Ο αγαπημένος ηθοποιός Αντώνης Λουδάρος, μιλώντας στην “Ε” για τη συμμετοχή του στην παράσταση τονίζει πως το έργο λειτουργεί ως μια υπενθύμιση προσωπικής αφύπνισης. Μέσα από σκετς που περνούν από την ακρίβεια και την πολιτική μέχρι το tik-tok και τις ανθρώπινες σχέσεις, η παράσταση εξελίσσεται σε μια σύγχρονη κοινωνική επιθεώρηση που ισορροπεί ανάμεσα στη σάτιρα και στην πολιτική κριτική, φέρνοντας το κοινό αντιμέτωπο με τα αδιέξοδα αλλά και τις αντιφάσεις της εποχής.

Ο Αντώνης Λουδάρος έχει κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κοινού, το οποίο τον έχει αγκαλιάσει με αγάπη όσο λίγους ηθοποιούς της γενιάς του. Με φυσικότητα, αμεσότητα και ειλικρίνεια, καταφέρνει να δημιουργεί κάθε φορά μια αμφίδρομη σχέση με τους θεατές, οι οποίοι τον νιώθουν ως «δικό τους άνθρωπο».

Συνέντευξη στον Τάσο Ανδρικόπουλο

-Με το “κάδρο της καθημερινότητας” που καταπιάνεται η παράσταση να έχει πολλά μέτωπα, ποιο κεντρικό μήνυμα πιστεύετε ότι «πυροδοτεί» περισσότερο;

Νομίζω πως το μήνυμα συνδέεται με την προσωπική αφύπνιση για τον καθένα. Βλέποντας τα χάλια μας, είτε σε πολιτικό επίπεδο είτε σε κοινωνικό, ουσιαστικά η παράσταση μας λέει “πάρτε θέση στη ζωή σας”. Πάρτε θέση και κάντε κάτι… Μην περιμένετε συνεχώς τί θα κάνουν οι άλλοι, ξεκινήστε κάτι εσείς. Πρόκειται για σκετσάκια που μιλoύν για την ακρίβεια, μέχρι γιατί ένα ζευγάρι πια δεν μπορεί να κάνει εύκολα σεξ. Πιάνουν πολλά θέματα από μια δίαιτα και τη συζήτηση πολιτικών στη σκηνή, μέχρι tiktokers. Πρόκειται για ένα μεγάλο φάσμα πραγμάτων που μας συμβαίνουν καθημερινά και η παράσταση τα καυτηριάζει. 

-Αλλάζοντας διαρκώς ρόλους, θα μας δώσετε μια γεύση ποιους χαρακτήρες θα απολαύσει το κοινό; 

Το κοινό θα δει από την Ζωή Κωνσταντοπούλου την οποία ενσαρκώνω, μέχρι την Κατερίνα Σαλακά, πρόσωπα δηλαδή από την πολιτική σκηνή μέχρι το χώρο των influencer. Προσωπικά κάνω μεταξύ άλλων έναν τύπο που βγαίνει για ψώνια με τη γυναίκα του και φτάνει σε απελπιστική κατάσταση, παίρνοντας διαζύγιο. Συμμετέχω ακόμα σε ένα σκετς με μια ηλικιωμένη που απειλεί να πέσει από τον 6ο επειδή την έχουν κόψει από το Voice. Η απελπισία έτσι φαίνεται πως δεν είναι μόνο ερωτική ή οικονομική, φτάνοντας κανείς στο μη περαιτέρω για ανόητα πράγματα.

-Μέσα από τους διαλόγους προκύπτει και κριτική;

Σαφώς, και μάλιστα πολιτική κριτική. Κριτική για όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας και που ουσιαστικά κοιτώντας τα μόνο δεν μπορούμε να πάμε ούτε μπρος ούτε πίσω. Πρόκειται άλλωστε για τον τίτλο της παράστασης. Στο σύνολό της θα την έλεγα μια κοινωνική επιθεώρηση, η οποία προς το τέλος καταπιάνεται και με την πολιτική, συζητώντας μέσα σε ένα κομμωτήριο τί σημαίνει αριστερά και τί δεξιά. Εστιάζει στο πολιτικό σκηνικό που υπάρχει και το οποίο έχει μπερδέψει τον κόσμο, δίχως να ξέρει ποιος εκπροσωπεί τι. 

