Κυριακή, 24 Απριλίου 2022 08:21

Η συγγραφέας Κατερίνα Ξάνθου στην "Ε": "Οι άνθρωποι διαβάζουν πολύ περισσότερο μετά την πανδημία"

Γράφτηκε από την
Η συγγραφέας Κατερίνα Ξάνθου στην "Ε": "Οι άνθρωποι διαβάζουν πολύ περισσότερο μετά την πανδημία"

 

Το νέο της βιβλίο εξέδωσε πριν από λίγο καιρό η συγγραφέας από την Καλαμάτα Κατερίνα Ξάνθου, κερδίζοντας μέχρι τώρα πολύ θετικά σχόλια για τη γραφή και τη διεισδυτικότητά της στην ανθρώπινη ψυχή.

Η ίδια μετρά εδώ και κάποια χρόνια τη δική της πορεία στα γράμματα. Οι αναγνώστες της κυρίως την έμαθαν μέσα από το “Ενα μοιραίο γράμμα”, το οποίο ήταν μια συλλογή με μικρά διηγήματα, ενώ έχει δώσει και κείμενα σε συλλογικούς τόμους. Η μοναξιά και η απομόνωση είναι κυρίως τα θέματα που αγγίζει στα “Ανθη του Αυγούστου”, παρότι το έργο γράφτηκε πολύ πριν από την πανδημία και τη σαρωτική παρουσία του κορονοϊού στη ζωή μας…

Το νέο σας βιβλίο “Ανθη του Αυγούστου’’, ήρθε αμέσως μετά τη συμμετοχή σας στον συλλογικό τόμο για το ’21, των Μεσσηνίων Συγγραφέων. Πότε γράφτηκε;

Εχει γραφτεί μερικά χρόνια πριν. Το είχα στην… απομόνωση του συρταριού, επειδή είχε απορριφθεί από κάποιους μεγάλους εκδότες στους οποίους είχα απευθυνθεί. Το είχαν βρει αντιεμπορικό, παράλληλα όμως και… εξαιρετικό! Μάλιστα έχω κρατήσει κάποιες απόψεις κριτικών, πανεπιστημιακών καθηγητών νεοελληνικής λογοτεχνίας, οι οποίοι εξέφρασαν πολύ καλή γνώμη. Ομως αφού δεν έδειξαν ενδιαφέρον οι εκδότες, το άφησα στην άκρη. Κάποια στιγμή έκανα άλλη μια απόπειρα, βρήκα αυτόν τον εκδοτικό οίκο “Παράγραφος” και το βιβλίο κυκλοφόρησε. Μέχρι σήμερα έχει τύχει καλής αποδοχής: μια επιτυχία που δεν την περίμενα.

 

Κυκλοφόρησε φέτος, το 2022;

Ναι, κυκλοφόρησε πριν από δύο περίπου μήνες.

 

Με αφορμή την ιστορία που αναφέρατε για τους εκδοτικούς οίκους, νιώθω ότι ολοένα και περισσότεροι συγγραφείς στρέφονται προς την αυτοέκδοση, κυνηγούν μόνοι τους το όνειρό τους. Είναι αλήθεια αυτό;

Η αυτοέκδοση είναι μια λύση, η διακίνηση είναι το πρόβλημα. Αν μπορέσεις να διακινήσεις το έργο μόνος σου, έχεις λύσει το πρόβλημά σου – διαφορετικά το αναλαμβάνουν άλλοι, χωρίς να είναι πάντα εύκολο να βγάλεις μιαν άκρη.

 

Στην Covid εποχή που ζούμε, είναι περιορισμένες οι εκδηλώσεις. Τι βήματα χρειάζεται να ακολουθήσει ένας συγγραφέας μετά την έκδοση;

Προσωπικά και σε συνεννόηση με τον επιμελητή του βιβλίου μου, αποκλείσαμε την παρουσίαση. Οχι μόνο λόγω της νέας κατάστασης που βιώνουμε, αλλά γιατί θεωρώ ότι και οι παρουσιάσεις έχουν λίγο κουράσει τον κόσμο. Οπότε ήταν μονόδρομος να απευθυνθούμε σε φίλους, σε οικείους δημοσιογράφους ή και σε κριτικούς βιβλίων… Προσπαθήσαμε να γίνει κατά κάποιον τρόπο γνωστό το έργο “από στόμα σε στόμα” ή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και με τον τρόπο αυτό το βιβλίο πάει καλά, θα έλεγα καλύτερα από ό,τι άλλο έχω γράψει μέχρι σήμερα, αν σκεφτείτε ότι βρισκόμαστε στην αρχή της διαδρομής του, μόλις έχει κυκλοφορήσει. Το αγκάλιασαν και εκδήλωσαν μια περιέργεια οι αναγνώστες για το βιβλίο. Ακόμη κι άνθρωποι που δεν διάβαζαν ιδιαίτερα, εκφράστηκαν με ενθουσιασμό.

