Με μότο στη μακροχρόνια δημοσιογραφική του πορεία δύο λέξεις, το ήθος και την εργατικότητα, ο Πάνος Σόμπολος αρνείται ευγενικά τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς που του αποδίδουν. Και, μιλώντας στην “Ε” με ευκαιρία την παρουσίαση του βιβλίου του “Άμεση Δράση, παρακαλώ!” στην Καλαμάτα, ξεδιπλώνει μνήμες από την καθημερινότητα του αστυνομικού ρεπορτάζ: “Το δυσκολότερο -όπως λέει- στη δημοσιογραφία. Δεν έχει ωράριο εργασίας, δεν έχει τελειωμό…”.

Συνέντευξη στη Νικολέττα Κολυβάρη

- Πάνος Σόμπολος, ένας αεικίνητος δημοσιογράφος και πολυγραφότατος συγγραφέας. Θα τολμούσα μάλιστα να σας χαρακτηρίσω “υπηρέτη της δημοσιογραφίας” αν, βέβαια, συμμερίζεστε αυτό τον χαρακτηρισμό…

Πριν αρχίσω να απαντώ στις ερωτήσεις σας, θέλω να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία στην εφημερίδα σας και να ευχηθώ στον φίλο και αξιόλογο συνάδελφο από τα παλιά τον Ντίνο Πλεμμένο, να συνεχίζει το σπουδαίο εκδοτικό - δημοσιογραφικό του έργο.

Ως προς το αν συμμερίζομαι τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, ασφαλώς και τον συμμερίζομαι. Όλοι οι συνάδελφοι υπηρετούμε τη δημοσιογραφία η οποία είναι ένα επάγγελμα όπως όλα τα επαγγέλματα, αλλά η δημοσιογραφία είναι πάνω απ’ όλα και λειτούργημα. Και ποιο είναι το λειτούργημα; Να ενημερώνουμε σωστά και αντικειμενικά τον κόσμο πέρα και πάνω από συμφέροντα, κόμματα, παρατάξεις, θρησκείες κ.α.

- Τη Δευτέρα ήσασταν μαζί μας στην Καλαμάτα για την παρουσίαση του πιο πρόσφατου βιβλίου σας “Άμεση Δράση, παρακαλώ!” με ευτράπελα από το “Δελτίο Αδικημάτων και Συμβάντων” μιας άλλης εποχής. Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού, παρουσιάζουν ενδιαφέρον στο σημερινό αναγνώστη/αναγνώστρια ιστορίες από το παρελθόν;

Το τελευταίο βιβλίο μου, που είναι το έκτο κατά σειράν, είναι εντελώς διαφορετικό από αυτά που γνώριζαν οι αναγνώστες μου ως τώρα. Δεν περιλαμβάνει εγκλήματα, δυστυχήματα, σεισμούς, πυρκαγιές, αεροπειρατείες, ναυάγια και καταστροφές. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα, ένα βιβλίο που σε ξεκουράζει, σε διασκεδάζει και σου φτιάχνει τη διάθεση. Περιλαμβάνει περισσότερα από τριακόσια περιστατικά ευτράπελα, περίεργα και διασκεδαστικά, αλλά πάνω απ όλα είναι και διδακτικά. Περνάω μηνύματα μέσα από τα περιστατικά, τις ιστοριούλες που διαβάζει ο αναγνώστης, ώστε να μην πέφτει θύμα των απατεώνων, των κλεπτών και των κάθε λογής κακοποιών. Αυτά οι αναγνώστες τα έχουν αντιληφθεί κι αυτός είναι ο λόγος που κυκλοφοριακά πάει πάρα πολύ καλά σε όλη την Ελλάδα. Τα περιστατικά που περιλαμβάνει το βιβλίο είναι όλα αληθινά. Κάθε πρωί, παλαιότερα, περνούσαμε από την Άμεση Δράση και τα αρχηγεία Αστυνομίας και Πυροσβεστικού Σώματος και παίρναμε το λεγόμενο “Δελτίο αδικημάτων και συμβάντων”. Σ’ αυτό το δελτίο περιλαμβάνονταν όλα τα περιστατικά που ασχολήθηκε η Αστυνομία το εικοσιτετράωρο που πέρασε. Μεταξύ των σοβαρών, υπήρχαν και οι ευτράπελες ειδησούλες τις οποίες ξεχώριζα, τις τοποθετούσα σε φάκελο στο αρχείο μου. Αυτές τις ιστοριούλες επεξεργάστηκα και τις έφτιαξα το βιβλίο “Άμεση Δράση, παρακαλώ!”.

