Ο Βασίλης Καΐλας λοιπόν, ο πασίγνωστος για τη συγκίνηση που σκορπούσε με τους ρόλους, σήμερα απολαμβάνει αυτά τα τόσα πολλά (και καλά) χρόνια δουλειάς. Ανθρωπος λιτός και ευγενής, δεν του αρέσει να μιλάει πολύ… Προτιμάει να μετράει πλάνα!

- Πώς έγινε η επαφή σας με το χώρο της υποκριτικής σε τόσο μικρή ηλικία;

«Εντελώς τυχαία. Εμενα στην ίδια πολυκατοικία με την Ελλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν».

- Η πρώτη συνεργασία ήταν με Κακογιάννη – Λαμπέτη; Σε τι ηλικία και πώς προέκυψε;

«Ναι, ήταν η πρώτη συνεργασία, σε ηλικία τεσσάρων ετών. Προέκυψε τυχαία όπως είπα. Με συνάντησαν στην είσοδο της πολυκατοικίας».

- Είχατε αντιληφθεί το μέγεθος της «δουλειάς» που κάνατε τότε;

«Οχι βέβαια… και δεν το είδα ποτέ σαν δουλειά».

- Η αντιμετώπιση των φίλων, των συμμαθητών ποια ήταν;

«Ηταν φίλοι μου και συμμαθητές και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει τις σχέσεις μας».

 - Χαρακτηριστήκατε ως ο μικρός, φτωχός, άτυχος που παλεύει για την επιβίωση. Αυτό σας δημιούργησε πρόβλημα στην μετέπειτα πορεία σας στο χώρο;

«Κανένα πρόβλημα γιατί οι άνθρωποι πάλευαν για την επιβίωση με έντιμο τρόπο».

 - Σας ενόχλησε ποτέ ότι το όνομά σας χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα σε φράσεις όπως: «Κλαίει σαν τον Καΐλα»;

«Οχι γιατί ένα πρόσωπο που ερμηνεύει ένα ρόλο δεν σημαίνει ότι είναι έτσι και στην ζωή του. Με  ενοχλεί καμιά φορά που χρησιμοποιούν το όνομά μου και με ταυτίζουν με άτομα που δεν εκτιμώ γιατί έχουμε διαφορετική στάση ζωής».

 - Εχει κυκλοφορήσει η αυτοβιογραφία σας με τίτλο «Ενα παιδί μετράει τα πλάνα». Ποια είναι τα πιο χαρακτηριστικά κινηματογραφικά πλάνα που θυμάστε;

«Δεν είναι αυτοβιογραφία. Το βιβλίο «Ενα παιδί μετράει τα πλάνα» είναι λεύκωμα και υπάρχουν πιο αναλυτικά οι απαντήσεις στα ερωτήματα. Το λεύκωμα είναι διαθέσιμο από τις εκδόσεις Αγγελάκη Χαριλάου Τρικούπη 41 στην Αθήνα».

 - Τα πιο έντονα… πλάνα στην ζωή σας; (Εκτός δουλειάς)

«Η οικογένεια μου και η κόρη μου».

- Το σήμερα πού σας βρίσκει επαγγελματικά;

«Εκρινα ότι με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα καλύτερα να είμαι εκτός επαγγέλματος και μια και είχα τις προϋποθέσεις σύνταξης, είμαι πια ένας συνταξιούχος».

