η κ. Ανδρομάχη Μοντζολή, που φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, σπουδαίους ηθοποιούς, όπως φέτος τον κ. Κολοβό και "Το Φως που (πάντα) καίει" στην κεντρική σκηνή. Πήγαμε καλά και μάλιστα πήραμε και παράταση! Μετά είχαμε την χαρά να μας ανοίξει ο κ. Δημητρακόπουλος την πόρτα του δικού του θεάτρου και να στηρίξει την παράστασή μας σε ένα πραγματικό κόσμημα, το θέατρο "Εν Αθήναις" στο Γκάζι. Ενα θέατρο 100 θέσεων, στο οποίο φέτος η εταιρεία "Τέχνις" παρουσίασε εξαίρετους ηθοποιούς και παραγωγές, όπως "Ο συμβολαιογράφος", "Ο Μάκης" κ.ά. Πήγαμε και εκεί πολύ καλά, παίρνοντας μάλιστα και σε αυτό το θέατρο έναν μήνα παράταση. Λάβαμε υπέροχες κριτικές και σημαντική συνολικά προσέλευση, ειδικά στις τελευταίες παραστάσεις μας. Το αναφέρω γιατί όπως είπατε βρισκόμαστε σε μία δύσκολη εποχή, όπου τις περισσότερες φορές οι δημιουργοί αναγκάζονται να δουλεύουν επί μήνες αμισθί, προκαταβάλλοντας χωρίς εγγυήσεις τη δουλειά τους. Και ήθελα να τονίσω το πόση σημασία έχει η στήριξη του κόσμου -ειδικά αν κάποιος, ένεκα της κρίσης, έχει πολύ χαμηλό εισιτήριο/έσοδο όπως εμείς, 10 και 5 ευρώ.

Συνεχίζοντας, την παράστασή μας θα στεγάσει τον Ιούνιο ένας εξέχων χώρος, το φιλόξενο και δοτικό Ιδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης". Η στήριξη των ανθρώπων του ιδρύματος είναι αμέριστη και μας οπλίζει με πίστη και καλλιτεχνική ορμή. Πώς να μην είμαι ικανοποιημένος και γεμάτος καλλιτεχνικά!».

- Δύσκολο εγχείρημα ο μονόλογος και ιδιαίτερα "Η σκιά του ειδώλου" καθώς υποδύεστε τριπλό ρόλο.

«Δεν θέλω να κρυφτώ, παρόλο που είμαι μικρός ακόμη, έχοντας όμως 16 χρόνια ενασχόλησης -τα 10 τελευταία ως επαγγελματίας- στον χώρο του θεάτρου, ομολογώ πως ένιωθα σίγουρος, ενθουσιασμένος και έτοιμος να εργαστώ σκληρά σε ένα τόσο απαιτητικό είδος. Μάλιστα ένιωθα ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό για την επιπλέον δυσκολία, καθότι όταν υπάρχει ουσία και ποιότητα, είναι ακόμη πιο ανταποδοτικό όταν αναμετριέσαι με ένα τέτοιο έργο. Οι ευκολίες μας άλλωστε, μας οδηγούν στη στασιμότητα, κάτι το οποίο ισούται με καλλιτεχνική νεκροφάνεια στα μάτια μου».

-Τι αντιπροσωπεύει για σας πλέον ο Νικόλαος Δραγούμης;

«Ξέρετε τι; Αυτό που αντιπροσωπεύει πλέον για μένα ο Νικόλαος, είναι κάτι που μου το έμαθε το κοινό και η οικογένειά του! Αρχικά τον αγάπησα όπως είχα αγαπήσει τον Αμλετ στις εξετάσεις του υπουργείου Πολιτισμού, όπως αγάπησα τον Μακμπέθ, τον Πετκούτιν, τον Σκαθαράκο-Ποιητή και άλλους "καταραμένους" ή "λαβωμένους" ήρωες που συνάντησα θεατρικά αυτά τα χρόνια: βαθιά, μα και αποστασιοποιημένα. Βλέποντας όμως στα μάτια του κοινού το τι πραγματικά σημαίνει συμβολικά ή αντιμεταθετικά ένας άγνωστος πριν από λίγο σ' αυτούς άνθρωπος, βλέποντας τα μάτια τους δακρυσμένα να με αγκαλιάζουν για να ευχαριστήσουν στο πρόσωπό μου τους συντελεστές της παράστασης, αλλά και τον ίδιο τον Νικόλαο, όπως θα αγκάλιαζαν έναν φίλο τους και θα του έλεγαν "σε νιώθω, σε ευχαριστώ", ο Νικόλαος Δραγούμης σημαίνει πολλά περισσότερα πλέον για μένα. Είναι ένα πρόσωπο που έχει δύναμη. Να συμπαρασταθεί, να διδάξει. Οπως μου εκμυστηρεύτηκε συγγενής του Νικόλαου, με την στάση ζωής του, η οποία είχε τραγικό κόστος γι' αυτόν, έσωσε και δίδαξε επόμενες γενιές συγγενών του. Ηταν εν αγνοία του ένας εξ-άγγελος, από αυτούς που είναι μπροστά από την εποχή τους και τελικά θυσιάζονται για να εξελιχθούμε και να είμαστε έτοιμοι εμείς, όταν αυτή η εποχή έρθει».

- Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να υποδύεται ένα φοβικό άτομο και συγχρόνως έναν παρανοϊκό καλλιτέχνη;

«Πόσο δύσκολο είναι να επιμένεις να ενδιαφέρεσαι για τους μαθητές σου, τη ζωή και την παιδεία τους, παρόλο που σε απαξιώνουν και σε οδηγούν στην αδιαφορία ή την τυπική περαίωση; Πόσο δύσκολο είναι εργάζεσαι σε ένα γραφείο αμειβόμενος πολύ λιγότερο απ' όσο αξίζεις και κοπιάζεις; Να βρίσκεσαι σε θέση ισχύος και ενώ θα μπορούσες να κλέψεις και να αδικήσεις ατιμωρητί, να αντιπαλεύεις την αδικία που σε μάχεται μαινόμενη; Πόσο δύσκολο είναι να αφιερώνει ένας επιστήμονας τη ζωή του κάπου και να στερείται, όχι επειδή περιμένει το βραβείο, αλλά επειδή βλέπει πως αν εργαστεί σκληρά θα ξεδιψάσει κόσμο που διψάει, που προσπαθεί μα δε τα καταφέρνει; Δεν είναι καθόλου δύσκολο αυτό που με ρωτάτε. Αυτό είναι το "εύκολο", το γλυκά κοπιαστικό και ενδιαφέρον μέρος. Ειδικά αν είναι ισορροπημένο άτομο που δεν περιμένει να αυτοτραυματιστεί και να πονέσει για να νιώσει χαρά και την ηδονή της δημιουργίας, και, αντιμετωπίζει με αγάπη, κατανόηση και ενδιαφέρον τους ήρωες του μεν, αποστασιοποιημένα δε. Ο,τι κι αν είναι αυτοί. Το δύσκολο είναι να είσαι συνεπής απέναντι στον εαυτό σου, στο αληθινό, στους συνεργάτες σου και στους ανθρώπους που έρχονται να ψυχαγωγηθούν. Και να παραμένεις».

- Οπως ξέρετε το έργο έχει γράψει ένας συνεργάτης της εφημερίδας "Ε" και συμπατριώτης μας. Πώς είδατε τη συνεργασία σας μαζί του;

«Νιώθω μεγάλη χαρά κάθε φορά που έρχεται ένας άνθρωπος να γκρεμίσει χαρακτηρισμούς και διαχωριστικές γραμμές που πολλές φορές "επικονιάζονται" μέσα μας και κουβαλάμε σαν καμπούρα στην πλάτη. "Ποντιακή λογική", "κουζουλός σύντεκνος", "κάτω απ' τ' αυλάκι", "πάν' απ' τ' αυλάκι, "έξ' απ' την πόλη" και μέσα στην άγνοια και τις προκαταλήψεις…

Η συνεργασία μου με τον συγγραφέα και άνθρωπο Χαλιακόπουλο ήταν από αυτές που γκρεμίζουν τείχη, ανοίγουν ορίζοντες και κοσμούν όχι μόνο το βιογραφικό αλλά και τη βιογραφία κάποιου».

- Διαβάσαμε καλές κριτικές για το έργο αυτό. Πιστεύετε πως αυτός είναι και ο λόγος της επιτυχημένης πορείας του έργου ή η περιέργεια του κόσμου να μάθει για ένα άγνωστο πρόσωπο όπως ο Νικόλαος Δραγούμης;

«Σήμερα, όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και της ψυχικής ραθυμίας, νομίζω ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό θα έρθει στο θέατρο από περιέργεια. Ακόμη, είμαστε τυχεροί και χαρούμενοι για τις τόσο καλές κριτικές, αλλά πιστεύω πως οι παραστάσεις μας πήγαν καλά, επειδή εμείς είχαμε δώσει και κάνει καλή κριτική στον εαυτό μας και στηρίξαμε την παράσταση έως να έρθει η ώρα να μας στηρίξουν και άλλοι. Οπως αναφέρει προς το τέλος του έργου ο συγγραφέας "επιβεβαίωση είναι το χειροκρότημα των άλλων προς εμάς. Αυτοβεβαίωση είναι το χειροκρότημα του εαυτού μας, προς εμάς τον ίδιο". Δεν μιλάμε φυσικά γι' αυταρέσκεια, αλλά για την απόφαση να προχωρήσεις το βήμα τού τώρα και του μετέπειτα».

- "Θέατρο Ημέρας", μετά "Εν Αθήναις" και τώρα "Κακογιάννη"… Η συνέχεια του καλοκαιριού;

«Ποιος ξέρει; Προσωπικά θα ήθελα να πάω διακοπές και να μην εργαστώ. Να πάω διακοπές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Και να πάρω και μερικούς φίλους μαζί... Το Νικόλα, το Νικόλαο, όλους τους χαρακτήρες της "Σκιάς του ειδώλου" και όποιον θελήσει να ταξιδέψει μαζί μας!».

- Θα θέλατε να κλείσετε με μια ατάκα του έργου;

"Κι αν δεν ήταν τρελός;".