- Παναγιώτη, πώς πέρασες από την επιστήμη της νομικής στην συγγραφή;
"Στην πραγματικότητα η δικηγορία και η συγγραφή είναι για μένα η ίδια βεράντα με διαφορετική θέα. Η δικηγορία είναι για μένα ο τρόπος να βιοπορίζομαι και να ικανοποιώ τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες. Η συγγραφή από την άλλη είναι ο τρόπος να εξωτερικεύω, να καταθέτω τα συναισθήματά μου, είναι η ανάγκη μου, να ταξιδεύω το νου μου στο χαρτί. Η δικηγορία είναι η γη μου και η συγγραφή η θάλασσα. Με την δικηγορία και τη συγγραφή ικανοποιώ αντίστοιχα τα πρέπει και τα θέλω μου".
- Θα μπορούσες να πεις πως τα διηγήματα που έχεις γράψει είναι ως ένα βαθμό αυτοβιογραφικά;
"Οχι δεν είναι. Η θέση μου και στα τρία διηγήματα είναι πιο κοντά σε αφηγητή παρά σε ήρωα. Οι ιστορίες στο χαρτί πρέπει να είναι η ματιά μας στο σύνολο που μας περιέχει και όχι στον εαυτό μας ως μέρος ενός συνόλου γιατί ο άνθρωπος, ο πιο σκληρός ακόμα, δεν θα σταματήσει ποτέ να αναζητά δικαιολογίες που κολακεύουν τις επιλογές της ζωής του. Ο τρίτος είναι πάντα ασφαλέστερος κριτής εφόσον έχει συνολική εικόνα γιατί δεν τον ενδιαφέρει η λύτρωση, αλλά η εκτίμηση".
- Ποια είναι η σχέση σου με τους χαρακτήρες των διηγημάτων σου;
"Οι 3 κεντρικοί ήρωες των διηγημάτων είναι στην ουσία ο ίδιος άνθρωπος σε διαφορετική ηλικία, πλουσιότερος με το πέρασμα των ετών σε εμπειρίες και καλείται με βάση τις εμπειρίες αυτές πρώτον να αποφασίσει για το αποτέλεσμα της εκδίκησης και δεύτερον να αποδείξει ότι οι αντέχει ή όχι ν' αντιμετωπίσει το αποτέλεσμα. Η δική μου σχέση με τους ήρωες είναι περίεργη. Τους καταλαβαίνω αλλά δεν εγκρίνω την απόδραση που επιλέγουν. Θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος μας δεν τους μοιάζει, αρνούμαι όμως να αποσύρω το ερωτηματικό γιατί η απάντηση του κόσμου μας στην πίστη μου αυτή είναι γεμάτη ενδεχόμενα".
- Τι σημαίνει για σένα να είσαι συγγραφέας;
"Σημαίνει ότι η πεποίθηση ή η γνώμη μου για κάθε ζήτημα που γεννούν τα διηγήματά μου, μπορεί να βρει αντίλογο κι αυτό από μόνο του είναι συναρπαστικό. Η συγγραφή είναι για μένα ενδοσκόπηση, συζήτηση, αντίληψη και πρόοδος".
- Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
"Ελπίζω κάποια στιγμή το θέλω μου να φτάσει να συντηρεί το πρέπει μου κι εγώ να μπω στη βάρκα και να βλέπω μόνο θάλασσα. Αυτό δεν χρειάζεται πλάνο για να γίνει. Αρκεί το μεράκι, η δουλειά, η τύχη, πολλοί ακόμα παράγοντες και ο χρόνος που αποφασίζει. Αν γίνει έγινε. Αλλιώς, αντί να υπάρχω όπως ονειρεύομαι, απλά θα υπάρχω και θα ονειρεύομαι".
- Είναι τελικά "οι πλείστοι άνθρωποι κακοί";
"Απαντώ "όχι", γιατί έτσι παλεύει κανείς με κίνητρο την ανάγκη για ν' αλλάξει το "ναι".
Σχετικά με το βιβλίο ο Εκδοτικός Οίκος "Κοράλι" αναφέρει: "Τα ανθρώπινα ελατήρια παραμένουν ταπεινά σε κάθε μορφής ερέθισμα; Στην αφετηρία του ατομικού δράματος, ατολμία, εκδίκηση και συμφέρον σημαδεύουν τη θεραπεία της ίδιας πληγής; Τιμωρία και λύτρωση χορεύουν στο κουφάρι του αυτού υποκειμένου; Οι πρωταγωνιστές θριαμβεύουν επειδή γεννήθηκαν κομπάρσοι; Η τελεία προαποφασίζεται ή επισφραγίζει; Οι σελίδες του βιβλίου αρκούν για να καταργηθούν τα ερωτηματικά, είτε της έκφρασης, είτε της σκέψης; Αν ο Βίας ο Πριηνεύς είχε δίκιο τότε «Ο πλείστοι άνθρωποι κακοί». Αν πάλι, όχι";
Ο Παναγιώτης Χ. Βούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982 και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Είναι δικηγόρος Αθηνών, πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Τμήματος Δημοσίας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευτεί, στον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, πολλά άρθρα, διηγήματα και ποιήματά του.
