Η Αλεξία, κόρη των αξέχαστων ηθοποιών Σωτήρη Μουστάκα και Μαρίας Μπονέλου, βρίσκεται ξανά στην Καλαμάτα, πρωταγωνιστώντας στην παράσταση του ΔΗΠΕΘΕΚ «Ονειρο καλοκαιρινής νυχτιάς» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κώστα Κατσουλάκη. Αλλωστε η σχέση της με την Καλαμάτα ξεκίνησε πριν 7 χρόνια και συνεχίζεται... αφού πλέον έχει εδώ συγγενείς, όχι εξ αίματος, αλλά από επιλογή!
- Καλαμάτα και πάλι λοιπόν! Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
«Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Καλαμάτα, αγαπημένο μέρος. Είναι η πόλη που με αγκάλιασε στην πιο ευάλωτη περίοδο της ζωής μου. Από αλλού το περίμενα, από αλλού μου ήρθε. Ηρθα για πρώτη φορά πριν από 7 χρόνια, όταν έχασα τους γονείς μου, και γνώρισα ανθρώπους που γίνανε σχέσεις ζωής.
Ο συνδετικός κρίκος ήταν ο Θύμιος Καρακατσάνης που στάθηκε ουσιαστικά δίπλα μου και μου πρότεινε να παίξω στην παράσταση που σκηνοθετούσε τότε στην Καλαμάτα, "Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές". Μου έδωσε το πρώτο χέρι βοήθειας και το έναυσμα να συνεχίσω, αντλώντας πια δύναμη από μέσα μου. Ο Γιώργος Τσαγκάρης, που ήταν τότε καλλιτεχνικός διευθυντής και που τον είχα μόλις γνωρίσει, μου είχε πει πως από το ΔΗΠΕΘΕΚ θα έφευγα μόνο όταν εγώ θα το ήθελα. Ετσι κι έγινε, πράγμα σπάνιο, γιατί πολλά ακούς σ' αυτόν το χώρο, αλλά λίγα ισχύουν. Γνώρισα ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκα και με εμπιστευτήκανε, που γελούσαμε μαζί, που δουλεύαμε και κάναμε βόλτες ατέλειωτες. Που ήμασταν μαζί και στα καλά και στα δύσκολα. Και φυσικά γυρίσαμε και όλες τις ταβέρνες της περιοχής με το υπέροχο (δυστυχώς!) φαγητό.
Στην Καλαμάτα έχω δουλέψει σε 7 παραστάσεις, 4 από τις οποίες τις έχει σκηνοθετήσει ο Κώστας Κατσουλάκης, σταθερή αξία στη ζωή μου. Νομίζω πως έχει δέσει πολύ καλά αυτό το γλυκό. Δουλεύουμε υπέροχα μαζί και μου βγάζει τον καλύτερό μου εαυτό πάνω στη σκηνή. Ιδιαίτερα φέτος στο "Ονειρο καλοκαιρινής νυχτιάς" που έχω και πολύ καλούς παρτενέρ ζω έναν θεατρικό "οργασμό". Είναι μοναδικό το συναίσθημα να αγαπάς αυτό που κάνεις και να περνάς υπέροχα όταν δουλεύεις.
Πώς λοιπόν να μην αγαπάω αυτό το μέρος και τους ανθρώπους του, που μου έχουν χαρίσει απλόχερα και επαγγελματικές και προσωπικές στιγμές μοναδικές; Η οικογένεια μου είναι σκορπισμένη σε πολλά μέρη της γης, Ελλάδα, Κύπρο, Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, αλλά κι ένα μικρό της κομμάτι βρίσκεται εδώ στην Καλαμάτα, που μπορεί να μην είναι εξ αίματος, αλλά είναι πολύ σημαντικό».
- Από την προηγούμενη συνεργασία σου με το ΔΗΠΕΘΕΚ μέχρι τώρα, τι μεσολάβησε καλλιτεχνικά;
«Ευτυχώς δεν περνάνε μεγάλα διαστήματα που μένω μακριά από την Καλαμάτα. Το τελευταίο καιρό ασχολήθηκα λιγότερο με το θέατρο και περισσότερο με το τραγούδι. Είναι πολύ αστείο το πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Εχω έναν φίλο παιδικό που τραγουδάει, αλλά ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί να κάνουμε κάτι μαζί. Κάποιο βράδυ είχαμε βγει με παρέα και είχαμε πάει σε ένα καραόκε, όπου σηκωθήκαμε και τραγουδήσαμε και ταιριάξανε απίστευτα οι φωνές μας. Ετσι είπαμε να το κάνουμε πιο επαγγελματικά και ξεκινήσαμε τα live. Το καλοκαίρι που μας πέρασε κάναμε και μια μουσικοθεατρική παράσταση με τραγούδια και αφηγήσεις από τις ταινίες της "Φίνος Φιλμ", γιατί το 2014 κλείσανε 100 χρόνια ελληνικού κινηματογράφου. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα το μέρος με τις αφηγήσεις, όπου μας βοήθησαν πολύ οι κληρονόμοι της Φίνος και ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης. Ητανε πολλή όμορφη αυτή η συνεργασία γιατί μαζευτήκαμε 4 παιδικοί φίλοι και κάναμε την πρώτη μας δουλειά με μεγάλη συγκίνηση και αγάπη. Ελπίζω κάποια στιγμή να το επαναλάβουμε. Σ' αυτή τη δουλειά αυτό που αγαπάω περισσότερο είναι να συνδυάζω το θέατρο με το τραγούδι».
