Ο Αντώνης Λιβερόπουλος έφυγε νέο παιδί από τα Φιλιατρά, σπούδασε χορό στην Αθήνα, κατέκτησε την τηλεόραση, τις θεατρικές σκηνές, ταξίδεψε στο εξωτερικό καταθέτοντας τα χορευτικά του διαπιστευτήρια και μετά από μια εποχή ιδιαίτερης αίγλης επέστρεψε στον «τόπο του εγκλήματος». Εκεί στα βράχια του Λιμεναριού, που πρωτοχόρεψε στα 15 του, με δάσκαλο τη μοναξιά του ηλιοβασιλέματος και τον πόθο για ένα όνειρο, που τελικά έκανε πραγματικότητα. Στο ίδιο σημείο τον συνάντησα να προετοιμάζεται για τη νέα του δουλειά «Χορεύοντας τη μοναξιά». Και μιλήσαμε για πολλά..

Η παρουσία σου στη γενέτειρα σηματοδοτεί οριστική επιστροφή στις ρίζες;

«Σαφώς και όχι. Εδώ στο Ιόνιο θεωρώ πως υπάρχει τόση ενέργεια όση πουθενά αλλού. Είναι η αύρα του που με εμπνέει και δημιουργώ. Στα ίδια βράχια πάνω στα οποία χόρευα κάποτε με την αυθαιρεσία της νιότης και τη φλόγα στο μυαλό, σήμερα τα πατώ για να βρω τους νέους χορευτικούς μου κύκλους».

Και ποιοι είναι αυτοί;

«Το πάντρεμα της ζωής και του θανάτου μέσα από μια αλληλεπίδραση κυρίως της μοναξιάς και της αγάπης προς κάθε τι γήινο αλλά και συνάμα έμψυχο. Αν το θέλεις, προπονούμαι για τη στιγμή που θα παρουσιάσω το καλοκαίρι στην Τριφυλία μια σύνθετη χορευτική δουλειά "Χορεύοντας τη μοναξιά". Είμαι όμως τελειομανής και όπως καταλαβαίνεις δεν μ’ αρέσει να αφήνω τίποτε στην τύχη».

Μόνος σου ή με συνεργάτες;

«Ολομόναχος, όπως ένας ηθοποιός στο μονόλογό του. Αντιλαμβάνεσαι ότι η μοναχικότητα στη σκηνή είναι ένα ρίσκο, αλλά τι νόημα έχει η ζωή αν αναζητείς διαρκώς τη σιγουριά και την ασφάλεια της πεπατημένης. Θα σταθώ ενώπιος ενωπίω! Αλλωστε όταν ανέβηκα στην Αθήνα στα 18 μου, κατόρθωσα να περάσω μέσα από δύσκολους δρόμους και ίσως γι’ αυτό και αναγνωρίστηκα νέος».

Ο χορός αποτελεί επίκτητο χαρακτηριστικό σου ή γεννήθηκες χορευτής;

«Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι γεννιέσαι και παράλληλα γίνεσαι. Ο χορός μού μίλησε, με σκούντησε, με κυρίευσε, από πολύ μικρή ηλικία. Αισθάνομαι τυχερός που κατάλαβα από παιδί ποια ήταν η μεγάλη μου αγάπη, τι θέλω να κάνω και για ποιο λόγο ήρθα σε αυτό τον κόσμο. Χόρευα σαν τρελός και παρακολουθούσα στην τηλεόραση οτιδήποτε έχει να κάνει με την τέχνη».

Τελικά το ταξίδι Φιλιατρά - Αθήνα ήταν δύσκολο ή τα βρήκες με την τύχη;

«Τα πάντα είναι θέμα πίστης και αφοσίωσης στο στόχο που έχεις θέσει. Δούλεψα σκληρά στο αντικείμενό μου και επίμονα, αλλά παράλληλα δυσκολευόμουν στις φόρμες, στα καλούπια. Μπαλέτο, Λιμόν, Γκράχαμ, τζαζ. Γενικά ήμουν άναρχος στις συνταγές, αλλά επίμονος και αποφασισμένος να παίρνω ό,τι εγώ είχα ανάγκη ώστε να γίνονται εργαλεία στην εξέλιξή μου πάνω στο χορό».