-Πώς θα σχολιάζατε τη συνεργασία σας με το δίδυμο Παπαθανασίου – Ρέππα;

Πρόκειται για μια ευτυχή συγκυρία. Τα παιδιά τα ξέρω από πολύ παλιά, έχοντας δουλέψει στο Εθνικό Θέατρο με το “Βίρα τις άγκυρες”, μια ιστορική παράσταση που ανέβηκε το 1997. Καταλαβαίνετε έτσι πως κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Αυτοί οι άνθρωποι άλλαξαν τη γραφή. Θεωρώ πως είναι σπουδαίοι συγγραφείς που αφήνουν πολύ μεγάλο αποτύπωμα μέσα από τη δικιά τους τέχνη, τη συγγραφή θεατρικών έργων. Κι όχι μόνο έργων αλλά και πολλών άλλων πραγμάτων. Είναι σαν να συνεργάζεσαι με μικρά παιδιά. Πιο ευχάριστη συνεργασία δεν νομίζω πως έχω κάνει ποτέ…

-Μέσα από την περιοδεία σας, βλέπετε διαφορές στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα ανάλογα με την πόλη;

Νομίζω πως όλους τα ίδια πράγματα μας απασχολούν. Είναι κάτι που παρατηρώ είτε παίζω στην Κρήτη είτε στην Ορεστιάδα. Μέσες άκρες τα ίδια προβλήματα έχουμε, βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε, είτε κοινωνικά είτε πολιτικά. Εκτός έτσι από τα τοπικά θέματα που μπορεί να προκύψουν, όπως ένα σκάνδαλο, ο βασικός κορμός παραμένει ο ίδιος, ένας κορμός-λαός σε απελπιστική κατάσταση, γελώντας πολλές φορές με τα χάλια μας, κάποιες φορές από απελπισία. Ο μεγάλος πόνος άλλωστε φέρνει και γέλιο γιατί δεν ξέρεις από ένα σημείο και μετά πως να εκφραστείς. 

-Εχοντας διαγράψει μια μακρά πορεία στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, πώς θα περιγράφατε το “ταξίδι” σας μέχρι σήμερα;

Εχω αποδεχτεί ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια που οφείλεις να τη ζήσεις. Θεωρώ πως πρέπει να πηγαίνουμε και με το ποτάμι της ζωής, και όχι ανάποδα. Θα παρομοίαζα τη ζωή με ένα τραίνο που το παίρνεις και ξέρεις απλά έναν γενικό προορισμό. Καλό είναι έτσι να το ζήσεις μέχρι τελευταίας ρανίδος. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Ξέρω προς τα που θέλω να πάω αλλά θα τη ζήσω τη διαδρομή, δεν θα την αφήσω να περάσει ανεκμετάλλευτη.

-Πώς επιλέγετε έναν ρόλο; Σας ενδιαφέρει περισσότερο το κείμενο, η ομάδα ή η πρόκληση που σας δίνει ο χαρακτήρας;

Νομίζω πως αρχικά μπαίνει σε πρώτο πλάνο τί θες να πεις, δηλαδή το κείμενο. Επειτα με ενδιαφέρουν οι συνεργάτες και μετά εστιάζω σε προσωπικό επίπεδο. Και τα τρία χρειάζονται αλλά αν δεν έχω καλούς συνεργάτες δεν μπορώ να δημιουργήσω, αν δεν έχω καλό κείμενο, επίσης. Οπότε, δίνω βάση στο κείμενο, στους συνεργάτες και μετά στα υπόλοιπα. 