 

Με έναυσμα την τελευταία σας παρατήρηση ότι το διάβασαν και άνθρωποι που μέχρι τώρα δεν είχαν αυτό το χόμπι, ποια πιστεύετε υπήρξε η αφορμή; Τα όσα ζούμε;

Σίγουρα τα όσα ζούμε παίζουν τον ρόλο τους. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι όλοι οι άνθρωποι διαβάζουν πολύ, πάντως διαβάζουν πολύ περισσότερο μετά την πανδημία.

 

Το βιβλίο σας “Μοιραίο γράμμα” έχει μικρές ιστορίες. Το “Ανθη του Αυγούστου” έχει άλλη μορφή. Πώς το εμπνευστήκατε;

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται αρχικά στη μοναξιά του σημερινού ανθρώπου και μάλιστα, για να το θέσω καλύτερα, στην ιδιοσυγκρασία του μεγάλου ανθρώπου, του ολομόναχου, που ζει στη μεγαλούπολη και συγκεκριμένα στις 15 μέρες του Αυγούστου, που όλοι λείπουν. Το θέμα του είναι λίγο δραματικό, αλλά αυτό το βιβλίο είναι οι 15 μέρες ενός μοναχικού, ολομόναχου ανθρώπου μέσα σε ένα σπίτι, ενός ατόμου που δεν μπορεί να βγει καθόλου έξω.

 

Επίκαιρο δηλαδή… Μιλάει μόνο για 15 μέρες εγκλεισμού, ενώ στις μέρες μας πολύς κόσμος είναι μέσα στο σπίτι πολλούς μήνες και χρόνια πλέον λόγω της πανδημίας.

Το βιβλίο γράφτηκε πριν από την πανδημία και περιγράφει τις 15 μέρες απομόνωσης ενός ανθρώπου συγκεκριμένα. Πρόκειται για μια ηρωίδα, μια γυναίκα, η οποία ενώ τα είχε όλα κι ήταν μια πολύ μεγάλη μοδίστρα στα χρόνια της, είχε φτάσει πολύ ψηλά, είχε έναν καλό σύζυγο, είχε μια κόρη κι όλο τον κόσμο να ασχολείται με το ράψιμό της, λόγω του δεσποτικού χαρακτήρα της τα έχασε. Μένει κλεισμένη στο σπίτι της κι αναπολεί τη ζωή της. Η αναπόληση μέσα στο βιβλίο είναι ιδιαιτέρως πλούσια και διανθισμένη.

   

Η ηρωίδα σας κάνει την αυτοκριτική της; Κοιτάει και τα λάθη της;

Nαι, βεβαίως… Και μάλιστα αναρωτιέται πού έφταιξε και τώρα δεν έχει να περιμένει, να λάβει τίποτα. Λέει “εγώ τους αγάπησα όλους, μήπως δεν το έδειξα, ή μήπως δεν το κατάλαβαν;”.

 

Προαναφέρατε ότι αυτό το βιβλίο υπήρχε στο συρτάρι, το είχατε στην αφάνεια. Εχετε γράψει κι άλλα έργα που δεν τα έχετε αξιοποιήσει μέχρι τώρα;

Ναι, υπάρχουν αρκετά έργα.

 

Βιβλία ολοκληρωμένα; Διηγήματα; Ποιήματα;   

Yπάρχουν ανέκδοτα διηγήματα και υπάρχει κι ένα ερωτικό, δραματικό μυθιστόρημα, το οποίο είναι έτοιμο και βρίσκεται στο στάδιο των διορθώσεων. Αυτό το έργο δεν θα κυκλοφορήσει ακόμα όμως.

 

Ερωτες πέρασαν από τη ζωή της ηρωίδας σας;

Δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή της ο έρωτας…

 

Αλλιώτικο αυτό, γιατί στο προηγούμενο βιβλίο ήταν στο επίκεντρο ο έρωτας. Εσείς εστιάσατε αλλού;

Εστίασα πιο πολύ στους χαρακτήρες και στις ιστορίες τους. Υπάρχει η ιστορία της Λιλής, μιας κοπέλας που είχε σχέση με έναν παντρεμένο, υπάρχει ένα έγκλημα πάθους, η δολοφονία συγκεκριμένα μιας κοπέλας, και υπάρχουν όνειρα μέσα στο βιβλίο, συμβολικά κι αλληγορικά…

 

Αυτό το έγκλημα το οποίο περιγράφετε είναι κάτι που είχε συμβεί στο παρελθόν και σας είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον;

