Ο Ιάκωβος Απέργης λοιπόν, είναι ο άνθρωπος που θέλεις να είναι φίλος σου, γιατί ό,τι κάνει έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και μάλιστα τον πάσχοντα.

Είναι γνωστός τα τελευταία χρόνια, ως ο μάγειρας στο Τζάνειο Νοσοκομείο που σκέφτηκε ότι το νοσοκομειακό φαγητό μπορεί να γίνει πιο ελκυστικό κι αυτό ακριβώς εφαρμόζει και στο χώρο εργασίας του που είναι το συγκεκριμένο νοσοκομείο, αλλά και όπου βρεθεί με στόχο να μεταδώσει τη γνώση και την τεχνική που απαιτείται ώστε ένα νοσοκομειακό φαγητό, να γίνει «γκουρμέ»

«Δυστυχώς το νοσοκομειακό φαγητό δεν άλλαξε, γιατί κακά τα ψέματα στα νοσοκομεία δεν μπορούν να γίνουν αλλαγές εύκολα, για πολλούς λόγους. Υπάρχουν συμβάσεις συγκεκριμένες με προμηθευτές και εννοείται πως υπάρχουν μέρες που μπορεί ένα προϊόν να μην το έχουμε, γιατί δεν έχει ανοίξει η σύμβαση. Γι’ αυτό και ζήτησα από ιδιώτες να κάνουν δωρεές για να μπορούμε να κάνουμε το φαγητό των ασθενών διαφορετικό. Γιατί το θέμα είναι να αλλάξουμε νοοτροπία, όχι υλικά»

Ο Ιάκωβος λέει ότι η σκέψη να γίνουν ελκυστικά τα νοσοκομειακά φαγητά, σίγουρα έχει περάσει απ΄ το μυαλό πολλών, απλά εκείνος βρήκε το θάρρος να υλοποιήσει τη σκέψη.

«Μην στεκόμαστε σε πρόσωπα αλλά στον κόσμο πίσω απ’ αυτά. Στη δική μας περίπτωση δεν είμαι εγώ και οι άνθρωποι που συνεργάζομαι στην κουζίνα, αλλά όλοι εκείνοι που θα φάνε ένα ωραίο πιάτο στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου»

Το θάρρος να κάνει τη σκέψη του πραγματικότητα, ο Ιάκωβος το πήρε από ένα παιδί.

«Ηταν μια πιτσιρίκα η Νεφέλη πέντε ετών. Μια κουκλίτσα με ράστα μαλλιά και σκούρο δέρμα. Μια μέρα λοιπόν, μου την έφερε στα μαγειρεία  η προϊσταμένη της παιδοψυχιατρικής κλινικής του Τζανείου και με μια αθωότητα μου είπε η μικρή ότι δεν της αρέσουν αυτά που μαγειρεύω και ότι θέλει κάτι άλλο.

Εκείνη την ημέρα είχαμε ψάρι… σκέφτηκα να της το κάνω μπιφτέκι. Και της το έκανα και έκτοτε κάθε μεσημέρι ήθελε να την ταΐζω εγώ, αλλά με μια προϋπόθεση: Μου ζήτησε να γίνουμε φίλοι. Αλλά για να γίνουμε φίλοι θέλω να μου πεις αν είσαι καλός μπαμπάς, αλλιώς δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι μου είπε.

Δεν της απάντησα, δεν ήξερα τι να της πω, μόνο της είπα δεν ξέρω αν είμαι καλός μπαμπάς, αλλά νομίζω ότι πρέπει να με εμπιστευτείς. Είναι στιγμές που νιώθεις πολύ άβολα, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις ευλογημένος».

Δεύτερο σπίτι του Ιάκωβου Απέργη, είναι η κουζίνα του νοσοκομείου.

«Ακόμα κι όταν σχολάω, όπου πηγαίνω επειδή πια με γνωρίζουν, προσπαθώ μέσα από τις δράσεις να βοηθώ και πάλι την κουζίνα του νοσοκομείου μας. Τα τελευταία χρόνια μπήκαν στα νοσοκομεία άνθρωποι από σχολές που ξέρουν πολύ καλά το κομμάτι του φαγητού, αλλά στο νοσοκομείο το φαγητό έχει μια ιδιαιτερότητα: Πρέπει να πετύχεις ένα ωραίο μαμαδίστικο φαγητό ακόμη κι αν τα υλικά σου είναι λίγα. Πρέπει να μάθεις να δημιουργείς με τα λίγα όπως κάνανε οι μαμάδες μας που μας μαγείρευαν υπέροχα φαγητά με ό,τι είχαν εκείνη τη στιγμή στην κουζίνα τους»

Ο ίδιος πιστεύει ότι ο κόσμος και οι φορείς είναι πολύ δεκτικοί στο να βοηθήσουν (με υλικά και όχι με χρήματα, για ευνόητους λόγους).

«Μπορούμε να κινητοποιήσουμε τον κόσμο αρκεί να ξέρει ότι είμαστε αληθινοί και δεν θα απογοητευτεί για μια ακόμη φορά. Στον πόλεμο πάμε όλοι μαζί όχι ο καθένας μόνος του. Ετσι είναι και σ’ αυτή την περίπτωση. Είναι αναγκαίο να υπάρχει ένας «οργανωμένος στρατός» έτοιμος κάθε φορά. Και μια που μιλάμε στη Μεσσηνία, ένας σύμμαχος πολύ σπουδαίος είναι το Ιδρυμα καπετάν Βασίλη και Κάρμεν Κωνσταντακόπουλου»

«Το φαγητό δεν είναι ελεημοσύνη, είναι προσφορά, αγάπη, χαρά. Δεν γίνεται να μην είναι» λέει με πάθος ο Ιάκωβος, εξηγώντας μάλιστα ότι υπάρχει η εντύπωση ότι το νοσοκομειακό φαγητό είναι συγκεκριμένο για όλους για ιατρικούς λόγους.