Η παρουσίαση του βιβλίου μου στο αμφιθέατρο του Πνευματικού Κέντρου Καλαμάτας, ήταν από τις καλύτερες! Πολύς ο κόσμος που ήλθε και με τίμησε και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες και σε όλους. Επίσης να ευχαριστήσω τους συναδέλφους και τον αξιωματικό της Αστυνομίας που ήταν στο πάνελ, αλλά και την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Μεσσηνίας, το βιβλιοπωλείο “Βιβλιόπολις” στην Καλαμάτα και τις εκδόσεις “Πατάκη”.

- Στα βιβλία σας καταγράφετε συνήθως εμπειρίες και μαρτυρίες από το αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ, όπως εσείς το ζήσατε για 42 και πλέον χρόνια. Δεν θα σας ρωτήσω όμως για τη σχέση που είχατε με παρανόμους και αστυνομικούς, αλλά για τον Πάνο Σόμπολο πίσω από την “κλειστή πόρτα”, που “έπρεπε” να διαχειριστεί τα… απόνερα ενός ιδιαίτερα σκληρού και κοπιώδους ρεπορτάζ.

Το αστυνομικό ρεπορτάζ είναι το δυσκολότερο στη δημοσιογραφία. Δεν έχει ωράριο εργασίας, δεν έχει τελειωμό. Σχεδόν όλα τα άλλα ρεπορτάζ κάποια στιγμή τελειώνουν και οι συνάδελφοι πάνε σπίτι τους και στις όποιες υποχρεώσεις τους. Το αστυνομικό είναι πολύ σκληρό ρεπορτάζ γιατί δεν σε ρωτάει ο δολοφόνος πότε θα σκοτώσει, ο βομβιστής πότε θα ρίξει τη βόμβα, το αεροπλάνο πότε θα πέσει, ο σεισμός πότε θα γίνει, η πυρκαγιά πότε θα εκδηλωθεί! Τα γεγονότα που χειρίζεται ο αστυνομικός συντάκτης μπορεί να συμβούν όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου γι’ αυτό πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση. Ούτε Κυριακές, ούτε γιορτές, ούτε Πάσχα και Χριστούγεννα μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Το τηλέφωνο χτυπάει και τα μεσάνυχτα και τις πρώτες πρωινές ώρες και το μεσημέρι και φυσικά πάντοτε το σηκώνει. Όσο για τους παράνομους, είχα πάντοτε καλές σχέσεις κι ακόμα και σήμερα διατηρώ κάποιες σχέσεις με διαβόητους κακοποιούς. Πάντα όμως σε ανθρώπινο επίπεδο και δεν μπορώ να εξισώνω το δράστη με το θύμα. Σε καμιά περίπτωση! Αλλά και οι σχέσεις μου με τους αστυνομικούς ήταν καθαρά υπηρεσιακές και ποτέ δεν μπέρδεψα τους ρόλους, του δημοσιογράφου με του αστυνομικού. Συνεργάστηκα άψογα με πολλούς διοικητές και άλλους αξιωματικούς και με αρκετούς διατηρώ και σήμερα καλές φιλικές σχέσεις.  

- Προσπαθώντας να βρω μια ξεχωριστή ερώτηση για έναν άνθρωπο διάφανο και ανεπιτήδευτο όπως εσείς, έπεσα πάνω σε έναν παλιότερο χαρακτηρισμό του καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, ο οποίος σας αποκάλεσε κάποτε “επίτιμο καθηγητή Εγκληματολογίας”. Πώς νιώθετε με αυτό τον χαρακτηρισμό;

Δεν είμαι ούτε καθηγητής εγκληματολογίας, ούτε πρύτανης ή πατριάρχης όπως με αποκαλούν πολλοί συνάδελφοί μας. Είμαι ένας απλός δημοσιογράφος που υπηρέτησα το λειτούργημά μας βασιζόμενος σε κάποιες αρχές. Το μότο στη μακροχρόνια δημοσιογραφική μου πορεία ήταν δύο λέξεις: Το ήθος και η εργατικότητα. Και η λέξη ήθος έχει πολλές έννοιες όπως ανθρωπιά, αγάπη, αλληλοβοήθεια, αλληλοσεβασμό κ.α. Προσπαθούσα πάντοτε να ενημερώνω τον κόσμο είτε από την εφημερίδα είτε από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση που δούλευα, με σαφήνεια και σφαιρικότητα χωρίς να κάνω διάφορους θεατρινισμούς για να σηκώνω τηλεθέαση και ακροαματικότητα. Ούτε έλεγα υπερβολές για εντυπωσιασμό. Αυτά διδάσκω και στους νεότερους συναδέλφους μας, οι οποίοι μ’ αυτές τις αρχές πρέπει να πορεύονται στην καριέρα τους και δεν πρόκειται να μετανιώσουν ποτέ.

