Το μολύβι δεν σταματάει να γράφει, αναφέρει η κ. Ρουκά. Πρόκληση για εκείνη η γραφή διηγήματος. «Δεν βιάζομαι. Υπάρχει ήδη υλικό, θέλει δουλειά, υπομονή και πολύ μελέτη», αναφέρει.
"Οι ρίζες μου είναι οι αναφορές μου. Κι αυτό περικλείει χώμα, ανάσες, τρεχαλητό, δάκρυα. Το σώμα ριγάει κάθε που επιστρέφω εκεί στη γενέτειρα. Ο γονιός, το αποτύπωμά του, πρόσωπα που άμεσα ή έμμεσα έπαιξαν το ρόλο τους στη ζωή μου, στην πορεία μου, στις αναμνήσεις. Τίποτα απ΄ ότι αναφέρεται δεν ξεθωριάζει, απλά θεωρώ ότι αποζητούν είτε να συγχωρεθούν είτε να συγχωρέσουν."
Η Μαρία Ρουκά με τον Γιώργο Χρονά, συγγραφέα-ποιητή, τη Λίνα Νικολακοπούλου, στιχουργό και τον Μιχαήλ Ανθη, συγγραφέα-ηθοποιό.
Από την παρουσίαση της συλλογής στην Αθήνα.
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
Η ποίησή σας είναι κατά βάσιν βιωματική. Μιλήστε μας για την μετάπλαση του βιώματος σε γραπτό λόγο.
Η μετάπλαση σε γραπτό λόγο, έρχεται αβίαστα. Συσσωρευμένες εικόνες, οι οποίες επιζητούν να γίνουν λόγος, να μιλήσουν, να εξομολογηθούν. Το βίωμα λοιπόν έρχεται και στήνεται αράδα αράδα με μολύβι και σβήστρα, γίνεται λέξη, γίνεται λόγος και ενεργοποιείται. Ωριμάζοντας, αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τα πράγματα που έχουν φύγει, οι αποστάσεις ασφαλείας λειτουργούν ως φίλτρο πριν την ολοκλήρωση του τελικού έργου.
Στην τελευταία σας συλλογή γίνεται αναφορά σε οικεία πρόσωπα της γενέτειράς σας. Πως αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης;
Οι ρίζες μου είναι οι αναφορές μου. Κι αυτό περικλείει χώμα, ανάσες, τρεχαλητό, δάκρυα. Το σώμα ριγάει κάθε που επιστρέφω εκεί στη γενέτειρα. Ο γονιός, το αποτύπωμά του, πρόσωπα που άμεσα ή έμμεσα έπαιξαν το ρόλο τους στη ζωή μου, στην πορεία μου, στις αναμνήσεις. Τίποτα απ΄ ότι αναφέρεται δεν ξεθωριάζει, απλά θεωρώ ότι αποζητούν είτε να συγχωρεθούν είτε να συγχωρέσουν.
Στη συλλογή υπάρχει μία συνοδοιπορία εικαστικών έργων και ποίησης... Μπορείτε να αναφερθείτε στο εικαστικό έργο του συζύγου σας Τζίμη Χύτα;
Στιγμές από την ζωή που μοιραζόμαστε δημιουργικά με τον σύντροφό μου Τζίμη Χύτα, εικαστικού, απόφοιτο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, κατά τις οποίες προκύπτουν έργα αφορμώμενα μέσα από την διαδικασία του ψυχικού αυτοματισμού και εκφράζονται είτε προφορικά είτε γραπτά είτε με άλλη εικαστική μορφή.
Τα έργα (ποιήματα ή εικαστικά δημιουργήματα) που προκύπτουν είναι αποτέλεσμα αμφίδρομης επιρροής που ασκείται και ενεργοποιεί το ανυστερόβουλο παιχνίδι της σκέψης και των δύο. Συζητώντας λοιπόν, θέτει ο ένας στον άλλο ζητήματα που τον απασχολούν τα οποία μετασχηματίζονται σε αμφότερες δημιουργίες που συνομιλούν μεταξύ τους. Στο εξώφυλλο του βιβλίου: Το χαρακτικό με τίτλο «Άρτεμις και Ακταίων», Τζίμης Χύτας 2019.