«Στο νοσοκομείο μπορούν να φάνε πολλοί πολλά. Λίγες είναι οι ειδικές περιπτώσεις με αυστηρή διατροφή. Στα νοσοκομεία οι άνθρωποι είναι ανήμποροι να τα βάλουν μαζί σου, έχουν τόσα άλλα προβλήματα που έχουν αποδεχτεί ότι το τελευταίο που θα είναι καλό, είναι το φαγητό. Σε έναν οργανισμό λοιπόν, ήδη ταλαιπωρημένο σωματικά και ψυχολογικά δεν γίνεται να του χαλάς μια απόλαυση που την περιμένει. Οι νοσηλευόμενοι, στερούνται ήδη πολλά, αρκετοί δεν ξέρουν καν αν θα ζήσουν κι εσύ να μην τους δίνεις την απόλαυση του φαγητού, αλλά το κάνεις σαν υποχρέωση και χάρη;»

Το φαγητό είναι επικοινωνία, ιεροτελεστία. Τα τραπέζια με την οικογένεια, τους φίλους, τους συνεργάτες. Το φαγητό είναι κουλτούρα.

«Το φαγητό είναι φάρμακο για την ψυχή και το σώμα Κάτι που μπορεί να μας ενώσει ή να μας κάνει να τσακωθούμε» συμπληρώνει.

Ο απαράβατος κανόνας του Ιάκωβου «Όταν μαγειρεύεις για κάποιον δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Η μαγειρική είναι λειτούργημα, δεν πληρωνόμαστε απλώς για να μαγειρεύουμε, αλλά να το κάνουμε με σεβασμό απέναντι σ’ αυτόν που θα φάει αυτό που φτιάξαμε»

Ο Ιάκωβος Απέργης, πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε το  πρώτο βιβλίο του με τίτλο «Συνταγολόγιο. Μαγειρική και υγεία» (εκδόσεις Καλέντη) το οποίο ωστόσο δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο μαγειρικής. Δεν έχει ίσως τίποτα περισσότερο από άλλα βιβλία… αλλά έχει κάτι πολύ βασικό: Με τον τρόπο που σε καθοδηγεί να φτιάξεις το φαγητό, αυτό όταν αλεστεί δεν χάνει μεν τίποτα απ’ τη γεύση του (όπως όταν το τρως μη αλεσμένο) μπορεί δε, να το απολαύσει ένας άνθρωπος που λόγω προβλημάτων υγείας δεν μπορεί να μασήσει και να καταπιεί την τροφή του όπως οι υπόλοιποι.

«Ένα βιβλίο δώρο του Λευτέρη πριν ο ίδιος φύγει απ’ τη ζωή που μαζί με την γυναίκα του την Ελένη, με ρώτησαν τι μπορεί να φάει αυτός ο άνθρωπος; Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να… στραπατσάρω ό,τι νοστιμότερο γινόταν ώστε να μπορεί να νιώσει τη γευστική απόλαυση ο φίλος μου, από το ίδιο φαγητό που τρώγαμε και οι υπόλοιποι. Ξέρετε… είναι πολλές οι κατηγορίες των ανθρώπων που μπορούν να φάνε μόνο αλεσμένη τροφή. Αλλά τώρα τους δίνεται η δυνατότητα να μην τους είναι ένα ακόμη πρόβλημα το τι θα φάνε.

Για παράδειγμα ένα κομμάτι παστίτσιο μπορούν να το φάνε. Απλά αλέθουμε ξανά τον κιμά και τα μακαρόνια και ξαναστήνουμε το πιάτο με την μπεσαμέλ -που ούτως η άλλως είναι κατάλληλη για άτομα που δεν μπορούν να μασήσουν. Αρα και οπτικά ακόμα έχεις μπροστά σου ένα παστίτσιο. Δεν αισθάνεται ο άλλος άνθρωπος απομονωμένος απ’ το φαγητό που τρώνε οι διπλανοί του γιατί ακόμα και σ’ ένα εστιατόριο μπορεί να ζητήσει να του το σερβίρουν αλεσμένο.  Δεν είναι υποχρεωτικό να τρώει πάντα πουρέ ή να πηγαίνει έξω για φαγητό με την παρέα του και αυτός να πρέπει να έχει το δικό του τάπερ».

Ο Λευτέρης ήταν η αφορμή να ξεκινήσει ο Ιάκωβος τις δοκιμές των αλεσμένων φαγητών και για το νοσοκομείο.

«Αρχισα να αλέθω όταν μια μέρα στο Τζάνειο είχαμε μαγειρέψει φασολάκια και για να μην φάνε την ίδια μέρα το ίδιο φαγητό, σκέφτηκα να το αλλάξω οπτικά. Ακολούθησαν γίγαντες με φέτα, ρεβύθια και πολλά ακόμα που καταγράφονται στο βιβλίο με κάθε λεπτομέρεια».

Ο Ιάκωβος Απέργης, είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να δίνει αλλά και να απολαμβάνει ό,τι του δίνουν. Γι’ αυτό όταν τον ρωτώ: Τι κρατάς από όλη την μέχρι σήμερα διαδρομή σου; Η απάντησή του είναι: «Την αγάπη που έχω πάρει απ’ όλους αλλά και από τους ίδιους τους μάγειρες».

[Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο 2ο τεύχος του περιοδικού Περισκόπιο]