Εκτονώνεσαι ή λυτρώνεσαι χορεύοντας;

«Στην αρχή νιώθεις την ανάγκη να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μαθαίνεις βήματα, συνδυασμούς, συγχρονίζεσαι, εκτελείς. Να συνυπάρχεις στη σκηνή με άλλα άτομα, να γίνεσαι ομάδα, να βγάζεις ένα χορευτικό αποτέλεσμα άρτιο τεχνικά και αισθητικά. Η ανάγκη της καταξίωσης, της επιβίωσης σε ένα χώρο δύσκολο και ανταγωνιστικό. Με το χρόνο όμως καταλαβαίνεις ότι ο χορός είναι κάτι πιο βαθύ. Ερευνα, λύτρωση, πρόκληση, εκτόνωση, καταγγελία, προτροπή, εξέλιξη, δημιουργία, άποψη, κατάθεση. Ο χορός προτείνει, διαμορφώνει, διδάσκει, επιμορφώνει. Χαρίζει φοβερές εσωτερικές στιγμές, σε μεταμορφώνει, σε κορυφώνει. Και ειδικά σήμερα εκεί που έχει φθάσει ο σύγχρονος χορός και το περφόρμανς δεν έχει όρια».

Θα μου πεις ότι είναι και πολιτική;

«Σαφώς και είναι! Μέσω της τέχνης έχουν ειπωθεί τα σπουδαιότερα πράγματα. Μπορείς με την κίνηση να καταγγείλεις ένα αυταρχικό σύστημα, απλώς αντί να γράψεις ένα κείμενο σε μια κόλλα χαρτί, το χαράζεις στον αέρα. Μαζεύεις το κορμί σου, κουλουριάζεσαι και υπογραμμίζεις τον φόβο, το κελί, την υποταγή. Τεντώνεσαι, απλώνεις φτερά και σημειολογικά η κίνησή σου παραπέμπει σε διεκδίκηση ή στην κατάκτηση της εσώτερης ελευθερίας σου. Ακόμα και μια ματιά σου εν ώρα χορού είναι πολιτική θέση και άποψη. Ξέρεις πόσο έντονα μπορείς να διαγράψεις με το σώμα σου τη ζωή, το θάνατο, τον έρωτα ή μια επανάσταση;».

Πώς απεικονίζεται ο θάνατος μέσα από μια χορευτική φιγούρα;

«Μπορεί και με ομορφιά γιατί κάποιες φορές επέρχεται σαν λύτρωση! Αλλωστε τι είναι το τέλος; Το θεμέλιο για να ξαναγεννηθείς. Ενα αδιέξοδο της στιγμής, μια ανάσα που κάποιες φορές κρατάς για να μην σ’ ακούσει ο διπλανός σου. Αυτά που λες και δεν κάνεις. Το σκοτάδι, η ακινησία, ο σπασμός. Η υποκρισία, η ματαιοδοξία και ο εγωισμός σαν στάση είναι θάνατος. Και όλα αυτά μπορούν να ενσωματωθούν σε χορευτικά ενσταντανέ προσδιορίζοντας το επόμενο βήμα σου. Πώς θα βγεις όμως στο φως; Αυτό έχει ξεχωριστή αξία!».

Εσύ βρήκες πώς;

«Βουτώντας στα πιο ζόρικα νερά του εαυτού μου και στο Ιόνιο! [γελάει]».

Η ζωή τι σε δίδαξε ώστε να γίνει χορογραφία;

«Την τελευταία δεκαετία που γύρισα στο σύγχρονο χορό σαν χορευτής, χορογράφος, περφόρμερ, κατάλαβα ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι το βίωμα, η κατάσταση. Ετσι ό,τι είχε συμβεί και ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου το χρησιμοποιώ και το ζω μέχρι τον πάτο ή την κορυφή. Πιστεύω ότι όσο περισσότερες εικόνες συλλέγεις όσο περισσότερο ψάχνεις και ερευνάς, τόσο ανακαλύπτεις ότι τα θέματα τα αντλείς μέσα από τη ζωή τη δική σου και αυτών που ήρθαν, έμειναν ή έφυγαν. Αυτά που προσμένεις, αυτά που θέλεις να πεις, να κάνεις, να αλλάξεις, με τη δημιουργία σου».