- Θα ήθελα να σας κάνω και μια τελευταία ερώτηση που αφορά στην πλούσια συνδικαλιστική δράση σας και την προσφορά σας στον κλάδο μας. Ποια είναι η παρακαταθήκη που άφησε ο Πάνος Σόμπολος; Και τι οφείλουν οι διάδοχοί σας να πράξουν για να παραμείνει η ενημέρωση αγαθό και δημοκρατική εγγύηση και οι δημοσιογράφοι να πάψουμε να είμαστε όμηροι άναρχων εργασιακών συνθηκών και πολύ χαμηλών αμοιβών;

Πράγματι υπηρέτησα το συνδικαλισμό έχοντας πάντα ως αρχή ότι ο συνδικαλισμός είναι η ιερότερη κατάκτηση για τον εργαζόμενο σε όλο τον κόσμο. Στην ΕΣΗΕΑ εκλέχτηκα πρόεδρος για τρεις συνεχόμενες θητείες (διετίες) δηλαδή έξι χρόνια. Όταν ολοκλήρωσα και την τρίτη θητεία, ενημέρωσα τους συναδέλφους μου ότι δεν ξαναβάζω υποψηφιότητα με το σκεπτικό ότι δεν είμαι επαγγελματίας συνδικαλιστής. Ό,τι μπόρεσα να προσφέρω αυτά τα έξι χρόνια, τα πρόσφερα. Θα πρέπει να γίνουν πρόεδροι της ΕΣΗΕΑ και άλλοι συνάδελφοι με διαφορετική νοοτροπία και σκέψη με διαφορετικά μυαλά και κατάρτιση. Μην το κάνουμε σαν τους πολιτικούς που έγιναν πολλές φορές βουλευτές, υπουργοί και ξανά βουλευτές και να μην τα παρατάνε να μπει και κάνας νεότερος. Σ’ αυτά τα θέματα είμαι κάθετος, δηλαδή ο συνδικαλιστής δεν μπορεί να παραμένει στο συνδικαλισμό από τότε που μπαίνει στη δουλειά του ως τη μέρα που συνταξιοδοτείται. Και το ερώτημα που ακούμε παντού και πάντοτε είναι “πότε δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι;”. Το ίδιο και οι βουλευτές, κάποτε θα πρέπει να μειωθεί ο αριθμός τους από 300 σε 100 άντε στους 200 αλλά να μην έχουν δικαίωμα να παραμένουν στην πολιτική πάνω από δύο ή το πολύ τρεις τετραετίες.

Στην εξαετή θητεία μου στην ΕΣΗΕΑ προσπαθούσα να ανταποκρίνομαι πλήρως στα καθήκοντά μου, αλλά παράλληλα έτρεχα από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη για να καλύψω δημοσιογραφικά τα γεγονότα. Αυτές τις αρχές πρέσβευα αυτές τις αρχές προσπαθώ να μεταδώσω και στους νεότερους συναδέλφους μου.

Ως πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ ήμουνα υπεράνω κομμάτων και με τους πρωθυπουργούς και υπουργούς της όποιας κυβέρνησης είχα καλές σχέσεις. Αυτό που με ικανοποιούσε ήταν ότι όποια πόρτα αρμόδιου χτυπούσα, μου άνοιγε. Προσπαθούσα πάντοτε να πετυχαίνω τους στόχους που βάζαμε. Οι συλλογικές συμβάσεις που είχα υπογράψει με τους εργοδότες ήταν αρκετά ικανοποιητικές κι αυτές εφαρμόζονται ως τώρα. Το ότι μπορέσαμε στη θητεία μου και κρατήσαμε τα δημοσιογραφικά ταμεία μας, ήταν μεγάλη επιτυχία για τον κλάδο μας. Προσπαθούσα το καλύτερο δυνατόν, αλλά οι συνάδελφοι θα κρίνουν και θα πούνε αν πέτυχα ή όχι.