* Ο Βασίλης Καΐλας γεννήθηκε στον Πειραιά το 1953 και μεγάλωσε στην Πλάκα, στην πολυκατοικία της οδού Βουλής που κατοικούσε η Ελλη Λαμπέτη. Εκεί, στην είσοδο αυτής της πολυκατοικίας τον είδαν το 1957 η Ελλη Λαμπέτη και ο Μιχάλης Κακογιάννης και αμέσως σκέφτηκαν ότι αυτό το μικρό αγοράκι είχε την κατάλληλη παρουσία και έκφραση για να παίξει στη νέα ταινία που ετοίμαζαν με τίτλο «Το Τελευταίο Ψέμα». Και δεν είχαν άδικο, αφού ο μικρός Βασιλάκης όχι μόνο βαφτίστηκε ηθοποιός στα τέσσερά του μόλις χρόνια, αλλά πολύ γρήγορα έγινε το «παιδί-θαύμα» του ελληνικού κινηματογράφου, παίζοντας σε πλήθος ταινιών δίπλα σε μεγάλα ονόματα ηθοποιών και σε έργα σπουδαίων σκηνοθετών. Μετά την πρώτη εμφάνισή του στην ταινία «Το Τελευταίο Ψέμα» του Κακογιάννη, συμμετέχει τον ίδιο χρόνο στην ταινία η «Η Κυρά μας η Μαμή» (1958) του Αλέκου Σακελλάριου και στη συνέχεια, σε δυο ακόμη ταινίες της Φίνος Φιλμ την «Μανταλένα» (1960) και «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960). Ο ανεπιτήδευτος, απέριττος και συναισθηματικός τρόπος που ερμήνευε πονεμένους συνήθως ρόλους, τον έκαναν περιζήτητο στους σκηνοθέτες, στερώντάς του ωστόσο το παιχνίδι και την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων. Στα οκτώ του χρόνια ο Βασίλης Καΐλας ξεκινάει και τις εμφανίσεις του στο θέατρο με το έργο του Ανούιγ «Ταξιδιώτες Χωρίς Αποσκευές» που ανέβασε τη θεατρική σεζόν '61-'62 ο Δημήτρης Χορν. Παράλληλα πρωταγωνιστεί δίπλα στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ταινία της Μαρίας Πλυτά με τίτλο «Ο Λουστράκος» (Ανζερβός, 1962), μια ταινία σταθμό στη ζωή του, που τον καθιερώνει σαν «παιδί-θαύμα» και τον κάνει αξιολάτρευτο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Ετσι, τα επόμενα δέκα χρόνια παίζει σε περισσότερες από 40 ταινίες, παράλληλα με το σχολείο του και τις θεατρικές εμφανίσεις του.

Συνολικά στην καριέρα του έπαιξε σε 117 κινηματογραφικές ταινίες, με τελευταία του συμμετοχή στην ταινία «Πήρες Πτυχίο» του Γρηγόρη Νουνέλη το 1985. Στο θέατρο, συνέχισε να παίζει μέχρι το 2002, συμμετέχοντας σε εξαιρετικά έργα του Εθνικού και του ελεύθερου θεάτρου, με τελευταία συμμετοχή του το 2002 στο έργο «BAR των Αγγέλων» του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη. Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε το 1965 με την γαλλική παραγωγή “L’extraodinaire Petros”. Ακολούθησαν πολλές σειρές όπως «Λαϊκές Ιστορίες από όλο τον κόσμο» (ΕΤ1, 1982), «Ολη η δόξα όλη η χάρη» (ΕΤ1, 1988), «Κωστής Παλαμάς» (ΕΤ1, 1992) κ.α. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με θεατρικές επιχειρήσεις και συνέχισε να δανείζει τη φωνή του σε αγαπημένους ήρωες μεταγλωττισμένων ταινιών, όπως στις γνωστές σειρές: «Οικογένεια Γουώλτονς» (1974-1977, «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» (1973-1984), «Μάγια η Μέλισσα» (1975), «Δον Κιχώτης» (1981), «Στρουμφάκια» (1984) κ.ά. Τον Νοέμβριο του 2013 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ενα παιδί μετράει τα πλάνα», στην οποία καταγράφει τα παιδικά του χρόνια μέσα στα κινηματογραφικά πλατό και όσα έζησε δίπλα στους σταρ της εποχής. Το βιβλίο συμπληρώνεται με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Πηγή: finosfilm.com