-Αναμφισβήτητα, είστε ένας ηθοποιός που το κοινό αγαπά ιδιαίτερα. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η αποδοχή;

Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα το περίμενα. Νιώθω μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που μου επιστρέφεται από τον κόσμο.  Τους ευχαριστώ για την αποδοχή. Νιώθω πως έρχονται κάθε φορά ως φίλοι μου. Κάνω ένα επάγγελμα, μέσω του οποίου προσπαθώ να τους πω μια ιστορία που θα την πάρουν σπίτι τους και θα τους κρατήσει συντροφιά, κάνοντάς τους να σκεφτούν. Εχω εισπράξει την αγάπη του κόσμου πίσω πολλαπλάσια από αυτό που έχω δώσει, και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Δεν με έχουν φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση, πάντα είμαι μια ανοιχτή αγκαλιά αλλά και ο κόσμος το ίδιο, με τη σχέση αυτή να είναι αμφίδρομη. Νιώθω σαν να ανοίγω κάθε φορά το σπίτι μου όταν έρχονται στο θέατρο και εκείνοι νιώθουν πως έχουν έναν δικό τους άνθρωπο.

-Πώς βλέπετε τη σημερινή θεατρική σκηνή στην Ελλάδα; Υπάρχει χώρος για τολμηρά έργα και νέες φωνές ή λόγω της πολιτικής ορθότητας περιορίζονται;

Είμαστε στην αρχή ακόμα, όμως όλα αυτά πρέπει να αφομοιωθούν και από τους ανθρώπους του θεάτρου και από το κοινό για να μπορέσουμε να πορευτούμε και να βρούμε τον βηματισμό μας. Θεωρώ πως σε αυτή την προσπάθεια χωράνε τα πάντα, αρκεί να γίνονται καλόβουλα και όχι εκ του πονηρού. Νομίζω λοιπόν ότι υπάρχει χώρος ώστε να είμαστε ουσιαστικοί και τολμηροί, με την έννοια της τόλμης στο λόγο και όχι για παράδειγμα του γυμνού. Υπάρχει κοινό που είναι έτοιμο και ένα άλλο που προετοιμάζεται. Εξάλλου και ο κόσμος του θεάτρου δεν είναι στην πλειοψηφία του έτοιμος για να παρουσιάσει κάτι τολμηρό. Εγώ για παράδειγμα ανέβασα την παράσταση "Είμαι η γυναίκα μου", έναν μονόλογο μιας τρανς στην Ανατολική Γερμανία τον οποίο θα επαναλάβω και φέτος, και θα τον ταξιδέψω σε όλη την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο θέμα, το οποίο ο κόσμος το αγκάλιασε. Αυτό δείχνει πως υπάρχει ένας κόσμος που θέλει να δει κάτι που είναι ίσως διαφορετικό, μέσα από ένα τολμηρό εγχείρημα το οποίο στην αρχή το φοβόμουν. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα ξανασυναντήσω αυτό τον χαρακτήρα το χειμώνα, κάνοντας περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, με την Καλαμάτα πιθανότατα να είναι μέρος της. 

-Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς καλλιτεχνικά;

Πέρα από τον μονόλογο "Είμαι η γυναίκα μου" ετοιμάζω μια σκηνοθεσία σε ένα πολύ δυνατό θεατρικό έργο, ενώ ίσως κάνω και ένα μουσικό, ιδιαίτερο πρόγραμμα με σκοπό να περιοδεύσει.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου & Μιχάλης Ρέππας, Κοστούμια: Κώστας Ζήσης, Χορογραφίες: Άννα Αθανασιάδη, Σκηνογραφία: Αγγελίνα Παπαχατζάκη, Ενορχήστρωση, Ηχογράφηση: Θωμάς Πούτας, Ηχογράφηση, Μίξη: Bk Studios. Μουσικοί: Κιθάρες: Θωμάς Πούτας, Πιάνο: Κίμων Λιμενίδης, Μπουζούκι: Θανάσης Πετρέλης, Βιολί: Νίκος Γκιουλετζής, Βοηθός Σκηνοθετών: Βίκυ Πάστρα, Creative Agency: GRIDFOX, Παραγωγή: Χρήστος Τριπόδης - «Μέθεξις». Πρωταγωνιστούν: Χρύσα Ρώπα, Αντώνης Λουδάρος, Ματθίλδη Μαγγίρα, Πάνος Σταθακόπουλος, Δήμητρα Στογιάννη, Γιάννης Δρακόπουλος, Ιωάννης Απέργης. Ηλεκτρονική προπώληση γίνεται μέσω του more.com.