Η παρουσίαση της συλλογής έγινε στην Αθήνα και τη Δεσκάτη. Ποιοι ήταν οι συντελεστές και ποιες οι εντυπώσεις σας από την απήχηση που είχαν στο κοινό;
Σε μια κατάμεστη αίθουσα από κόσμο που ήρθε να με τιμήσει, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της τρίτης ποιητικής μου συλλογής στο Δημαρχείο Χολαργού – Παπάγου στις 30 Μαΐου 2022. Είχα την χαρά και την τιμή να προλογίσουν σημαντικοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών: ο κ. Χρονάς (συγγραφέας-ποιητής), η κ. Νικολακοπούλου (στιχουργός), ο Μιχαήλ Άνθης (συγγραφέας-ηθοποιός).
Η δεύτερη παρουσίαση έγινε στην γενέτειρά μου, την Δεσκάτη Γρεβενών στα πλαίσια του 5ου Ανταμώματος Δεσκατιωτών στη οποία με τίμησαν με την παρουσία τους ο Δήμαρχος Δεσκάτης Δημήτριος Κορδίλας και ο Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Ζήσης Κόγιος. Στη συνέχεια στο πάνελ ομιλητών είχα την χαρά και την τιμή να προλογίσουν ο συμμαθητής μου και εραστής της ποίησης Γιώργος Διαμάντης, ο ηθοποιός και συγγραφέας Δημήτριος Τσιλινίκος, ο καρδιολόγος Ευθύμιος Αναγνώστου και η φίλη και συγγραφέας Δήμητρα Αναστασίου.
Και στις δύο εκδηλώσεις με τίμησαν με την παρουσία τους συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και συνάδελφοι. Ξεχωριστές στιγμές, όπου η συγκίνηση είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και οι απαγγελίες έδωσαν το έναυσμα για ένα ταξίδι μνήμης, νοσταλγίας και κοινών βιωμάτων.
Η μνήμη, ως λογοτεχνικό μοτίβο, επανέρχεται σε αρκετά ποιήματα της συλλογής. Πως συνδυάζεται στον ποιητικό σας λόγο με το παρόν;
Η ποίησή μου απαντά στη λήθη. Η μνήμη ορίζει τη διαδρομή μου, επανέρχονται τα σβησμένα στο φως, σε χρόνο παρόντα για να βρουν τη θέση που τους ταιριάζει να δικαιωθούν και να ερμηνευθούν. Η μνήμη είναι το στοιχείο που διαδραματίζει ρόλο ενοποιητικό με το παρόν το οποίο έρχεται με τα άλυτα και τα άτιτλα να βρουν το δρόμο τους για να γίνουν κα τα ίδια μνήμη.
Από συγγραφικής άποψης τι σχεδιάζετε για το μέλλον;
Το μολύβι δεν σταματάει να γράφει. Όμως είμαι πιο αυστηρή και πιο απαιτητική με τον εαυτό μου. Η ωριμότητα μου στην γραφή φαίνεται από τα σβησίματά μου. Γράφω, σβήνω, διαβάζω και πάλι από την αρχή. Πρόκληση για μένα η γραφή διηγήματος. Δεν βιάζομαι. Υπάρχει ήδη υλικό, θέλει δουλειά, υπομονή και πολύ μελέτη.
Παρουσίαση στη Δεσκάτη Γρεβενών: Ξεχωριστές στιγμές, όπου η συγκίνηση είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο
και οι απαγγελίες έδωσαν το έναυσμα για ένα ταξίδι μνήμης, νοσταλγίας και κοινών βιωμάτων.
H Μαρία Ρουκά από την εφηβεία ξεκίνησε δειλά τα πρώτα βήματα της ποιητικής γραφής.
Συμμετείχε σε διαγωνισμό με αφορμή τα πρώτα 100 χρόνια του ΟΣΕ, όπου και διακρίθηκε λαμβάνοντας τον α’ έπαινο με το ποίημα «Τα τρένα».
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Μυρωδιά από γιασεμί και άγριο χορτάρι» (2004). «Ανευ» (2014), εκδόσεις «Οδός Πανός» και «Το ονόμασαν σπίτι» (2022), εκδόσεις «Οδός Πανός»
Εργάζεται στον χώρο της Υγείας ως Διευθύντρια Νοσηλευτικής Υπηρεσίας στην Κλινική Metropolitan General στην Αθήνα και είναι παντρεμένη με τον εικαστικό Τζίμη Χύτα.