- Αλλαξε κάτι γενικότερα στην καθημερινότητά σου;
«Η καθημερινότητά μου δεν ήταν, δεν είναι, ούτε θα είναι ποτέ ίδια. Θέλω να έχω κάποιες σταθερές στη ζωή μου, αλλά γενικά βαριέμαι πολύ εύκολα. Περνάω φάσεις που θέλω να χουχουλιάζω στο σπίτι μου, να έρχονται φίλοι, να μαγειρεύω και να παίζουμε επιτραπέζια, και περνάνε μήνες που δεν με βλέπει το σπίτι μου καθόλου. Τρελαίνομαι με τα ταξίδια, κι όποτε βρίσκω ευκαιρία φεύγω. Πηγαίνω τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο στην Κύπρο, όπου βρίσκονται πολλοί αγαπημένοι μου άνθρωποι εκεί, καθώς επίσης στον Καναδά όπου έχω ζήσει αρκετούς μήνες - και μάλιστα υπήρξε περίοδος που κυκλοφορούσα στους μείον 28 βαθμούς. Αγαπάω το Λονδίνο και προσπαθώ να πηγαίνω μια φορά το χρόνο, όταν μου το επιτρέπουν τα οικονομικά μου, γιατί τρελαίνομαι να βλέπω παραστάσεις και μιούζικαλ στο West End».
- «Ονειρο καλοκαιρινής νυχτιάς»… Πώς θα το περιέγραφες; Το κορυφαίο παραμύθι; Η απόλυτη παραίσθηση; Η τρέλα που θα θέλαμε όλοι να ζήσουμε; Τίποτα απ’ όλα αυτά ίσως;
«Το "Ονειρο καλοκαιρινής νυχτιάς" είναι όλα αυτά μαζί και πολύ περισσότερα, γι' αυτό δικαίως είναι το πιο πολυπαιγμένο έργο του Σαίξπηρ. Είναι το απόλυτο παραμύθι που διεγείρει τη φαντασία μικρών και μεγάλων. Πολλές φορές ξυπνάς μέσα στη νύχτα και αναζητάς τις εικόνες και την αίσθηση του ονείρου που μόλις είχες δει, και για δευτερόλεπτα αναρωτιέσαι αν ήταν αλήθεια ή ψέμα. Κάπως έτσι είναι και το δικό μας το όνειρο...».
- Τι σκέφτεσαι για τον χρόνο που πέρασε;
«Ο χρόνος που πέρασε ξεκίνησε πολύ άσχημα. Εχασα έναν φίλο μου σε τροχαίο μέσα στον Ιανουάριο και πέρασα πολύ δύσκολα. Περνάνε τόσο πολλά από το μυαλό σου όταν χάνει τη ζωή του κάποιος άνθρωπος, πόσω μάλλον όταν είναι νέος και βρίσκεται στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής του. Εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα πως πρέπει να μιλάμε στους ανθρώπους, να μιλάμε για τα συναισθήματά μας, να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία και να ζούμε την κάθε μέρα. Αυτό που ακούω συνέχεια “εντάξει, θα γίνει κι αυτό” απλά μου φαίνεται τραγικό. Ετσι αποφάσισα να πάω κόντρα και να αντιστρέψω μόνη μου την ψυχολογία μου κι άρχισα να σκέφτομαι μόνο θετικά και σιγά σιγά αυτό λειτούργησε. Αρχισαν τα πράγματα να κυλάνε πολύ όμορφα κι έτσι έφυγε το 2014 ζώντας μέσα σ' ένα όνειρο, “όνειρο καλοκαιρινής νυχτιάς”».
- Τι εύχεσαι για τον χρόνο που ήρθε;
«Με το ίδιο όνειρο ήρθε και το 2015. Εύχομαι η νέα χρονιά να είναι γεμάτη από όνειρα που δεν θα μπορέσει να μας τα κλέψει κανείς, γιατί αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, θα σταματήσουμε και να ζούμε. Προσωπικά θα ήθελα πάνω απ' όλα να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ. Θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη αλήθεια γύρω μου και ακόμα περισσότερο θέατρο πάνω στη σκηνή - και να συνεχίσω να κάνω αυτό που λατρεύω και με γεμίζει τόσο μα τόσο πολύ».