Η δημιουργία οδηγεί στην έπαρση ή στην αυτογνωσία;

«Από φύση οι καλλιτέχνες είναι εγωκεντρικοί, άρα συμπεριφερόμαστε όπως ένας γαλαξίας όπου μέσα του κινούνται σε τροχιά, δορυφόροι, πλανήτες, άστρα και ό,τι άλλο φανταστείς. Το θέμα είναι ο καθένας μας να κάνει την αυτοκριτική του, να μάθει να συνεργάζεται, ν’ ακούει, να προτείνει, να συμφωνεί ή να διαφωνεί συζητώντας ανοιχτά. Ζούμε σε ένα σύγχρονο κόσμο και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν φωτεινοί παντογνώστες. Αρα αφού ως καλλιτέχνες επιλέγουμε να πατάμε πάντα σε τεντωμένο σχοινί ή να ακροβατούμε, οφείλουμε να ισορροπούμε τέλεια».

Η σημερινή κρίση αποδυνάμωσε τη χορευτική σου διάθεση ή την ενδυνάμωσε;

«Με έχει αποδυναμώσει σε οικονομικό επίπεδο, αλλά με έχει δυναμώσει σε όλα τα άλλα και πιο πολύ δημιουργικά. Αντικρουόμενες καταστάσεις που όμως είναι πραγματικότητα. Γιατί ενώ έχεις όλη τη διάθεση, τη θέληση, τις ιδέες για δουλειά, αντιμετωπίζεις την έλλειψη πόρων για να μπορέσεις να τις πραγματοποιήσεις. Συν ότι βρίσκεσαι πάντα μπροστά σε ανθρώπους που διοικούν τον πολιτισμό και βλέπουν μέχρι εκεί που φθάνει το δικό τους "μάτι". Πάντως την εξέλιξη, την επιστήμη, τις νέες τεχνικές, το νέο ρεύμα και την πρωτοπορία, οφείλεις να τα παρακολουθείς και να τα ερευνάς για να μην μένεις πίσω. Πρώτα ατομικά και μετά συλλογικά. Ετσι θα είσαι καλύτερα προετοιμασμένος να διαχειριστείς την οποιαδήποτε κρίση».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Σπούδασε χορό στην Αθήνα, κλασικό, Λιμόν, Γκράχαμ, μοντέρνο και τζαζ. Χόρεψε στα σπουδαιότερα θέατρα και φεστιβάλ σύγχρονου χορού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως Βερολίνο, Βιέννη, Λυών, Αμστερνταμ και αλλού. Συνεργάστηκε στην τηλεόραση με τα περισσότερα κανάλια και χορογράφησε για μουσικές σκηνές με σπουδαίους καλλιτέχνες, ενώ συμμετείχε σε μιούζικαλ, όπως το "West Side Story" σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και σε έργα όπως "Το ρεμπέτικο" σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη. Δίδαξε χορό και ανέλαβε την κινησιολογία σε έργα όπως «Ο Αμλετ», «Το κοστούμι» του Πίτερ Μπρουκ και άλλα. Η ανάγκη του για αλλαγή τον γύρισε πίσω στο σύγχρονο χορό. Εφτιαξε την ομάδα "Impetus" και έλαβε μέρος σε φεστιβάλ χορού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2013 χορογράφησε στο Arc for Dance 5 το έργο "Dan.c. cers". Επίσης συνεργάστηκε σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Act your age» με τη Λία Χαράκη, σκηνοθέτιδα και χορογράφο στο έργο "Changink Skin", το οποίο παίχτηκε στη Λεμεσό στο Open House Festival και στο Dutch Dance Festival στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Η συνεργασία του με την Κύπρο συνεχίστηκε και τα επόμενα δύο χρόνια ως performer στο "Performance Chop". Την πρώτη χρονιά με τον αυτοσχεδιασμό ΑΒ και το 2015 με την εργασία του σε έναν αυτοσχεδιασμό στο έργο "Trouth". Τους τελευταίους 10 μήνες έχει μετακομίσει στα Φιλιατρά, όπου παρουσίασε την τελευταία του δουλειά σύγχρονου χορού «Κίνηση στην αγάπη». Τώρα προετοιμάζεται για τη νέα καλοκαιρινή του δουλειά «Χορεύοντας τη μοναξιά».

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Συνεργάτη της «Ελευθερίας»

Φωτο: Τάκης Λάλουσης