Δεν βασίστηκα σε μια συγκεκριμένη ιστορία… Θα σας εκμυστηρευτώ κάτι για το έργο αυτό… Το βιβλίο όλο ξεκίνησε από μια κουβέντα, που μου είχε πει ο αδελφός μου κάποια στιγμή… “Ξέρεις τι είναι να κάθεται ένας άνθρωπος ηλικιωμένος στο παράθυρο και να περιμένει το τέλος; Και να μετράει το χρόνο του;’’. Την ίδια στιγμή μού ήρθε όλη η εικόνα στο μυαλό και σχεδόν όλη η ιστορία του βιβλίου. Η ζωή της Ανθης είναι στο παράθυρο, περιμένοντας να φανεί ένας περαστικός, μήπως του πιάσει την κουβέντα και τον βάλει στο σπίτι της για να έχει λίγη παρέα. Βρίσκει διάφορες δικαιολογίες κι αφορμές για να το καταφέρει. Και δεν το καταφέρνει. Αλλά κι από την άλλη, η μοναξιά της τής έχει δώσει την ικανότητα και τη φαντασία να υποθέτει, να μαντεύει και στο τέλος να διαβάζει τι κρύβει ο άλλος πίσω από το ντύσιμό του, το γέλιο, την εμφάνιση, την κίνηση και τη στάση του σώματος…

 

Παρόλο που το βιβλίο γράφτηκε χρόνια πριν, αποδειχτήκατε πιο επίκαιρη από ποτέ, τόσο για τη μοναξιά και τον εγκλεισμό, όσο και για την έξαρση του εγκλήματος κατά των γυναικών… Θέλετε να περάσετε έτσι ένα μήνυμα;

Φοβάμαι πως στην κανονική μας ζωή έχουμε εθιστεί λίγο στο έγκλημα και δεν ξεκολλάμε από το θέαμα που πουλάνε τα ΜΜΕ. Το έγκλημα στο βιβλίο μου είναι ένα έγκλημα πάθους… Ενας άντρας σκοτώνει μια γυναίκα. Είναι ένα κεφάλαιο το έγκλημα αυτό, όμως με κάποιον τρόπο πάλι επιστρέφουμε στην Ανθη, η οποία ένα βράδυ, πριν κοιμηθεί, ακούει ένα ουρλιαχτό… Την επομένη που ξυπνάει ακούει έναν αχό από κόσμο μπροστά στο στενό του σπιτιού της κι αμέσως το έγκλημα γίνεται γι’ αυτήν… γιορτή! Ντύνεται, στολίζεται, κάθεται μπροστά στο παράθυρο και το γιορτάζει. Είναι η μόνη αυτήκοος μάρτυρας, αλλά το στοιχείο που ξέρει μόνο αυτή θα το δώσει “αντιπαροχή”, για να μείνει ο κόσμος μέρες έξω από το σπίτι της.

 

Στο γυναικείο κοινό δίνετε κάποια μηνύματα παραπάνω σε αυτό το βιβλίο;

Βεβαίως, τα περνάω μέσω της Ανθης, που λέει “ζήστε”… Τα βάζει με τον κόσμο, με την κοινωνία, ακόμη και με τον Θεό. Μόνο με τον εαυτό της δεν τα βάζει.

 

Κατάγεστε από την Καλαμάτα, από μια πόλη μέσα στη φύση και με πολλά ερεθίσματα… Συναντάμε εικόνες κι αναμνήσεις των παιδικών κι εφηβικών σας χρόνων μέσα στο βιβλίο;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο όχι, αλλά στο καινούργιο το μυθιστόρημα, σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του, υπάρχουν τέτοιες εικόνες.

 

Είστε μια ρομαντική ψυχή. Η καταγωγή σας έπαιξε ρόλο σε αυτό;

Πάντα η καταγωγή παίζει τον ρόλο της σε ό,τι κι αν γράψω. Εκτός από αυτό, με διακατέχει το πάθος για τη ζωή, για τη φύση, για τον έρωτα, για τη φιλία. Ημουν κι εξακολουθώ να είμαι ένα παθιασμένο άτομο.

 

Διαβάζατε λογοτέχνες στα νεανικά σας χρόνια;

Από μικρή διάβαζα. Από τα 12 χρόνια μου μελετούσα τους κλασικούς, Καζαντζάκη, Ντοστογιέφσκι… Βγήκα στην αγορά εργασίας από πολύ μικρή. Δεν κατάφερα να πάω στο λύκειο ούτε να σπουδάσω όπως θα ήθελα. Το σχολείο μου ήταν ο Καζαντζάκης και η γραφή του μου διαμόρφωσε το χαρακτήρα. Ηταν η έμπνευσή μου για να γράψω κι εγώ η ίδια… Ελεγα μέσα μου “εγώ να γράψω;”. Το είχα ανάγκη όμως και το τόλμησα.

[Το βιβλίο μπορεί κανείς να το βρει από το Ιντερνετ ή μετά από επικοινωνία με τη συγγραφέα στο Facebook].


NEWSLETTER